Το Σάββατο πρωί 15 Ιουλίου τελέστηκε στον ενοριακό Ναό του Αγίου Νικολάου στη Χώρα της Τήνου, Αρχιερατικό Μνημόσυνο για την αιώνια ανάπαυση της ψυχής του π. Ρόκκου Ψάλτη, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός έτους από το θάνατό του.
Στη Θεία Λειτουργία προίστατο ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπός μας π. Νικόλαος και συλλειτούργησαν του ιερείς της Τήνου, ο εφημέριος της Μητρόπολης μας στη Νάξο, π. Γεώργιος Παλαμάρης, ο π. Μάρκος Βιδάλης προσωρινός αναπληρωτής εφημέριος της Ενορίας του Σκαλάδου στην Τήνο και της Πάρου και ο π. Γαβριήλ Μαραγκός τ.Ι.
Η συμμετοχή των πιστών ήταν πολύ καλή. Και ο Σεβασμιότατος μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου είπε στην συναγμένη Εκκλησία:
Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τη σωματική παρουσία του πατέρα Ρόκκου, και η απουσία του είναι αισθητή σε όλους μας, σε όλη την τοπική μας Εκκλησία, την οποία υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως εφημέριος και ως γενικός Βικάριος της.
Η παρουσία σας σήμερα εδώ, για την οποία και σας ευχαριστώ, είναι μία απόδειξη της εκτίμησης για το πρόσωπό του για το έργο του.
Ένα έργο πλούσιο σε προσφορά πνευματική και υλική. Ήταν ο άνθρωπος που γινόταν «τα πάντα τοις πάσι» υπηρετώντας κάθε άνθρωπο που απευθυνόταν σ’ εκείνον για μια πνευματική ή και υλική προσφορά. Πλούσιος σε πνευματική ζωή με μια καρδιά πάντα ανοικτή και γεμάτη από αγάπη χριστιανική, φτωχός στην ατομική του ζωή με άδειες τσέπες που, αν καμιά φορά αποκτούσαν κάτι, φρόντιζε να τις αδειάζει στις τσέπες εκείνων που διαπίστωνε πως άδειες.
Γι’ αυτό και σήμερα διάλεξα από το λόγο του Κυρίου τους μακαρισμούς και ιδιαίτερα τον μακαρισμό προς τους φτωχούς.
Αυτός ο λόγος του Κυρίου μας παρουσιάζει ένα καινούριο κόσμο αξιών. Είναι αυτό που ανήκει στο Θεό και απευθύνεται στον άνθρωπο. Ο Θεός αναποδογυρίζει τη σκάλα των αξιών που δημιουργεί η λογική του ανθρώπου.
Ο μακαρισμός του Ιησού για τους φτωχούς « Μακάριοι οι πτωχοί διότι σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία του Θεού», αλλά και ο θρήνος για τους πλουσίους δεν αποτελούν ένα κώδικα ηθικής συμπεριφοράς. Δεν ορίζουν τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για να σωθεί, αλλά φανερώνουν αυτό που κάνει ο Θεός, μέσω του Ιησού Χριστού, για σώσει τον άνθρωπο. Αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός ενεργεί μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Αυτός ο μακαρισμός για τους πτωχούς μπορεί να γίνει κατανοητός μόνο από εκείνους που γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι αγάπη και μάλιστα άπειρη αγάπη, δηλαδή χωρίς περιορισμούς. Η δικαιοσύνη του Θεού ζητά να αφαιρεθούν από εκείνους που καταχρηστικά κατέχουν και να δοθούν σ’ εκείνους που αδίκως δεν έχουν. Η αντίληψη για τη δικαιοσύνη ότι: «στον κάθε ένα ανήκει το δικό του» δεν είναι απόλυτο, διότι αυτό περιορίζεται μόνο στη δικαιοσύνη και δεν φθάνει μέχρι την αγάπη. Είναι μια ανθρώπινη δικαιοσύνη που προσδιορίζεται σε μια ανθρώπινη περιορισμένη λογική.
Η διάκριση φτωχοί-πλούσιοι αποδίδεται εύκολα, αν παρατηρούμε μόνο την εξωτερική και φαινομενική οικονομική κατάσταση των ανθρώπων. Μόνο ο λόγος του Θεού που διεισδύει στα ενδόμυχα της καρδιάς του ανθρώπου μας βοηθά να καταλάβουμε κατά πόσον είμαστε φτωχοί και επομένως μακάριοι ή πλούσιοι και ενδεχομένως δυστυχείς.
Ο Ιησούς διακηρύσσει πως οι φτωχοί είναι ευτυχείς όχι επειδή είναι καλοί ή καλύτεροι από τους πλουσίους ή επειδή διαθέτουν ειδικά προνόμια ,αλλά επειδή οι φτωχοί αναζητούν το Θεό στον οποίο εμπιστεύονται τα πάντα.
Οι ευχές και οι έπαινοι για τους φτωχούς γίνονται θρήνοι και συλλυπητήρια για τους πλουσίους. «Το αλίμονο σε σας», που απευθύνει ο Κύριος, δεν είναι μια απειλή ή χειρότερα μία εκδίκηση, αλλά μια έσχατη κραυγή συμπόνιας και συμπάθειας που ο Ιησούς απευθύνει στους πλούσιους για να τους βοηθήσει να βάλουν όλα τα αγαθά σε τάξη, να μην θεοποιούν τα υλικά αγαθά, αλλά να δίνουν την απόλυτη προτεραιότητα στο Θεό. Μόνο τότε και αυτοί θα αισθανθούν τη χαρά που αισθάνεται όποιος πουλάει τα υπάρχοντά του για να αγοράσει τον πολύτιμο θησαυρό που είναι ο Χριστός. (Ματθ. 13,44).
Η Εκκλησία βρίσκεται στην οδό του Χριστού, μόνο όταν φροντίζει τους φτωχούς, τους ανήμπορους, τους πονεμένους, τους πεινασμένους.
Στον καινούριο κόσμο που δημιουργεί ο Χριστός δεν είναι σπουδαίοι και μεγάλοι οι ισχυροί αλλά μεγάλοι είναι οι μικροί, γι’ αυτό και οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι. Σ’ αυτόν τον κόσμο του Χριστού, οι φτωχοί της γης γίνονται οι πλούσιοι της Βασιλείας του Θεού. Αυτή τη Βασιλεία εύχεται η Εκκλησία να έλθει και πάνω στη γη.
Σήμερα η τοπική μας Εκκλησία προσεύχεται για την αιώνια ανάπαυση ενός ιερέα μας, ο οποίος έζησε το γνήσιο πνεύμα του «μακάριοι οι πτωχοί διότι σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία του Θεού». Φτωχός γεννήθηκε, φτωχός έζησε και φτωχός πέθανε. Ήταν όμως και αληθινά πλούσιος διότι ζούσε με μοναδικό θησαυρό τον ίδιο το Χριστό. Δύο είναι οι εκφράσεις που άκουσα για τον π. Ρόκκο και ένοιωσα μεγάλη χαρά. Τη μία φράση την είπαν την ημέρα της ιερατικής του χειροτονίας: «Αυτός ο άνθρωπος δεν γίνεται σήμερα ιερέας, γεννήθηκε ιερέας» και την άλλη την είπαν στην τελευταία περίοδο της ζωής του: «Αυτός ο ιερέας είναι γεμάτος Θεό».
Επιβεβαιώνω την πραγματικότητα και των δύο αυτών φράσεων και τον ευχαριστώ και πάλι εκ μέρους τη τοπικής μας Εκκλησίας γι’ αυτό το όμορφο παράδειγμα που μας άφησε. Αμήν.
Μετά τη Θεία Λειτουργία ο αδελφός του αείμνηστου π. Ρόκκου, π. Νίκος Ψάλτης ευχαρίστησε όλους για τη συμμετοχή τους στην προσευχή και το Ζαχαροπλαστείο «Σενμπόλια», που πρόσφερε τους άρτους που μοιράστηκαν στο τέλος Μνημοσύνου.
