Σεβαστιανός
Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών
Αποστολικός Τοποτηρητής της Αρχιεπισκοπής Ρόδου
Προς το χριστεπώνυμο Πλήρωμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής
Για ποιον λόγο, αδελφοί μου, μας προτρέπει ο Κύριος, κατά την πρώτη Κυριακή της Τεσσαρακοστής: «Μετανοείτε και πιστεύετε στον Ευαγγέλιο»;
Ο λόγος είναι πολύ συγκεκριμένος και σπουδαίος: διότι ο Θεός είχε καταστρώσει ένα σχέδιο σωτηρίας για μας, και τώρα, δηλαδή τότε που μιλούσε ο Ιησούς Χριστός, είχε συμπληρωθεί ο καιρός. Τότε λοιπόν ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να επωφεληθούν από αυτή τη σωτηρία όσοι την περίμεναν και όσοι, ακούγοντας τον Ιησού, την ήθελαν.
Εμείς, άραγε, σήμερα τη θέλομε αυτή τη σωτηρία; «Ε, αφού ήρθαμε στην εκκλησία, σημαίνει ότι τη θέλομε», θα πουν κάποιοι. Και εγώ απαντώ: «Δεν είναι δεδομένο ότι τη θέλομε». Υπάρχουν χριστιανοί, που συγκεντρώνονται στην εκκλησία, και μάλιστα κάθε Κυριακή, αλλά σωτηρία δεν περιμένουν, σωτηρία δεν επιδιώκουν! Από τι να σωθούν, άραγε;
Εσύ που ήρθες σήμερα στην εκκλησία, ήρθες επειδή αναζητάς κάποια σωτηρία; Σωτηρία από τι; Έχεις κάποιο πρόβλημα; Πρόβλημα εργασίας; Υγείας; Οικονομικό; Οικογενειακό;
Αλλά για τέτοιου είδους προβλήματα, ενίοτε δεν χρειάζεται μετάνοια. Ο Ιησούς Χριστός όμως μας καλεί σε μετάνοια: «Μετανοείτε και πιστεύετε στον Ευαγγέλιο», μας λέει. Μετανοείτε! Δηλαδή αλλάξτε νου, αλλάξτε μυαλά, αρχίστε να σκέπτεστε τη ζωή σας και τις ασχολίες σας με άλλη νοοτροπία.
Τι αλλαγή νοοτροπίας να κάνομε; Τι λάθος κάνομε και πρέπει να το διορθώσομε; Το λάθος μας είναι: όταν οργανώνομε τη ζωή μας με τρόπο που δείχνει ότι ασχολούμαστε και βάζομε στην πρώτη επιδίωξή μας: το χρήμα, την εργασία, την υγεία, τη μόρφωση, τη σταδιοδρομία, την οικογένεια, την ασφάλεια, τα γεράματα· και έχομε την πρόθεση, όταν τα εξασφαλίσομε όλα αυτά, τότε μόνο να αρχίσομε να σκεπτόμαστε το τι θα βρούμε μετά τον θάνατο!
Όμως ο Χριστός μας προτρέπει: ΤΩΡΑ μετανοείτε, ΤΩΡΑ πιστεύετε, διότι ΤΩΡΑ συμπληρώθηκε ο καιρός, ΤΩΡΑ «έφθασε η Βασιλεία του Θεού»!
Η Βασιλεία του Θεού, αδελφοί μου, για την οποία ο Χριστός προσκαλεί κι εμάς σε μετάνοια και σε πίστη, ΔΕΝ θα αλλάξει τη ζωή μας μετά τον θάνατο, ΕΑΝ ΔΕΝ την αλλάξει ΤΩΡΑ, ΠΡΙΝ τον θάνατο!
Τι είναι αυτή η «Βασιλεία του Θεού», για την οποία μιλούσε με τόση επιμονή και ενθουσιασμό ο Χριστός, από την πρώτη μέρα της δημόσιας ζωής του; Είναι ένας άλλος τρόπος ζωής, όπου ο ένας άνθρωπος βλέπει τον άλλο ως αδελφό του και τον αγαπάει, και αυτό επειδή ένιωσε τον Θεό ως Πατέρα του ο οποίος τον αγαπάει.
Έτσι, η Βασιλεία του Θεού δεν είναι πια μόνο κάτι μελλοντικό που θα βρούμε στον ουρανό, μετά τον θάνατό μας. Η Βασιλεία του Θεού είναι μια πραγματικότητα, που ο Χριστός την έχει ήδη ξεκινήσει εδώ στη γη: «Έφθασε η Βασιλεία του Θεού», μας λέει. Εάν γίναμε άνθρωποι της Βασιλείας του Θεού, τότε η καρδιά μας έχει αρχίσει να αλλάζει, η επίγεια ζωή μας άρχισε να γίνεται σαν παράδεισος ενότητας, κοινωνίας, αγάπης, διότι ο Θεός έγινε πάλι το κέντρο της ζωής μας, οπότε ο άλλος έγινε αδελφός μας. «Έφθασε η Βασιλεία του Θεού».
Μας λέει ο Πάπας Φραγκίσκος, στο Μήνυμά του για την Τεσσαρακοστή: «Η Τεσσαρακοστή είναι περίοδος ανανέωσης για ολόκληρη την Εκκλησία, για κάθε κοινότητα και κάθε πιστό».
Και συνεχίζει: «Συνήθως, όταν είμαστε υγιείς και αισθανόμαστε άνετα, ξεχνάμε τους άλλους (κάτι που ο Θεός Πατέρας ποτέ δεν κάνει): είμαστε αδιάφοροι για τα προβλήματά τους, τα βάσανά τους και τις αδικίες που υφίστανται. Είναι τότε, που η καρδιά μας καταλαμβάνεται από αδιαφορία. Όσο είμαι σχετικά υγιής και με άνεση, δεν σκέπτομαι εκείνους που δεν είναι καλά. Σήμερα, αυτή η εγωιστική στάση αδιαφορίας, έχει λάβει παγκόσμιες διαστάσεις, σε βαθμό που να μπορούμε να μιλάμε για μια παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας. Πρόκειται για ένα πρόβλημα το οποίο εμείς, ως Χριστιανοί, πρέπει να αντιμετωπίσουμε».
Κατά την Τεσσαρακοστή, η Εκκλησία μάς καλεί να αναζητήσομε συνειδητά και συγκεκριμένα τη «Βασιλεία του Θεού». Για τον λόγο αυτό μας καλεί να επιδοθούμε συγκεκριμένα: στην ΠΡΟΣΕΥΧΗ, μόνοι μας αλλά και με τη συναγμένη εκκλησία· στη ΝΗΣΤΕΙΑ, υποβάλλοντας τον εαυτό μας σε κάποια στέρηση που να δείχνει ότι στην πρώτη θέση βάζομε την αιώνια σωτηρία μας και όχι την επίγεια· και τέλος στην ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ, κάνοντας πράξεις αδελφικής αγάπης, δίνοντας στον πλησίον μας αυτό που δεν ξοδέψαμε για τον εαυτό μας με τη νηστεία.
Αδελφοί μου, εάν γίναμε άνθρωποι της «Βασιλείας», έχομε τα μάτια μας ανοιχτά προς τους αδελφούς μας, και εύκολα αντιλαμβανόμαστε την αδυναμία ορισμένων να ικανοποιήσουν βασικές τους ανάγκες. Και εάν μας ενδιαφέρει η Βασιλεία του Θεού, έχομε τη δυνατότητα να το κάνομε πράξη, βοηθώντας τον αδελφό μας. Αρκεί να το κάνομε με τρόπο που «το αριστερό μας χέρι να μη γνωρίζει τι πράττει το δεξί», όπως μας λέει ο Κύριος.
Μπορούμε να δώσομε εμείς οι ίδιοι, αθόρυβα, το βοήθημα σε άτομα ή οικογένειες που γνωρίζομε.
Μπορούμε να το παραδώσομε στον εφημέριο ή στην ενοριακή Κάριτας.
Μπορούμε να βοηθήσομε θεσμούς που καθημερινά πλησιάζουν τον αναγκεμένο αδελφό μας και του παρέχουν τη βοήθεια που θα έπρεπε να προσφέρομε εμείς:
– την Κάριτας της εκκλησιαστικής μας επαρχίας,
– τις Αδελφές Ιεραποστόλους της Αγάπης (ή Αδελφές της Καλκούτας),
– τα ιδρύματα που περιθάλπουν τους γέροντες, όπως τα γηροκομεία μας «Ο Καλός Σαμαρείτης» στην Πεύκη, και «Τίμιος Σταυρός» στην Αγ. Παρασκευή.
Αδελφοί μου, «ο Θεός δεν είναι αδιάφορος για τον κόσμο μας· τον αγαπάει τόσο που προσέφερε τον Υιό Του για τη σωτηρία μας. Αλλά ο κόσμος έχει την τάση να κλείνεται στον εαυτό του» (μήνυμα Πάπα Φραγκίσκου). Εμείς, εφόσον επαναλαμβάνομε στο Πάτερ ημών: «ελθέτω η Βασιλεία Σου», θα κρατάμε ανοιχτή την καρδιά μας προς τη Βασιλεία του Θεού, διατηρώντας την ανοιχτή προς τον πλησίον μας.
Διότι μόνο με ανοιχτή την καρδιά μας, θα μπορέσομε το Πάσχα να γεμίσομε με την απέραντη χαρά της Αναστάσεως!
Αθήνα, 25 Φεβρουαρίου 2015
