Στον Ιερό Ναό Μεταστάσεως της Παναγίας στον Πάγο, στην Ενορία που υπηρετεί ως Εφημέριος σήμερα, αλλά και τα περισσότερα ιερατικά του χρόνια, γιόρτασε την 50η επέτειο της Ιερατικής του Χειροτονίας, το Χρυσό του Ιωβηλαίο, ο π. Ιωσήφ Παλαιολόγος, πλαισιωμένος από τους Σεβ/τάτους Επισκόπους π. Πέτρο Στεφάνου, π. Φραγκίσκο Παπαμανώλη και τον Αρχιεπίσκοπο Νάξου-Τήνου Σεβ/τατο π. Νικόλαο Πρίντεζη καθώς και από τον κλήρο της τοπικής μας Εκκλησίας, τους συγγενείς του και πλήθος πιστών.
Ο π. Ιωσήφ Παλαιολόγος χειροτονήθηκε ιερέας στις 26 Δεκεμβρίου 1965 στην γενέτειρά του την Ποσειδωνία από τον τότε Επίσκοπο Σύρου αείμνηστο Γεώργιο Ξενόπουλο, υπηρέτησε ως εφημέριος σε αρκετές ενορίες στη Σύρο, και μαζί με τον νυν Αρχιεπίσκοπο Σεβ/τατο π. Νικόλαο Πρίντεζη συνοδοιπόρησαν μαζί όλα τα ιερατικά τους χρόνια, γι αυτό και στο κήρυγμά του, εκείνος, μετά την Ακολουθία του Λόγου, έκανε μια εκτενή αναφορά στα χρόνια εκείνα με ιδιαίτερα συγκινητικά λόγια για τον τιμώμενο ιερέα, παραλληλίζοντας την πορεία τους με τους μαθητές της Εμμαούς, ορμώμενος από το εδάφιο του Ευαγγελίου που προηγήθηκε και αναφερόταν στη συνάντηση του Αναστημένου Ιησού με τους δύο μαθητές, για να υπενθυμίσει τη ρήση του Ευαγγελίου, την οποία χρησιμοποιεί συχνά ως Αρχιεπίσκοπος: «Μείνε μαζί μας Κύριε».
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Σεβ/τάτου Αρχιεπίσκοπου:
Σεβασμιότατοι Αδελφοί και συλλειτουργοί,
Σεβαστοί Πατέρες και συλλειτουργοί,
Σεβαστοί Αδελφοί και Αδελφές,
Αγαπητέ εκπρόσωπε της αδελφής Ορθόδοξης Εκκλησίας,
Ευλογημένε λαέ του Θεού,
Πολλοί από σας γνωρίζετε το πνευματικό σύνθημα της αρχιερατικής μου ζωής που είναι η φράση «ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ». Αυτή η φράση ανήκει στους δύο μαθητές του Χριστού που το απόγευμα της Κυριακής της Αναστάσεως, αποθαρρυμένοι, απογοητευμένοι, σκυθρωποί και με βαριά καρδιά έφυγαν από την πόλη της Ιερουσαλήμ και πήραν το δρόμο της επιστροφής για το χωριό τους Εμμαούς (Λουκ. 24,13- 31).
Όμως, εκεί στο δρόμο, είχαν μια απρόσμενη συνάντηση. Ο Αναστημένος Ιησούς τους συναντά, και χωρίς εκείνοι να τον αναγνωρίσουν, τους ρωτά: «Για ποιο ζήτημα μιλάτε και είστε τόσο σκυθρωποί;» Και όταν άκουσε τον λόγο της απογοήτευσής τους άρχισε να τους ερμηνεύει τις Γραφές και να τους καίει τις καρδιές. Φθάνοντας κοντά στο χωριό Εμμαούς Εκείνος προσποιήθηκε ότι πάει πιο μακριά. Τότε οι δύο μαθητές τον προσκαλούν να μείνει μαζί τους, λέγοντάς του: «Μείνε μαζί μας Κύριε διότι βραδιάζει».
Αγαπητέ π. Ιωσήφ,
Δε νομίζεις πως αυτοί οι δυο μαθητές θα μπορούσε να είμαστε οι δυο μας; Εσύ και εγώ;
Για πενήντα χρόνια περπατάμε μαζί. Ζούμε ως μαθητές του Ιησού με συγκεκριμένη, έστω και διαφορετική, αποστολή, που εκτελούμε άλλες φορές με ενθουσιασμό και άλλες πάλι αδύναμοι με σκυθρωπά τα πρόσωπά μας, κουρασμένοι και ίσως απογοητευμένοι που τα μάτια μας κρατούνται κλειστά για να μην αναγνωρίσουμε τον Αναστημένο Χριστό που μας συνοδεύει!
Πολλές φορές και εμείς πήραμε το δρόμο της επιστροφής στη δικιά μας ατομική Εμμαούς. Μα ήταν τότε που ο Κύριος έκανε την εμφάνισή του δίπλα μας, που όμως στην αρχή δεν τον αναγνωρίσαμε. Πήρε την μορφή του πονεμένου, του αρρώστου, του φτωχού, του πληγωμένου, του φυλακισμένου, του ξεριζωμένου, τους εγκαταλειμμένου, του εσταυρωμένου, αλλά και σπάνια του αναστημένου.
Ήταν τότε που μας πλησίαζε με αυτά τα πρόσωπα και σιγά σιγά άρχισε να μας τις ερμηνεύει, και στο τέλος αποκάλυπτε το αληθινό του πρόσωπο, του Αναστημένου, του Καλού ποιμένα, του στοργικού φίλου, του φιλεύσπλαχνου Πατέρα. Ήταν και είναι μαζί μας, και μαζί του τελούμε τη δοξολογία και προπάντων την Ευχαριστία για όσες φορές χρειάστηκε τη δική μας σταγόνα του νερού που μαζί με το κρασί γίνονται αίμα του για τη σωτηρία τη δική μας και των άλλων. Είναι το αίμα του «το υπέρ ημών και πολλών εγχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών».
Σαν τους δυο μαθητές της Εμμαούς θέλω να αισθάνομαι μαζί σου, αγαπητέ π. Ιωσήφ. Εκείνη η πορεία τους από την Ιερουσαλήμ στην Εμμαούς είναι κάτι που μοιάζει και με τη δική μας πορεία που άρχισε το Δεκέμβρη του 1965 έως σήμερα. Μια πορεία που ήταν ταυτόχρονα συνοδοιπορία με το Χριστό. Εκείνος μας επέπληττε, όταν μας έβλεπε σκυθρωπούς και χωρίς τη χαρά του ευαγγελίου ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας Εκείνος μας στήριζε όταν οι αδυναμίες μας δεν μας επέτρεπαν να είμαστε δυνατοί και αποτελεσματικοί στο αποστολικό μας έργο. Εκείνος μας ερμήνευε τις Γραφές όταν από μόνοι μας δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η πορεία της σωτηρίας για κάθε άνθρωπο δεν είναι δρόμος ανθόσπαρτος ή, αν θέλεις, είναι ανθόσπαρτος αλλά με συγκεκριμένα λουλούδια, τα τριαντάφυλλα που έχουν ωραίο χρώμα, ωραίο άρωμα αλλά και αγκάθια.
Ο Κύριος δεν μας κάλεσε στην ιεροσύνη διότι θαύμασε τις αρετές μας ή τα χαρίσματά μας, αλλά επειδή χρειάστηκε τη δική μας καρδιά, τα δικά μας χέρια, τα δικά μας πόδια, για να αγαπά, να ελεεί και να συγχωρεί. Να δίνει απλόχερα στους φτωχούς και αναγκεμένους αδελφούς, να μεταφέρει το μήνυμα του ευαγγελίου εκεί που άνθρωπος το περιμένει.
Του προσφέραμε τα λίγα ψωμιά, και τα λίγα ψάρια που συμβολίζουν τα λίγα ή τα ελάχιστα χαρίσματά μας. Εκείνος όμως τα πολλαπλασίασε και τα μοίρασε και τα μοιράζει στο λαό που μας ανάθεσε, ώστε να του μειώσει την πνευματική πείνα με το Θείο Λόγο του.
Ο Απόστολος Παύλος μας υπενθύμισε σήμερα ότι στον καθένα μας έχει δοθεί κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, σύμφωνα με το μέτρο που δωρίζει ο Χριστός……σε άλλους έδωσε το χάρισμα του αποστόλου, σε άλλους του προφήτη, σε άλλους του ευαγγελιστή και σ’ άλλους του ποιμένα και διδασκάλου, για να καταρτίζουν τους πιστούς για το έργο της διακονίας, ώστε να οικοδομείται το σώμα του Χριστού. (Εφ. 4,7-11).
Εσύ, πενήντα χρόνια, πότε στο Κίνι, πότε στο Φοίνικα, πότε στον Πάγο, πότε στο Γαλησσά και τώρα και στα δυο αυτά χωριά μαζί συνεχίζεις να κηρύττεις με τη ζωή σου και το λόγο σου που είναι λόγος του Κυρίου. Είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Κύριος για να μειώσει την πείνα όσων πνευματικά πεινούν. Να δώσει τη χάρη, την άφεση και την ευσπλαχνία του σε όσους τα ζητούν.
Θέλω να χαρείς πολύ που ο Κύριος θέλησε αυτή η πεντηκοστή επέτειος της ιερατικής σου χειροτονίας να εορταστεί μέσα στο έτος της ευσπλαχνίας. Είναι μια γιορτή για σένα αλλά και για μένα που γίνεται σε μια τη στιγμή που για τους δυο μας άρχισε να βραδιάζει. Αλλά μη ξεχνάς πως ο Κύριος δεν μας διάλεξε γ' αυτή τη ζωή, αλλά από αυτή τη ζωή για να ετοιμάσουμε μαζί του για μας και για τους άλλους την άλλη, αυτήν που προγευόμαστε κάθε φορά που τελούμε τα Μυστήρια της Εκκλησίας Του.
Σου εύχομαι να συνεχίσεις με τον ίδιο αυθόρμητο και ειλικρινή χαρακτήρα σου, με τα δικά σου χαρίσματα, με όλες τις δυνάμεις σου και με όλη τη ζωή σου να τιμάς την ιερατική διακονία. Ας αφήσουμε τους άλλους να θερίσουν το λίγο ή το ελάχιστο που εμείς σπείραμε και ο Κύριος, ας μας ελεεί και ας μας ευσπλαχνίζεται για τις όποιες ελλείψεις μας, ιδιαίτερα κατά το ιωβηλαίο αυτό έτος της ευσπλαχνίας.
Με τις ικεσίες της Παναγίας Μητέρας μας, ας δοξάζουμε τον Ένα και Τριαδικό Θεό: Τον φιλεύσπλαχνο Θεό Πατέρα, την ενσαρκωμένη ευσπλαχνία που είναι ο Θεός Υιός και το Θεό Άγιο Πνεύμα που μας βοηθά να νιώσουμε στη ζωή μας την παρουσία του Ενός και Τριαδικού Θεού προς τον οποίο μπορούμε να επαναλάβουμε μαζί με τους δύο μαθητές της Εμμαούς: «ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ». Αμήν.
Την τελετή λάμπρυνε και εμψύχωσε μουσικά με την παρουσία της, η Νεανική Χορωδία της ΕΚΝΕ, ψάλλοντας σύγχρονους ύμνους με τη συνοδεία αρμόνιου και κιθάρας, ενώ ιδιαίτερα ξεχωριστοί και με νόημα ήταν οι στίχοι των ύμνων, καθώς αφορούσαν τις ιερατικές και μοναχικές κλήσεις, με λόγια όμως βγαλμένα από τις καρδιές των νέων και έτσι όπως οι νέοι εκφράζονται σήμερα προς το Θεό.
Μετά το τέλος της Θείας Ευχαριστίας, εκ μέρους του ιερού κλήρου της τοπικής μας Εκκλησίας, ο π. Αντώνιος Βουτσίνος, Γενικός Βικάριος, απηύθυνε ευχές και ευχαριστίες προς τον π. Ιωσήφ για όλα τα χρόνια συνεργασίας τους μεταξύ των ιερέων, ενώ εκ μέρους του Ενοριακού Συμβουλίου Πάγου, εκτός από ευχές και ευχαριστίες, επιδόθηκε στον π. Ιωσήφ αναμνηστική πλακέτα και ανθοδέσμη.
Αξίζει να αναφέρουμε και την παρουσία του Ιερέα της αδελφής Ορθοδόξου Εκκλησίας π. Χριστόφορου Παπανικολάου, Εφημέριου του Αγ. Ιωάννη στην Ποσειδωνία.
Ο ίδιος αμέσως μετά, με τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή, απευθυνόμενος στους επισκόπους, τους ιερείς και τους πιστούς, και με την ειλικρίνεια και ευθύτητα που τον χαρακτηρίζει, αυθόρμητα και ανθρώπινα, δεν δίστασε να ζητήσει ακόμα και «συγγνώμη» για τυχόν λάθη, παραλείψεις, πικρίες που μπορεί να έδωσε σε κάποιους, άθελά του, ευχαριστώντας πρώτα το Θεό και μετά τους ανθρώπους για την κλήση στην Ιεροσύνη. Αμέσως μετά κλήρος και λαός, ευχήθηκαν από κοντά στον τιμώμενο ιερέα.
Πατέρα Ιωσήφ, σας ευχόμαστε μονάχα υγεία, για να συνεχίσετε να υπηρετείτε τον Κύριο στο πρόσωπο του λαού του! ΑΞΙΟΣ!
Σύρος 30/12/2015
Σ.ΔΟΥΡΑΤΣΟΥ
