Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
Προσκύνημα στην Παναγία
(Πλάκα Κερατέας)
Παρά τις προβλέψεις της ΕΜΥ για καταιγίδες και κακοκαιρία, γεγονός που οδήγησε πολλούς προσκυνητές να ακυρώσουν την προγραμματισμένη συμμετοχή τους, 10 πούλμαν και αρκετά ΙΧ από όλες της ενορίες της εκκλησιαστικής επαρχίας της Αθήνας έφθασαν κατά τις 3,30 το απόγευμα της Κυριακής 9 Οκτωβρίου στην Πλάκα Κερατέας, για το ετήσιο Προσκύνημα της Παναγίας του Καρμήλου.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
Στις 4 μμ άρχισε η προσκυνηματική πορεία από τον κεντρικό δρόμο προς το Ναό της Παναγίας με την απαγγελία του Αγίου Ροδαρίου και ύμνους σε διάφορες γλώσσες, και στις 5 άρχισε το Ιερό Συλλείτουργο, στο οποίο προΐστατο ο Αρχιεπίσκοπος των εν Αθήναις Καθολικών κ.κ. Νικόλαος.
Μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου ο Σεβασμιότατος είπε τα εξής:
Για μιαν ακόμη φορά ανηφορίσαμε την πλαγιά του βουνού προσευχόμενοι, για να έλθουμε στο ναό της Παναγίας Μητέρας μας, της βοήθειας και προστασίας των χριστιανών.
Εφέτος ερχόμαστε, ενώ ζούμε κάτω από δύσκολες συνθήκες, που προοιωνίζουν ένα μέλλον ακόμη πιο δύσκολο για κάθε κάτοικο αυτής της χώρας.
Γι’ αυτό, ως Εκκλησία του Θεού συναγμένη με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, παρακαλούμε ιδιαίτερα την Παναγία να γίνει η Μεσίτριά μας προς τον Υιό της για να δούμε ένα μέλλον πιο δίκαιο, πιο ηθικό, πιο αλληλέγγυο, πιο οικολογικό. Αυτή τη φράση, εξ άλλου, θα έχει ως σύνθημα η τοπική μας Εκκλησία για όλο το ποιμαντικό έτος που μόλις αρχίσαμε.
Σήμερα, όπου κι αν ρίξουμε την ματιά μας στον κόσμο, βλέπουμε ότι δεν επικρατεί η δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ηθική. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η αδικία επικρατεί παντού, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εδραιωθεί η ειρήνη, διότι όπως έλεγε ήδη ο προφήτης Ησαΐας (32,17) και επανέλαβε η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού, «έργο της δικαιοσύνης είναι η ειρήνη» (GS, 78).
Ο ίδιος προφήτης, απευθυνόμενος στην Ιερουσαλήμ και περιγράφοντας την τότε κατάσταση, έλεγε: Οι άρχοντές σου είναι αποστάτες και συνεταίροι των κλεφτών: όλοι αγαπούν τη δωροδοκία κι επιδιώκουν την ανταμοιβή (1, 23).
Τα λόγια του προφήτη, δυστυχώς, βλέπουμε ότι επαληθεύονται στην Πατρίδα μας, όπου τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στο μαθητή του Τιμόθεο (Α΄Τιμ 6,10), διαπίστωνε ότι «ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία». Η φιλαργυρία και η απληστία των εκάστοτε υπευθύνων αυτής της χώρας και των κομματικών φίλων και συνεργατών τους (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) μάς έφερε στην κατάσταση στην οποία σήμερα βρισκόμαστε.
Βλέπουμε πόσο καταπατούνται οι ηθικές αξίες: Η γνώμη του πιο ισχυρού, όσο παράνομη κι αν είναι, κατά γενικό κανόνα υπερισχύει. Ο πολίτης που επιθυμεί να ζήσει νόμιμα, βρίσκει συνεχώς δυσκολίες, που του κάνουν το βίο αβίωτο. Όποιος διαπράξει μικρή παρανομία τιμωρείται αυστηρά, ενώ όποιος καταπατήσει θεσμούς και νόμους, όποιος κατακλέψει και απατήσει με χίλιους δυο τρόπους το δημόσιο και τους συνανθρώπους του, αυτός τελικά επιβραβεύεται από το ίδιο το Κράτος! Η δωροδοκία έχει καταντήσει το “νόμιμο” μέσο συναλλαγής, ενώ η εντιμότητα χλευάζεται από τους περισσοτέρους ανθρώπους και στην πράξη τιμωρείται από την ισχύουσα νομοθεσία. Δυστυχώς, αυτή τη νοοτροπία δίδαξαν, κατά γενικό κανόνα, όσοι κυβέρνησαν τη χώρα μας τις τρεισήμισι τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα θερίζουν όσα έσπειραν μέχρι τώρα (πρβλ. Εγκύκλ. Τεσ/τής 2000).
Αλλά, αντί να υποφέρουν εκείνοι, πολλοί από τους οποίους ανενόχλητοι και ατιμώρητοι καρπούνται όσα έχουν κλέψει, μεταθέτουν τα βάρη στον απλό, και ιδιαίτερα, στον νομοταγή πολίτη, τον οποίο έχουν φέρει σε κατάσταση απελπιστική! Επί πλέον, όπως ακούσαμε στο Πρώτο Ανάγνωσμα, εγκαταλείπουν το Θεό και παραδίδουν τη χώρα μας στην εξουσία των ξένων (Μιχ. 5, 3)!
Έχει εκλείψει η ηθική από τη χώρα μας, διότι κάτω από το πέπλο του Χριστιανισμού για τον οποίο καυχόμαστε, κρύβεται μια έμπρακτη αθεΐα. Ο Χριστιανισμός, από ζωή και βίωμα, έχει καταντήσει θρησκεία των τύπων: άναμμα ενός κεριού και ασπασμός μιας εικόνας μέσα στον ναό, και συμπεριφορά εντελώς αντίθετη εκτός ναού, στο σπίτι ή στον τόπο εργασίας. Ασυνέπεια ανάμεσα στην πίστη και στη ζωή. Λησμονούμε αυτό που τόνιζε ο Παύλος στους χριστιανούς της Γαλατίας και που ισχύει για κάθε πιστό, ότι δηλαδή η χριστιανική θρησκεία είναι «πίστις δι’ αγάπης ενεργουμένη» (Γαλ 5,6), πίστη που εκδηλώνεται με έργα αγάπης.
Έχουμε ανάγκη από αλλαγή νοοτροπίας. Ίσως ένα θετικό της οικονομικής κρίσης να είναι και μια αλλαγή νοοτροπίας: από τη νοοτροπία του αλόγιστου καταναλωτισμού σ’ εκείνη της σωστής διαχείρισης των αγαθών, τα οποία πρέπει να βλέπουμε πάντοτε ως μέσα και όχι ως σκοπό της ζωής μας. Εξ άλλου η δεινή οικονομική κρίση, στην οποία βρισκόμαστε, είναι ένα από τα αποτελέσματα της ηθικής κρίσης, στην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος και ιδιαίτερα η Πατρίδα μας.
Όμως δεν αρκεί να διαπιστώνουμε την έλλειψη δικαιοσύνης και ηθικής. Δεν αρκεί η διάγνωση μιας ασθένειας, χρειάζεται και η θεραπεία.
Η θεραπεία δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνον από Εκείνον που είναι «ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας», από τον μόνο Άγιο, τον μόνο Κύριο, τον Σωτήρα Ιησού Χριστό, με τις ικεσίες της Παναγίας Μητέρας του και Μητέρας μας.
Ο ίδιος απόστολος Παύλος μάς τόνιζε στο Δεύτερο ανάγνωσμα: «για εκείνους που αγαπούν το Θεό, όλα συνεργούν προς το καλό» (Ρωμ 8,28).
Αν αγαπούμε το Θεό, τηρώντας τις εντολές του, τότε όλα αλλάζουν, ακόμη κι όταν υπάρχουν δυσκολίες. Στο ιερό Ευαγγέλιο ακούσαμε τον Κύριο να μακαρίζει όλους εκείνους που ακούνε το λόγο του Θεού και τον τηρούν (Λκ 11,28). Κι ο απόστολος Ιωάννης, στην Πρώτη Επιστολή του, τονίζει ότι δεν μπορούμε να λέμε ότι αγαπούμε το Θεό, τον οποίο δεν βλέπουμε, αν δεν αγαπούμε τους συνανθρώπους μας, που έχουμε κάθε μέρα δίπλα μας (βλ. Α΄ Ιω 4, 7 κ. ε.)
Φανερώνουμε την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και επομένως προς το Θεό, εάν του δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στην καθημερινή ζωή. Ο λεγόμενος «πολιτισμός» της εποχής μας, μάς έχει καταντήσει εγωιστές και ατομικιστές. Ιδιαίτερα μέσα στις μεγαλουπόλεις έχει χαθεί η «κοινωνία» μεταξύ των ανθρώπων, έχουν εξαφανισθεί οι ανθρώπινες σχέσεις, ο άνθρωπος, από πρόσωπο, έχει καταντήσει «άτομο» και αριθμός. Συχνά, ακόμη κι όσοι μένουν στην ίδια πολυκατοικία, δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Κι όμως, ένα από τα χαρακτηριστικά της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας ήταν η αδελφική κοινωνία (επικοινωνία) των πιστών (Πρ 2,42).
Ο λεγόμενος «πολιτισμός», κυρίως του 20ού αιώνα, και η τεχνολογική επανάσταση, μέσα στην οποία μεγαλώσαμε, είχαν και έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή της φύσεως. Η αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του ανθρωπίνου γένους. Ως χριστιανοί, έχουμε χρέος να σεβόμαστε το έργο της δημιουργίας, που είναι έργο του Θεού, και να συμβάλλουμε στη διατήρηση της σωστής ισορροπίας ανάμεσα στην αληθινή πρόοδο και στη χρήση των υλικών αγαθών.
Σε όλα αυτά ας έχουμε ως υπόδειγμα της Παναγία. Είναι μακαρία, όχι μόνο διότι έδωσε σάρκα στο Λόγο που έγινε άνθρωπος, αλλά διότι, ως σιωπηλή κόρη της Ναζαρέτ, άκουγε το λόγο του Θεού, τον μελετούσε καθημερινά και τον έβαζε σε πράξη.
Εκείνη, ως προστασία και βοήθεια των Χριστιανών, είθε να ακούσει τις ικεσίες μας, ώστε εμείς, συνεργαζόμενοι με τη Χάρη, που άφθονα μας δίνει το Άγιο Πνεύμα, να συμβάλλουμε με τις μικρές μας, έστω, δυνάμεις για τη δημιουργία ενός κόσμου πιο δίκαιου, πιο ηθικού, πιο αλληλέγγυου, πιο οικολογικού. Αμήν.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
