14 ΑΥΓουστου 2011
Πανηγυρικώς και με ευλάβεια τελέσθηκαν το Δεκαπενταύγουστο του 2011, (Κυριακή 14 και Δευτέρα 15 Αυγούστου) στο Παντηνιακό Προσκύνημα του Βρυσιού Τήνου, οι τελετές του Εσπερινού, της Αγρυπνίας με την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία του μεσονυκτίου και η επί της Ημέρας Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, από τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Νάξου-Τήνου, π. Νικόλαο.
Κατά την Ακολουθία του Εσπερινού και μετά την ανάγνωση του σύντομου βιβλικού αναγνώσματος, ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος μίλησε στην Εκκλησία και είπε:
Ακούσαμε στο σύντομο ανάγνωσμα αυτής της εσπερινής μας δέησης ο λόγος του Κυρίου μας βεβαίωσε: «Αυτούς που ο Θεός προόρισε, αυτούς και κάλεσε. Κι αυτούς που κάλεσε τους έσωσε. Κι αυτούς που έσωσε, αυτούς και δόξασε». (Ρωμ. 8,30).
Ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους πιστούς της Εκκλησίας της Ρώμης και αυτή τη βραδιά σε όλους εμάς μας υπενθυμίζει ότι η πίστη μας πρέπει να βοηθήσει στη συνειδητοποίηση όσων έκανε ο Θεός για μας. Πιστεύουμε όχι επειδή το αξίζουμε, αλλά επειδή γίναμε αντικείμενο της σωτήριας αγάπης του Θεού. Εκείνος μας προόρισε, μας κάλεσε στη σωτηρία και μας προορίζει για τη δόξα. Η πορεία προς τη σωτηρία λοιπόν είναι μια ελεύθερη πράξη του Θεού, είναι δώρο του Θεού, που αποφάσισε να δημιουργήσει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του Υιού Του. Αυτή την απόφασή του την ακολουθούν τρεις διαφορετικές πράξεις: το κάλεσμα, η σωτηρία και η δόξα. Οι δύο πρώτες πραγματοποιούνται σ’ αυτό τον κόσμο, ενώ η τρίτη είναι τώρα μόνο μία πρόγευση που θα εκπληρωθεί στην μέλλουσα ζωή.
Ο Απόστολος θέλει να βοηθήσει τους πιστούς της Εκκλησίας της Ρώμης και σήμερα όλους εμάς να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στο Θεό. Είναι Εκείνος που μας στηρίζει και μας ενθαρρύνει ακόμη και στις δύσκολες στιγμές, όταν υπάρχει ο κίνδυνος της αποτυχίας. Το θάρρος για να αντιμετωπίσουμε κάθε λογής δοκιμασίες δεν εξαρτάται από την αισιοδοξία μας αλλά από τη σχέση μας με το Θεό, η οποία και μας εξασφαλίζει τη νίκη. Όσοι πιστεύουν είναι προορισμένοι από το Θεό να δημιουργήσουν ένα σώμα με τον Υιό, αποκτώντας έτσι τη σχέση του θετού υιού χάρη στον Υιό του Θεού. Η συνειδητοποίηση αυτού του μεγαλείου μας στηρίζει στην πορεία πίστης όσο δύσκολη κι αν είναι. Είναι μια πορεία που ξεκινά στη γη και προορισμό έχει τον ουρανό.
Ένας σύγχρονος ποιητής γράφει: «Δεν περνά μέρα που να μην κοιτάξω τον ουρανό. Η αληθινή μου κατοικία είναι προς εκείνα τα μέρη. (Gian Antonio Cibotto).
Πρέπει συχνά να υψώνουμε τα μάτια μας προς τα πάνω, πιο πέρα από το γήινο ορίζοντα, πιο πέρα από τα υλικά και γήινα πράγματα. Τα ζώα όλα έχουν στραμμένα τα μάτια στη γη γιατί εκεί βρίσκουν την τροφή τους και εκεί είναι ο μόνιμος τόπος κατοικίας τους. Εμείς έχουμε τη δυνατότητα να κοιτάζουμε ψηλά. Να κοιτάζουμε πέραν από τον τόπο που προσωρινά κατοικούμε διότι η μόνιμη κατοικία μας δεν είναι εδώ. Αυτό πρέπει να γίνεται συχνά, γίνεται όμως ιδιαίτερα σήμερα που ατενίζουμε με πίστη και ευλάβεια τη μεταστάσα στον ουρανό Παναγία, Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων.
Στη δέηση της γιορτής, που θα απευθύνουμε στο Θεό κατά τη Θεία λειτουργία, τόσο της νύκτας όσο και της αυριανής ημέρας θα πούμε: «Κάνε Κύριε να ζούμε σ’ αυτό τον κόσμο συνεχώς στραμμένοι προς τα ουράνια αγαθά, για να λάβουμε μέρος στην ίδια τη δόξα σου».
Το βλέμμα μας δε μπορεί να περιοριστεί σε ό,τι βλέπει και απολαμβάνει μόνο πάνω σ’ αυτή τη γη. Δεν μπορεί η ζωή μας να ασχολείται μόνο με τα βάσανα, τις αγωνίες και τα άγχη της. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι κι εμείς, όπως η Παναγία, είμαστε πλασμένοι για τον ουρανό. Όσα συμβαίνουν στη γη δεν είναι σκοπός. Είναι μέσα που μπορούν να μας βοηθήσουν για να πετύχουμε τον οριστικό σκοπό που είναι η αιώνια ζωή στον ουρανό.
Πράγματι «η κατοικία μας βρίσκεται από εκείνα τα μέρη».
Ο Άγιος Πατέρας, ο Πάπας Βενέδικτος 16ος , έτσι σχολιάζει τη σημασία της σημερινής γιορτής: «Μπροστά στο θλιβερό θέαμα της τόσης ψεύτικης γήινης χαράς και αγχώδους πόνου, πρέπει να ξέρουμε να κοιτάζουμε το Θεό και τον Ουρανό, που είναι φτιαγμένος όχι από ιδέες αλλά από μία αληθινή πραγματικότητα και αποτελεί τη γέφυρα για ένα νέο κόσμο».
Ας υψώνουμε λοιπόν συχνά τις καρδιές προς τον ουρανό, και ας είναι πάντα στραμμένες προς τον Κύριο. Ας προσαρμόζουμε τον τρόπο της ζωής μας με την αξία της ζωής μας για να ολοκληρωθεί με τον τρόπο που ο Θεός τον προόρισε και που είναι η συμμετοχή στη δόξα του Θεού, την οποία ήδη απολαμβάνει η Παναγία. Ο προορισμός της Μητέρας μας είναι και προορισμός δικός μας. Αναληφθείσα πριν από μας στον ουρανό εκεί μας αναμένει.
Σ’ εκείνη απευθύνουμε την εσπερινή μας αυτή δέηση και την παρακαλούμε να ικετεύει τον Κύριο για να προστατεύει και να ευλογεί την τοπική μας Εκκλησία, όλους τους απόδημους και επισκέπτες του νησιού μας, ώστε η παρουσία τους στο νησί μας τις ημέρες αυτές να μην είναι μόνο ευκαιρία ξεκούρασης και διασκέδασης, αλλά μια νέα ευκαιρία ανανέωσης της πίστης τους στο Θεό, της ελπίδας τους στην Παναγία και της αγάπης τους προς τον άνθρωπο. Αμήν.
Η φροντίδα της Αγρυπνίας πριν τη μεσονύκτια Αρχιερατική θεία Λειτουργία είχε ανατεθεί στον ιεροσπουδαστή μας υποδιάκονο Γεώργιο Παλαμάρη. Εργάστηκε και συνεργάστηκε με αρκετά ενεργά νεαρά μέλη της Εκκλησίας. Η όλη αγρυπνία και ο τρόπος με τον οποίο διεξήχθη ικανοποίησε όλους και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο νεαρό υποδιάκονό μας. Ήταν μία όμορφη προετοιμασία για τη μεσονύκτια Θεία Λειτουργία η οποία συγκέντρωσε ένα εντυπωσιακό αριθμό ευλαβών της Παναγίας.
Μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου ο Αρχιεπίσκοπος απευθύνθηκε στη συναγμένη Εκκλησία και είπε:
Η μεγάλη Εορτή της Μεταστάσεως, αδελφοί μου και αδελφές μου, είναι για όλους μας ένα κάλεσμα να κοιτάξουμε ψηλά, να κοιτάξουμε τον ουρανό, εκεί όπου ευρίσκεται η Παρθένος Μαρία στη μεγαλύτερη χαρά και στη μεγαλύτερη δόξα στην οποία μπορεί να συμμετάσχει ένα ανθρώπινο πλάσμα.
Μόνο με τα μάτια της πίστης στραμμένα στον ουρανό, μπορούμε να διεισδύσουμε στην πνευματική ομορφιά που δεν έχει παρόμοια στη γη επάνω: μας δόθηκε από το Θεό η ευτυχία να θαυμάζουμε τη νίκη του αναστημένου και όσων ευρίσκονται μαζί του στη δόξα του Πατέρα, ξεκινώντας από την Παναγία που συμμετέχει σ’ αυτή τη δόξα κατά τρόπο μοναδικό και εξαιρετικό, με την ανθρώπινη πραγματικότητα του παρθενικού και μητρικού σώματός της.
Ψηλά στον ουρανό, στην παντοδύναμη και πανάγαθη καρδιά του Θεού απευθυνόταν σε όλη της τη ζωή η Παναγία. Το βλέμμα της ήταν πάντα δοξαστικό και ικετευτικό. Έλαμπε από χαρά, ευγνωμοσύνη και αναγνώριση του μεγαλείου του Θεού, ενός μεγαλείου που ταυτόχρονα στράφηκε στην ταπεινότητα της δούλης του.
Στην ευαγγελική περικοπή, ακούσαμε λίγο πριν το θαυμάσιο ύμνο της Παναγίας τον τόσο προσφιλή στην Εκκλησία, το γνωστό σε όλους μας ΜΕΓΑΛΥΝΕΙ. Αυτός ο ύμνος είναι βγαλμένος από τα χείλη ή μάλλον από την καρδιά της Παναγίας και εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα.
Σ’ αυτόν το θαυμάσιο ύμνο αντανακλά όλη η ομορφιά της ψυχής και της προσωπικότητας της. Μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο ύμνος της είναι μία προσωπογραφία, μία εικόνα της Παναγίας. Είναι η εικόνα που τώρα υπάρχει στη διάθεση όλων των ευλαβών της και είναι η μόνη αληθινή εικόνα της που υπάρχει και την οποία, τόσο λαμπρά φιλοτέχνησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς με τη γραφίδα του και το νου του που κατεύθυνε το Πνεύμα το Άγιο.
Ο ύμνος της Παναγίας που σήμερα η Εκκλησία με κάθε επισημότητα ψάλλει είναι ολότελα πρωτότυπος. Είναι κεντημένος με τις κλωστές της Παλαιάς Διαθήκης που δημιούργησε ο λόγος του Θεού. Αυτός ο ύμνος αποδεικνύει ότι η Παναγία είναι εξοικειωμένη με το λόγο του Θεού. Ζούσε με το λόγο Του ήταν εμποτισμένη από Αυτόν. Μιλούσε χρησιμοποιώντας τα λόγια του Θεού, σκεπτόταν με τα λόγια του Θεού, οι σκέψεις της ήταν σκέψεις του Θεού, τα λόγια της λόγος του Κυρίου. Είναι φωτισμένη από το θεϊκό φως και γι’ αυτό είναι τόσο λαμπρή και μπορεί να ακτινοβολεί γύρω της την αγάπη και την καλοσύνη. Είναι η πανσέληνος που φωτίζεται από τον ήλιο της δικαιοσύνης και γίνεται η ίδια λαμπερή και ένδοξη, όπως προορίζεται να είναι ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος γύρω από τον ήλιο της δικαιοσύνης ως δορυφόρος περιστρέφεται. Όποιος ζει με το φως αυτό, γίνεται σοφός, συνετός και γεμάτος αγάπη και καλοσύνη. Γίνεται δυνατός και θαρραλέος και προωθεί μόνο το καλό πάνω στη γη.
Με το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο», η Παναγία διαλαλεί τα μεγαλεία του Κυρίου. Επιθυμεί ο Θεός να είναι μεγάλος ανάμεσα στα πλάσματά του, τα ουράνια και τα επίγεια. Να είναι μεγάλος στη ζωή της, να είναι παρών στη ζωή όλων μας. Η ίδια γνωρίζει πως αν ο Θεός είναι μεγάλος, τότε γίνεται μεγάλος και ο άνθρωπος. Δε φοβάται να έχει το Θεό ως ανταγωνιστή της ζωής της. Η παρουσία του Θεού στη ζωή της δε μειώνει την ελευθερία της. Ο Θεός για την Παναγία δεν επισκιάζει τη ζωή της, αλλά της δίνει αξία. Η ζωή μας δεν καταπιέζεται, αντίθετα αναβαθμίζεται και διευρύνεται: ο άνθρωπος γίνεται μεγάλος και θεοποιείται χάρη στο μεγαλείο του Θεού που αντανακλά στη ζωή του.
Οι πρωτόπλαστοι σκέφτηκαν το αντίθετο και προτίμησαν την ανατροπή των πραγμάτων. Φοβόντουσαν ότι εάν ο Θεός είναι ο πρωταγωνιστής στη ζωή τους, θα αφαιρέσει κάτι ουσιαστικό από αυτήν. Θα περιοριστεί η ελευθερία τους και άλλος θα είναι εκείνος που θα κατευθύνει τη ζωή τους. Το πονηρό πνεύμα έβαλε περίεργες σκέψεις στο μυαλό τους και συγκατατέθηκαν στον πειρασμό να παραμερίσουν το Θεό στη ζωή τους και να την ανεξαρτητοποιήσουν.
Αυτός ο πειρασμός των πρωτόπλαστων συχνά επανέρχεται και σήμερα. Είναι ο μεγάλος πειρασμός της εποχής μας. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να αφαιρέσουν από τους δημόσιους χώρους τα σύμβολα της χριστιανοσύνης. Από σεβασμό σε όσους δεν πιστεύουν ή πιστεύουν διαφορετικά, χριστιανοί νομοθέτες, γίνονται δειλοί, αντί να υπερασπιστούν αυτό που πιστεύουν, υπερασπίζονται αυτό που τους ζητούν όσοι δεν πιστεύουν. Θέλουν να εξαφανίσουν από το πρόσωπο της γης την παρουσία του Θεού. Πιστεύουν ενδεχομένως πως ο άνθρωπος πρέπει να είναι αυτόνομος, ανεξάρτητος. Πιστεύουν ότι χωρίς το Θεό θα γίνει ο άνθρωπος θεός, θα κάνει ό,τι θέλει. Συχνά ο άνθρωπος παραμερίζει τους Θείους νόμους και τους αντικαθιστά με τους δικούς του. Και αυτό δε βοηθά τον άνθρωπο αλλά τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κρίση και στην καταστροφή.
Πρέπει να το καταλάβουμε μια για πάντα ότι στη ζωή μας χωρίς Θεό, χωρίς τις εντολές Του, χωρίς Χριστό, χωρίς το Ευαγγέλιό του δε μπορεί να υπάρξει αληθινή ελευθερία, ευημερία, ανθρωπιά, ειρήνη και γαλήνη. Θα υπάρχει μία συνεχής κρίση!
Όπου χάνεται ο Θεός, ο άνθρωπος δε γίνεται μεγάλος, αντιθέτως χάνει την αξιοπρέπειά του, χάνει τη λαμπρότητα του Θεού που ακτινοβολεί και στο πρόσωπό του.
Η Παναγία μάς βοηθά να καταλάβουμε όχι μόνο ότι δεν πρέπει να απομακρυνόμαστε από το Θεό, αλλά και ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μας είναι δυνατόν για να τον καταστήσουμε παρόντα στη ζωή μας. Είναι σημαντικό να είναι ο Θεός μεγάλος ανάμεσά μας, στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή μας. Αν ο Θεός μπει στη ζωή μας, στο χρόνο μας, στην ιστορία μας, τότε αποκτά νόημα και η ίδια η ζωή μας και μαζί με την Παναγία, η οποία σήμερα μεταστάθηκε στον ουρανό με το σώμα και την ψυχή και κατέστη από το Θεό Βασίλισσα ουρανού και γης, θα μπορούμε να ψάλλουμε το Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο για τα μεγαλεία που εποίησε σε όλη την οικουμένη. Αμήν
Στην αγρυπνία και τη μεσονύκτια Θεία Λειτουργία, συλλειτούργησαν ιερείς της Εκκλησιαστικής μας Επαρχίας και άλλοι που παραθερίζουν στο νησί. Παρευρέθηκαν οι τρεις Βουλευτές των Κυκλάδων, κ.κ. Ρήγας, Παπαμανώλης και Βρούτσης, ο Περιφερειακός σύμβουλος κ. Μάνθος Βίλλας, ο Δήμαρχος Τήνου κ. Κροντηράς, Αντιδήμαρχοι, Δημοτικοί και Τοπικοί Σύμβουλοι Τήνου και εκπρόσωποι Φορέων και Συλλόγων.
15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011
Το πρωί της Εορτής η Θεία Λειτουργία τελέστηκε στις 8 και στις 10 η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία. Και πάλι οι ευλαβείς της Παναγίας έφθασαν στο Προσκύνημα από κάθε γωνιά του νησιού. Ιερείς του νησιού της Τήνου αλλά και παραθερίζοντες συλλειτούργησαν με τον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου μίλησε στην Εκκλησία και είπε:
Είναι τόσο όμορφος και βαθύς σε νόημα ο ύμνος του ΜΕΓΑΛΥΝΕΙ. Ας ξανακούσουμε την αρχή κάνοντας όσο μας είναι δυνατό δικά μας τα συναισθήματα της Παναγίας: “Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο και αγαλλίασε το πνεύμα μου για το Θεό το Σωτήρα μου, διότι επέβλεψε στην ταπείνωση της δούλης του και μεγαλεία έκανε σε μένα ο Παντοδύναμος, Άγιο είναι το όνομά Του…” (vv. 46-49).
Κατά τη φετινή πανήγυρη της Μεταστάσεως της Θεοτόκου είδαμε και βλέπουμε την ευκαιρία που μας ωθεί να κοιτάξουμε ψηλά, να στρέψουμε τα μάτια μας στον ουρανό.
Το να κοιτάζουμε ψηλά για μας τους ανθρώπους είναι δυνατό, είναι εφικτό, είναι όμορφο, είναι καθήκον μας. Όμως χρειάζεται θάρρος, πολύ θάρρος!
Ο κίνδυνος που όλοι διατρέχουμε είναι να κοιτάζουμε χαμηλά, μόνο χαμηλά, να περιορίζουμε τη ματιά μας μόνο πάνω στη γη, να φυλακιζόμαστε στο «εγώ» μας, ένα «εγώ» που συχνά βαριά σημαδεύεται από τον ατομικισμό και τον εγωισμό, ένα «εγώ» που με την εσωστρέφεια τείνει να γίνει απόλυτο, να φαίνεται σαν ένα «είδωλο» που συχνά προσκυνούμε και για το οποίο είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τα πάντα.
Αλλά ένα τέτοιο «εγώ» μολύνει την ουσιαστική σχέση του καθενός μας με τους άλλους. Είμαστε πλασμένοι για να επικοινωνούμε και να δημιουργούμε σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Όταν όμως στην επικοινωνία μας με τον πλησίον μας, στις κοινωνικές μας σχέσεις με τους άλλους προβάλουμε το «εγώ μας» η ευαισθησία προς τον άλλο, γίνεται αδιαφορία, εγωισμός η επικοινωνία με τους αδελφούς μας δε γίνεται πια αντιληπτή ως οφειλή και υποχρέωση,
αλλά ως κάτι που από δική μας θέληση και γενναιοδωρία προσφέρουμε. Τότε γίνεται εσωστρέφεια και είναι λάθος!
Αυτόν τον ατομικισμό το συναντάμε συχνά στην κοινωνία, χωρίς να απουσιάζει δυστυχώς και από την Εκκλησία.
Ο άνθρωπος δε μπορεί να ζήσει χωρίς τη σχέση με τους άλλους και την επικοινωνία μαζί τους. Από την ίδια τη φύση του είναι φτιαγμένος να ανοίγεται στους άλλους μέχρι το σημείο και να δίνεται στους άλλους.
Το άνοιγμα στους άλλους βοηθά να καταλάβουμε στην πραγματικότητα ποιοι είμαστε. Αυτό που ζούμε προσπαθώντας να αξιοποιήσουμε, όχι το εγώ μας αλλά να συμβάλουμε με το ταπεινό εγώ μας στο σημαντικό «εμείς».
Η ευαγγελική εικόνα της επισκέψεως της Παναγίας στην Αγία Ελισάβετ είναι για μας ένα θαυμάσιο παράδειγμα. Η Μητέρα του Ιησού, δε σκέπτεται τον εαυτόν της, δε σκέπτεται το μεγαλείο της και την αξία που της έδωσε ο ευαγγελισμός της, δε σκέπτεται την εγκυμοσύνη της, την κούραση και την ταλαιπωρία που θα υποστεί, τα ξεχνά όλα αυτά πορεύεται προς την ορεινή περιοχή του Ιούδα για να βοηθήσει την εξαδέλφη της Ελισάβετ που τη χρειάζεται τώρα που ευρίσκεται στον έκτο μήνα της.
Το όφελος αυτής της επίσκεψης δεν είναι μόνο μια υλική βοήθεια. Το γενναιόδωρο άνοιγμα με τον κόπο του μακρινού ταξιδιού και τους τρεις μήνες απουσίας από το σπίτι της, της επιτρέπει να κατανοήσει σε βάθος τον εαυτό της, να αντιληφθεί αυτό που της συμβαίνει, να διαβάσει το νόημα και το σκοπό της ιστορίας του λαού της.
Όλα αυτά την κάνουν όχι να υποφέρει, αλλά να σκιρτά από χαρά και με παρρησία να διαλαλεί τα μεγαλεία του Κυρίου με τον θαυμάσιο ύμνο του ΜΕΓΑΛΥΝΕΙ που αναφωνεί.
Όλη η Εκκλησία σήμερα τιμά τη Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων γιατί ολοκλήρωσε πάνω στη γη τη θεόσταλτη αποστολή της με συνέπεια εντυπωσιακή. Μια αποστολή που άρχισε με θαυμαστό τρόπο και με θαυμαστότερο σήμερα ολοκληρώθηκε.
Τώρα κι εμείς δικαιολογημένα παίρνουμε θάρρος, και παρά την αδυναμία μας και την αμαρτία μας οπλιζόμαστε με την αγία ελπίδα και συνεχίζουμε την πορεία πίστης ζητώντας από το Θεό να μας συνοδεύει με την αγία χάρη Του ώστε να οδεύουμε προς συνάντησή Του.
Στη σημερινή είσοδο της στη δόξα του ουρανού, ακούγεται και πάλι το κάλεσμα του Κυρίου προς την καθεμιά και τον καθένα από μας πως αν θέλουμε να ολοκληρώσουμε και τη δική μας αποστολή πάνω στη γη, οφείλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της ζωής της Παναγίας.
Η σημερινή πανήγυρη μας γεμίζει από ελπίδα. Μια ελπίδα που γεννιέται από το γεγονός ότι μπορούμε από τώρα να θαυμάσουμε την Παναγία μέσα στη δόξα του Θεού. Ένα πλάσμα σαν κι εμάς, που έφθασε πριν από μας εκεί όπου όλοι προοριζόμαστε και πρέπει να φθάσουμε.
Η σημερινή πανήγυρη μας υπενθυμίζει πως ο άνθρωπος είναι εκτεθειμένος πάνω στη γη μεταξύ της αγάπης και του μίσους, του καλού και του κακού, της χάρης και της αμαρτίας, μεταξύ του θανάτου και της αθανασίας. Η νίκη του φωτός και της χάρης είναι ο καρπός ενός συνεχούς αγώνα. Είναι η διάβαση ενός μονόδρομου που ο Θεός έχει χαράξει για την καθεμιά και τον καθένα μας. Σ’ αυτό το δρόμο ο κάθε άνθρωπος μπορεί να συναντήσει την Παναγία. Και μάλιστα συμβαίνει κάτι αληθινά θαυμαστό, είναι η ίδια που έρχεται να μας συναντήσει, όπως συνάντησε την Ελισάβετ στο σπίτι του Ζαχαρία. Και είναι τότε που ο καθένας μας μπορεί να αναφωνήσει μαζί με την Ελισάβετ: «Πώς μου έγινε αυτό να έλθει να με επισκεφθεί η Μητέρα του Κυρίου; Είναι τότε που αναγνωρίζοντας τα μεγαλεία του Κυρίου μπορούμε μαζί με την Παναγία να τον δοξάσουμε και μαζί της στη ζωή μας να ψάλλουμε και το δικό μας: «Μεγαλύνει η ψυχή μου Κύριο». ΑΜΗΝ.
15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ – ΚΑΤΩ ΚΛΕΙΣΜΑ
Με λαμπρότητα και επισημότητα πανηγύρισε και ο ενοριακός ναός της Μεταστάσεως της Θεοτόκου στο Κάτω Κλείσμα της Τήνου. Αποβραδίς τελέστηκε εόρτιος Εσπερινός από τον εφημέριο π. Αντώνιο και την ημέρα της Εορτής Αρχιερατική θεία λειτουργία από το Σεβασμιότατο π. Νικόλαο. Μαζί τους συλλειτούργησαν ο π. Μάρκος Βιδάλης, εφημέριος του Ενοριακού ναού του Αγία Ανδρέα Πατρών και ο πρώην εφημέριος π. Ριχάρδος ενώ στο ιερό υπηρετούσε ο υποδιάκονος μας Γεώργιος Παλαμάρης.
Μετά την ανάγνωση του ιερού Ευαγγελίου ο Σεβασμιότατος π. Νικόλαος μίλησε στην συναγμένη Εκκλησία και είπε:
Πρέπει συχνά να υψώνουμε τα μάτια μας προς τα πάνω, πιο πέρα από τον γήινο ορίζοντα, πιο πέρα από τα υλικά και γήινα πράγματα. Τα ζώα όλα έχουν στραμμένα τα μάτια τους στη γη, διότι εκεί βρίσκουν την τροφή τους και εκεί είναι ο μόνιμος τόπος κατοικίας τους. Εμείς έχουμε τη δυνατότητα να κοιτάζουμε ψηλά. Να κοιτάζουμε πέραν από τον τόπο που προσωρινά κατοικούμε, διότι «η μόνιμη κατοικία μας δεν είναι προς εκείνα τα μέρη». Αυτό πρέπει να γίνεται συχνά, αλλά προπάντων να γίνει σήμερα για να ατενίσουμε την ενδόξως στον ουρανό Μεταστάσα Παναγία, Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων.
Στη δέηση που κάναμε στην αρχή αυτής της Θείας Λειτουργίας είπαμε: «Κάνε Κύριε να ζούμε σ’ αυτό τον κόσμο συνεχώς στραμμένοι προς τα ουράνια αγαθά, για να λάβουμε μέρος στην ίδια τη δόξα σου».
Το βλέμμα μας δεν μπορεί να περιοριστεί σε ό,τι βλέπει και απολαμβάνει μόνο πάνω σ’ αυτή τη γη. Δεν μπορεί η ζωή μας να ασχολείται μόνο με τα βάσανα, τις αγωνίες και τα άγχη της. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι κι εμείς, όπως η Παναγία, είμαστε πλασμένοι για τον ουρανό. Όσα συμβαίνουν στη γη δεν είναι σκοπός. Είναι μέσα που μπορούν να μας βοηθήσουν για να πετύχουμε τον οριστικό σκοπό που είναι η αιώνια ζωή στον ουρανό.
Πράγματι «η κατοικία μας βρίσκεται από εκείνα τα μέρη».
Ο Άγιος Πατέρας, ο Πάπας Βενέδικτος 16ος , έτσι σχολιάζει τη σημασία της σημερινής γιορτής: «Μπροστά στο θλιβερό θέαμα της τόσης ψεύτικης γήινης χαράς και αγχώδους πόνου, πρέπει να ξέρουμε να κοιτάζουμε το Θεό και τον Ουρανό, που είναι φτιαγμένος όχι από ιδέες αλλά από μία αληθινή πραγματικότητα και αποτελεί τη γέφυρα για ένα νέο κόσμο».
Η σημερινή εορτή της Μεταστάσεως της Θεοτόκου μας είναι γιορτή πίστης, ελπίδας και αγάπης.
Είναι ευκαιρία ανανέωσης της πίστης μας στην μελλοντική αθανασία και ευτυχία. Η Παναγία είναι εκείνη που επίστεψε. Και αυτή η πίστη της οδηγεί την ξαδέλφη της την Ελισάβετ να τη συγχαίρει λέγοντάς της: «είσαι Μακάρια εσύ που πίστεψες». Η πίστη της την προδιαθέτει με ταπεινοσύνη να δεχθεί χωρίς καμία σκιά αμφιβολίας το θεϊκό μήνυμα που φθάνει στην Μαρία την ημέρα του Ευαγγελισμού της. Και αυτή η πίστη της ποτέ δε θα διαψευστεί, ούτε και όταν θα αναγκαστεί να διασχίσει ακόμη και τον οδυνηρό δρόμο που οδηγούσε στο Γολγοθά στα πόδια του σταυρού του Υιού της.
Είναι γιορτή ελπίδας που γεννιέται από το γεγονός ότι ενώ μπορούμε από τώρα να θαυμάσουμε την Παναγία μέσα στη δόξα του Θεού, μας δίνεται η σιγουριά ότι αυτή η δόξα προορίζεται και για μας. Η Παναγία έφθασε στον τελικό προορισμό της. Έφθασε στη δόξα του ουρανού πριν από μας αλλά και εμείς προοριζόμαστε να λάβουμε μέρος σ’ αυτή τη δόξα.
Είναι γιορτή που μας υπενθυμίζει πόσο η Παναγία αγάπησε τον Υιόν της και Θεό της αλλά και όλους τους ανθρώπους. Στην Παναγία, επειδή ήταν απλή και ταπεινή, τίποτε δεν αντιστεκόταν στην αγάπη. Η αγάπη της για τον Ιησού αλλά και για όλα τα θετά παιδιά της, που ο ίδιος ο Υιός της ανάθεσε πάνω από το Σταυρό, την έκανε να δοκιμάσει το σκληρό πόνο της ρομφαίας που πέρασε την καρδιά της. Μια τόσο μεγάλη αγάπη μόνο η καρδιά της Παναγίας μπορούσε να εξασφαλίσει. Το ίδιο και ο άνθρωπος για να μπορέσει να αγαπήσει πρέπει να αποκτήσει μια καρδιά σαν της Παναγίας.
Καλώ την καθεμιά και τον καθένα να ολοκληρώσουμε τη φετινή πανήγυρη προς τιμήν της Μεταστάσεως της Θεοτόκου με την όμορφη προσευχή που συχνά ψιθυρίζουν τα χείλη κάθε χριστιανού που την ευλαβείται και την εμπιστεύεται: «Ενθυμήσου, Παναγία, πως ποτέ ψυχή καμία εις εσένα θαρρεμένη δεν ευρέθηκε χαμένη, ενθυμήσουμε και μένα που θαρρεύομαι σε Σένα. Αμήν.
17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ – ΑΓΑΠΗ
Το βράδυ τελέστηκε προεόρτιος Αρχιερατικός Εσπερινός από το Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο π. Νικόλαο στον πανηγυρίζοντα ενοριακό Ναό του Αγίου Αγαπητού στον οικισμό Αγάπη της Τήνου. Μαζί του συμπροσευχήθηκαν ο εφημέριος π. Νικόλαος Ψάλτης και οι ιερομόναχοι Καπουκίνοι π.π. Πέτρος και Στέφανος που κατάγονται από το χωριό αυτό.
Μετά το σύντομο ανάγνωσμα του Εσπερινού μίλησε στην συναγμένη Εκκλησία ο Αρχιεπίσκοπος και είπε:
Ο Προστάτης αυτής της Ενορίας μας, Μάρτυρας Άγιος Αγαπητός, είχε καταλάβει πως δυστυχία για τον άνθρωπο δεν είναι ο φυσικός θάνατος, αλλά ο πνευματικός, δηλαδή η απώλεια της ψυχής.
Ο Άγιος Αγαπητός όπως και ο κάθε μάρτυρας του Κυρίου βρήκε τη δύναμη να υπερασπιστεί την πίστη του στη βεβαιότητα ότι όποιος εμπιστεύεται
στο Θεό δε μπορεί να χαθεί. Με το μαρτυρικό θάνατο του, μας διδάσκει ότι το πιο μεγάλο κακό δεν είναι να χάσει κανείς το σώμα του, αλλά όταν αγαπώντας υπερβολικά τη φυσική του ζωή, χάνει το λόγο να ζει, χάνει την αξία της ζωής. Η δύναμη που μας βοηθά να κατανοήσουμε την αξία της σωτηρίας της ψυχής είναι η χάρη του Θεού και η σιγουριά ότι Εκείνος εξασφαλίζει την αιώνια ζωή σε όλους τους εκλεκτούς Του.
Η αξία που αποδίδει ένας Άγιος Μάρτυρας στην ανθρώπινη φυσική ζωή είναι ότι επιλέγει όχι το προσωρινό και το περαστικό, αλλά το αιώνιο και παντοτινό. Είναι αυτή η επιλογή που δίνει αξία και στην επίγεια ζωή μας εφόσον είναι η προετοιμασία της ουράνιας ζωής. Ο άνθρωπος που βιώνει τη ζωή του μακριά από Θεό, υποβαθμίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής αφού υποβαθμίζει στη ζωή του την παρουσία του Θεού που είναι η πηγή της ζωής.
Οι ευσεβείς πρόγονοί σας θέλησαν να θέσουν το χωριό αυτό κάτω από την προστασία του Αγίου Αγαπητού, κάτω από την προστασία ενός Μάρτυρα επειδή απέδειξε με τη ζωή του ότι σημασία στη ζωή αυτή έχει να εναρμονίζει κανείς τη ζωή του με το λόγο του Θεού. Ο Λόγος του Θεού πρέπει να είναι η πυξίδα ζωής για κάθε χριστιανό και ειδικά για κάθε κάτοικο αυτού του χωριού που έχει ως Προστάτη ένα Άγιο Μάρτυρα. Ακόμη και σήμερα ο Άγιος Αγαπητός δεν παύει να είναι ο προσφιλής Προστάτης σας και ένα συνεχές παράδειγμα ζωής για την καθεμιά και τον καθένα σας.
Και σήμερα οι ενορίτες αυτής της ενορίας μας οφείλουν να στηρίζουν τη ζωή τους στο παράδειγμα του Αγίου Μάρτυρα Αγαπητού, διότι και σήμερα μας υπενθυμίζει το λόγο του Κυρίου ο οποίος μας βεβαιώνει πως: «όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα την χάσει αλλά όποιος τη χάσει για χάρη του Χριστού, αυτός την κερδίζει για πάντα».
Το γεγονός ότι ο ένας Μάρτυρας δέχεται να πεθάνει για να μην αρνηθεί την πίστη του στο Χριστό, φανερώνει πως η αξία της ζωής μας εξαρτάται μόνο από τη σχέση που έχει με τον ίδιο το Θεό που μας τη χάρισε. Αυτή η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι τόσο μεγάλη που σε κανένα δεν δίνεται το δικαίωμα να την προσβάλει, να μειώσει την αξία της, να την καταστρέψει ή και να την αφαιρέσει, είτε κατά τη σύλληψή της είτε κατά τις τελευταίες στιγμές της ύπαρξής της. Ο Θεός είναι ο δωρητής της ζωής και μόνο εκείνος μπορεί να τη ζητήσει πίσω, μόνο για το Θεό ο άνθρωπος μπορεί να την θυσιάσει.
Σε μία εποχή που η πρόοδος και η ευημερία, η επιστήμη και η τεχνολογία κάνουν τα δικά τους θαύματα, την ίδια εποχή η ζωή του ανθρώπου τίθεται υπό τον έλεγχο του ίδιου του ανθρώπου με αποτέλεσμα να συμβαίνουν παράλογα πράγματα. Την ίδια στιγμή που ο άνθρωπος κάνει τεράστια προσπάθεια για να σώσει έστω και μια ανθρώπινη ζωή, την ίδια αυτή στιγμή σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα, θεωρώντας τη ζωή του ανθρώπου ως ένα υποβαθμισμένο υλικό αγαθό.
Ο Άγιος Αγαπητός με τη ζωή του μας υπενθυμίζει τα λόγια του Προφήτη Ησαΐα που έγραψε: “Αλοίμονο σ’ αυτούς που θεωρούν καλό ό,τι είναι κακό και θεωρούν κακό ό,τι είναι καλό, που αλλάζουν το σκοτάδι με το φως και το φως με το σκοτάδι, που αλλάζουν το πικρό σε γλυκό και το γλυκό σε πικρό” (Ησαΐας 5,20). Η αληθινή σπίθα που αγρυπνεί και εξασφαλίζει τη ζεστασιά στην αξία της ανθρώπινης ζωής είναι η σιγουριά ότι οι άνθρωποι δεν είναι απλώς πλάσματα του Θεού αλλά και παιδιά του Θεού, προορισμένα να ζήσουν αιώνια μαζί Του με το σώμα και τη ψυχή.
Ας είναι λοιπόν ο Άγιος Αγαπητός ο άγρυπνος φρουρός των κατοίκων αυτού του χωριού, αυτής της ενοριακής κοινότητας, αλλά και υπόδειγμα ζωής για όλη την τοπική μας Εκκλησία, ικέτης προς το Θεό και βοήθεια μας. Αμήν.
Την ημέρα της πανήγυρης τελέστηκε πανηγυρική θεία Λειτουργία.
