Τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου τελέστηκε το καθιερωμένο ετήσιο Μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής των Αρχιερέων, Ιερέων, Ιερομονάχων, Μοναχών και Μοναζουσών που εργάστηκαν στην τοπική μας Εκκλησία και ολοκλήρωσαν την επίγεια πορεία τους και αποστολή τους και κλήθηκαν από τον αιώνιο Πατέρα στην άλλη ζωή.
Η συμμετοχή των πιστών ήταν καλή και όλοι οι ιερείς συλλειτούργησαν μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου μίλησε στην Εκκλησία και είπε:
Αγαπητοί αδελφοί, τις μέρες αυτές που επισκεπτόμαστε τους τάφους των αγαπητών μας προσώπων βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δυσνόητο αίνιγμα, αυτό του θανάτου. Κάποιες φορές έρχεται στο νου μας η αναπόφευκτη ερώτηση για τη συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία βρίσκονται όσοι έφυγαν από αυτό τον κόσμο: τι έγιναν, διερωτόμαστε, όλα αυτά τα πρόσωπα που έφυγαν από κοντά μας; Χάθηκαν στο τίποτε; Ή ζουν σε κάποια διαφορετική κατάσταση από τη δική μας;
Στο ερώτημά μας αυτό μας απαντά και σήμερα ο ίδιος ο Θεός με το του λόγο που λίγο πριν μας απεύθυνε: Στο πρώτο ανάγνωσμα ακούσαμε από τον Προφήτη Ησαΐα: «Θα εξαφανίσει για πάντα το πένθιμο ένδυμα: Ο Κύριος θα αφαιρέσει τα δάκρυα από όλα τα πρόσωπα» (Ησ. 25,6). Με αυτόν τον λόγο ο Θεός βεβαιώνει τον άνθρωπο ότι θα εξαφανίσει για πάντα το θάνατο.
Η πραγματικότητα όμως φαίνεται να διαψεύδει την υπόσχεση που μας έδωσε ο Θεός μέσω του Προφήτη: η επίσκεψή μας στα κοιμητήρια φανερώνει ότι ο θάνατος δεν εξαφανίστηκε: ότι δεν αφαιρέθηκαν τα δάκρυα από τα πρόσωπά μας.
Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι συνέβη και ένα γεγονός στο οποίο ο θάνατος εξαφανίστηκε. Σε ένα μνήμα δεν υπήρξε φθορά εκείνου που εκεί θάφτηκε. Είναι η μοναδική περίπτωση στην οποία ο θάνατος δεν νίκησε. Ο Θεός, ο Θεός της ζωής, έντυσε με αθανασία το άψυχο σώμα του Ιησού Χριστού. Και του ξανάδωσε αθάνατη ζωή.
Ο Θεός ανέστησε τον Ιησού και δεν δέχτηκε να γευθεί τη φθορά του μνήματος. Όποιος πιστεύει εις αυτόν και λαβαίνει τα μυστήρια της σωτηρίας, γίνεται συμμέτοχος της ίδιας της αθάνατης ζωής του αναστημένου Κυρίου. Το να πεθάνει λοιπόν κανείς σημαίνει «να είναι μαζί με το Χριστό». Εκείνος είναι η ζωή και κανείς δεν μπορεί να μας χωρίσει από Εκείνον. Ο θάνατος είναι η είσοδος σε μία κατάσταση ζωής που συνίσταται στο να είμαστε μαζί με το Χριστό. Θα είμαστε πάντοτε με τον Κύριο μάς είπε ο Απόστολος [Α Θεσσαλ. 4, 17]. Αυτή είναι η κατάσταση των νεκρών που πίστεψαν στο Χριστό. Τα προσφιλή μας λοιπόν πρόσωπα βρίσκονται με το Χριστό.
Ο Απόστολος Παύλος μας είπε: «Το ίδιο το Πνεύμα βεβαιώνει ότι είμαστε παιδιά του Θεού. Και αν είμαστε παιδιά του Θεού είμαστε και κληρονόμοι: κληρονόμοι του Θεού, και συγκληρονόμοι του Χριστού».
Μας δόθηκε το Πνεύμα, δηλαδή η ίδια πηγή της αιώνιας ζωής. Μέσα το σύμβολο της πίστεώς μας συχνά ομολογούμε: «Πιστεύω στο Άγιο Πνεύμα, το Κύριο το Ζωοποιό». Μέσω λοιπόν του Πνεύματος, εκείνος που πιστεύει και λαβαίνει τα Άγια Μυστήρια, ζωοποιείται από την ίδια τη ζωή του αναστημένου Κυρίου. Εισερχόμαστε «εν Χριστώ», και μαζί με τον Χριστό στο χώρο της οριστικής και αθάνατης ζωής. Η τροφή μας, η Ευχαριστία, είναι το φάρμακο της αθανασίας, είναι ο άρτος της αιώνιας ζωής. Χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να έχουμε την αιώνια ζωή: «Εάν δεν φάτε τη σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του δεν έχετε μέσα σας ζωή. Αυτός που τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου έχει ζωή αιώνια και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα» (Ιωαν. 6,53).
Αλλά ο Απόστολος λέει και κάτι άλλο που μας φωτίζει ακόμη περισσότερο σε ό,τι αφορά το μυστήριο του θανάτου. Γίναμε «κληρονόμοι του Θεού» και «συγκληρονόμοι του Χριστού». Γράφοντας στο μαθητή του τον Τίτο, ο Απόστολος γίνεται ακόμη πιο σαφής: Ο Θεός «μας έσωσε με το βάπτισμα της αναγέννησης και της ανανέωσης που χαρίζει το Άγιο Πνεύμα …. Για να δικαιωθούμε με τη δική του χάρη και να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή, την οποία και προσδοκούμε» [Tiτ. 3. 7].
Βέβαια το σώμα των νεκρών συγγενών μας βρίσκεται στο μνήμα. Αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε μια αλήθεια που μας αφορά και είναι πολύ σημαντική. Η προσωπικότητά μας δεν περιορίζεται στο σώμα της. Είναι μια πνευματική πραγματικότητα, που πλάστηκε από το Θεό για να είναι αθάνατη. Εμείς αυτή την πνευματική διάσταση της προσωπικότητάς μας την ονομάζουμε «ψυχή». Η ψυχή είναι αυτό που κάνει την κάθε μια και τον κάθε έναν μας αθάνατη προσωπικότητα, ακόμη και όταν το σώμα μας φθείρεται.
Έτσι λοιπόν μας απαντά και σήμερα ο Κύριος στις ερωτήσεις μας για το θάνατο και στην τύχη των κεκοιμημένων αδελφών μας «ώστε να μη συνεχίζουμε να λυπούμαστε όπως εκείνοι που δεν έχουν ελπίδα» [ Βλ. Θεσσαλ. 4, 13].
Αδελφοί μου, ας μείνουμε λοιπόν σταθεροί και αμετάκλητοι στην πίστη μας στον αναστημένο Ιησού Χριστό,
και ας έχουμε όλο και περισσότερο ζήλο για την εκπλήρωση του έργου του Κυρίου, αφού ξέρουμε ότι ο κόπος που καταβάλλουμε για χάρη του Κυρίου, τόσο εμείς σήμερα αλλά και όσοι μας προηγήθηκαν στην πίστη, δεν είναι μάταιος» [Α’ Κορινθ. 15, 58].
