Η ομιλία του σεβασμιότατου Σεβαστιανού, Αρχιεπισκόπου Καθολικών Αθηνών, από την διαδικτυακή ομιλία – συζήτηση για το Πάσχα, που μεταδόθηκε ζωντανά στις 20 Απριλίου από το κανάλι στο YouTube της Λεοντείου Σχολής Αθηνών
«ΙΟΥΔΑΣ, ΠΕΤΡΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ:
Τρεις διαφορετικές προσωπικότητες
απέναντι στο Πάθος του Κυρίου
Το πρώτο ερώτημα που αντιμετώπισα, θέλοντας να μιλήσω για τους τρεις αυτούς μαθητές του Κυρίου, ήταν: από ποια σκοπιά και με ποιες διαθέσεις θα πρέπει να τους κοιτάξομε. Αποφάσισα ότι το καλύτερο ήταν να δούμε σ’ αυτούς: τρία αδέλφια μας, που ακολούθησαν τον Σωτήρα, τον οποίο και εμείς ακολουθούμε ή θέλομε να τον γνωρίσομε καλύτερα για να τον ακολουθήσομε. Θα τους αντιμετωπίσομε λοιπόν όχι ως δικαστές, αλλά ως αδέλφια τους!!! Ο σκοπός μας θα είναι: να αποφύγομε τα λάθη τους και να διδαχθούμε από τις ορθές επιλογές τους.
ΙΟΥΔΑΣ
► Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης αναφέρεται πάντα τελευταίος, με τον προσδιορισμό: όχι ότι «πρόδωσε», αλλά ότι «παρέδωσε» τον Χριστό (Μτ 10,4).
- Ο ίδιος ο Ιησούς διάλεξε τους Δώδεκα, και «τους ονόμασε αποστόλους, για να είναι μαζί του και για να τους στέλνει να κηρύττουν» (Μκ 3,14). Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός είδε κάτι καλό ΚΑΙ στον Ιούδα.
- Γράφει επίσης ο Ματθαίος: «Ο Ιησούς τους έδωσε εξουσία πάνω στα ακάθαρτα πνεύματα, για να τα διώχνουν, και για να θεραπεύουν κάθε ασθένεια και κάθε αρρώστια» (Μτ 10,1). Έδωσε λοιπόν την ίδια εξουσία και στον Ιούδα!
Τη Μεγ. Πέμπτη όμως η κατάσταση είχε ανατραπεί, και ο Ιησούς είπε: «Εγώ δεν είμαι εκείνος που διάλεξα εσάς τους Δώδεκα; Κι όμως, ένας από σας είναι Διάβολος» (Ιω 6,70-71). «Κατά τη διάρκεια δείπνου, ο διάβολος είχε ήδη βάλει στην καρδιά του Ιούδα να τον παραδώσει…» (Ιω 13,2). Εδώ βλέπομε ότι πίσω από τις κακές ενέργειες των ανθρώπων ενεργεί η διαβολική δύναμη.
Ο διάβολος, αδελφοί μου, δεν είναι μια ιδέα, δεν είναι η προσωποποίηση του κακού. Ο διάβολος είναι πρόσωπο υπαρκτό, είναι ένα πνεύμα, ένα πλάσμα του Θεού, που αντιστάθηκε στον Θεό, και προσπαθεί τώρα να καταστρέψει και το έργο του Θεού: τον άνθρωπο. Με το στόμα ενός δαιμονισμένου, ο διάβολος είχε πει στον Χριστό: «Είσαι ο άγιος του Θεού και ήρθες να μας καταστρέψεις».
- Τελικά όμως, αφού έζησε τρία χρόνια μαζί με τον Χριστό, ο Ιούδας «πήγε στους αρχιερείς για να τους παραδώσει τον Ιησού» (Μκ 14,10). Κατά τον Ματθαίο μάλιστα, ο ίδιος ο Ιούδας ρώτησε: «Τι θέλετε να μου δώσετε; κι εγώ θα σας τον παραδώσω». ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΠΑΡΕΔΩΣΕ;;;
Ο Ιωάννης, όταν μας διηγείται ότι μια γυναίκα άλειψε τα πόδια του Χριστού με άρωμα, σημειώνει: «Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, που έμελλε να τον παραδώσει, είπε: Γιατί αυτό το μύρο δεν πουλήθηκε για τρακόσια δηνάρια και να δοθεί στους φτωχούς; Αλλά αυτό το είπε, όχι επειδή τον ένοιαζε για τους φτωχούς, αλλά διότι ήταν κλέφτης, κι έχοντας το ταμείο, κρατούσε εκείνα που έβαζαν μέσα» (Ιω 12,4-6).
Έχομε λοιπόν τη μαρτυρία ότι ένα σημαντικό κίνητρο που τον οδήγησε να παραδώσει τον Χριστό ήταν η φιλαργυρία του, η αγάπη του για το χρήμα!!! Και ο Χριστός μας λέει: «Κανένας δεν μπορεί να είναι δούλος σε δυο κυρίους: στον Θεό και στον μαμωνά (τον πλούτο)» (Μτ 6,24). Και αλλού ο Χριστός λέει: «Πόσο δύσκολα θα μπουν στη βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα!» (Λκ 18,24). Θεός και μαμωνάς, είναι δύο κύριοι που απαιτούν αποκλειστικότητα: ή με τον ένα είμαστε, ή με τον άλλο. Ποτέ και με τους δυο μαζί.
Ο πλούτος λοιπόν δεν είναι ένα λαχείο που λύνει τα προβλήματα της ζωής μου. Είναι ο εχθρός που θέτει σε κίνδυνο τη σωτηρία μου. Το χρήμα λοιπόν, όπως και τόσα άλλα εργαλεία της επίγειας ζωής μας, είναι χρήσιμο, αλλά είναι επικίνδυνο για όσους το θεοποιούν!
- Ο Χριστός, κατά το Μυστικό Δείπνο τη Μεγάλη Πέμπτη είπε: «Αλήθεια σας λέω: ένας από σας θα με παραδώσει…. Αλίμονο σ’ αυτόν τον άνθρωπο, από τον οποίο θα παραδοθεί ο Υιός του ανθρώπου. Θα ήταν καλύτερο γι’ αυτόν αν δεν είχε γεννηθεί» (Μτ 26,21.24).
Τι πρέπει να συμπεράνομε από τα λόγια αυτά του Χριστού; Τι θα είχε γλιτώσει ο Ιούδας, αν δεν είχε γεννηθεί; Την αμαρτία να τον παραδώσει; Την απελπισία που τον οδήγησε στην αυτοκτονία; Την αιώνια καταδίκη; Στην απελπισία και την αυτοκτονία έπεσε. Αλλά δεν λέει πουθενά ο Χριστός ότι ο Ιούδας είναι αιώνια καταδικασμένος!
- Μου δίνει μάλιστα ελπίδα η δήλωση του Ματθαίου: «Βλέποντας ο Ιούδας, ότι ο Ιησούς καταδικάσθηκε, μετάνιωσε κι επέστρεψε τα τριάντα αργύρια στους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους, και είπε: “Αμάρτησα, παραδίνοντας αθώο αίμα“. Κι εκείνοι είπαν: “Τι μας νοιάζει; Δικό σου θέμα!”. Και πετώντας τα αργύρια στο ναό αναχώρησε και πήγε και κρεμάστηκε» (Μτ 27,3-4).
Ίσως όμως να μην παρέδωσε τον Ιησού μόνο για το χρήμα. Οι περισσότεροι εκείνη την εποχή περίμεναν τον Χριστό ως εθνικό απελευθερωτή: να τους ελευθερώσει από τους Ρωμαίους! Ο Γαμαλιήλ μας αναφέρει δύο Εβραίους που υποκίνησαν ένοπλες επαναστάσεις. Ο Ιούδας, ίσως δεν περίμενε ότι θα θανατώσουν τον Χριστό, αλλά ήθελε μόνο να τον ταρακουνήσει για να εγκαταλείψει την πνευματική αποστολή του, και να στραφεί σε έναν αγώνα εθνικο-πολιτικό, με τη χρήση των όπλων. Μια τέτοια επανάσταση έγινε και το έτος 70, και οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και τον Ναό, όπως είχε προαναγγείλει ο Χριστός.
- Αν όμως ο Ιούδας μετάνιωσε ειλικρινά, σημαίνει ότι ήταν εγκλωβισμένος από την αγάπη προς το χρήμα, και ίσως από τη στενή νοοτροπία της εθνικής απελευθέρωσης. Έτσι δεν είχε αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να γνωρίσει βαθύτερα τον Χριστό, και δεν είχε βιώσει την εμπιστοσύνη ότι ο Χριστός μπορούσε να τον συγχωρήσει. Ίσως γι’ αυτό δεν βρήκε τη δύναμη να γυρίσει πίσω, αλλά κρεμάστηκε.
Δύσκολο λοιπόν, ή μάλλον αδύνατο να γνωρίσομε εμείς οι άνθρωποι τη βαθύτερη αλήθεια του κάθε ανθρώπου. Αδύνατο να κρίνομε ορθά! Καλύτερα λοιπόν να δείχνομε κατανόηση στην αδυναμία του κάθε ανθρώπου, διότι μια μέρα κι εμείς θα κριθούμε. Και μας λέει ο Χριστός: «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε. Μην καταδικάζετε και δεν θα καταδικαστείτε» (Λκ 6,36). Και ο Απ. Ιάκωβος μας λέει: «Για τον εύσπλαχνο, η τελική κρίση θα είναι θρίαμβος» (2,13).
ΠΕΤΡΟΣ
► Ας περάσομε τώρα στον ΠΕΤΡΟ. Το όνομά του ήταν Σίμων. Ο Χριστός όμως τον μετονόμασε σε Πέτρο, από τη λέξη πέτρα, που εκείνη την εποχή δεν σήμαινε την πέτρα που κλωτσάμε στο δρόμο. Πέτρα ήταν ο ΒΡΑΧΟΣ ο ριζίμιος, ο ακλόνητος. Ο Σίμων αναφέρεται πάντα πρώτος μεταξύ των Δώδεκα. Ας δούμε πρώτα την προσωπικότητά του.
- Μια μέρα, ο Ιησούς ανέβηκε στη βάρκα του Σίμωνα και από εκεί κήρυττε στο πλήθος, ενώ ο Σίμων και οι συνεργάτες του επισκεύαζαν τα δίχτυα. Άκουγαν όμως τον Ιησού. Στο τέλος του είπε ο Ιησούς να πάει στα βαθιά και να ρίξουν τα δίχτυα. Ο Σίμων απάντησε με μια πράξη μεγάλης πίστεως: «Παρόλο που όλη τη νύχτα κοπιάσαμε αλλά δεν πιάσαμε τίποτα, επειδή το λες εσύ, θα ρίξω τα δίχτυα» (Λκ 5,4-5). Εδώ βλέπομε μια προσωπική εμπιστοσύνη του Σίμωνα στον Ιησού.
Όταν ο Σίμων είδε ότι γέμισαν από ψάρια και τα δύο ψαροκάικα μέχρι που κόντευαν να βουλιάξουν, «έπεσε στα γόνατα μπρος στον Ιησού λέγοντας: “Απομακρύνσου από μένα, Κύριε, διότι είμαι αμαρτωλός“» (Λκ 5,8). Ο θαυμασμός του προς τον Ιησού, εξελίχθηκε σε συναίσθηση της προσωπικής του αναξιότητας και αμαρτωλότητας. Ο Σίμων λοιπόν δεν ήταν υπεροπτικός, αλλά ταπεινός.
Μετά από αυτό ο Ιησούς του ανέθεσε μια σπουδαία αποστολή: «Μη φοβάσαι. Από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους». Κι αφού τράβηξαν τα πλοιάρια στη στεριά, τα άφησαν όλα και τον ακολούθησαν» (Λκ 5,10-11).
- Μια άλλη μέρα, ο Ιησούς έστειλε τους μαθητές του με το πλοιάριο στην απέναντι όχθη και έμεινε μόνος. «Το πλοιάριο, το συγκλόνιζαν τα κύματα. Κατά τα ξημερώματα, ο Ιησούς τους πλησίασε. Οι μαθητές βλέποντάς τον να περπατάει πάνω στη θάλασσα, ταράχθηκαν κι έλεγαν: “Είναι φάντασμα!”, κι από το φόβο τους έβγαλαν φωνή. Αλλά ο Ιησούς αμέσως τους μίλησε: “Έχετε θάρρος· εγώ είμαι· μη φοβάστε!”. Του απάντησε τότε ο Πέτρος: “Κύριε, αν είσαι εσύ, διάταξέ με να έλθω κοντά σου πάνω στα νερά”. Κι εκείνος είπε: “Έλα!”. Κι ο Πέτρος, αφού κατέβηκε από το πλοιάριο, περπάτησε πάνω στα νερά και έφθασε μέχρι τον Ιησού. Βλέποντας όμως τον ισχυρό άνεμο, φοβήθηκε, και όταν άρχισε να βουλιάζει έβγαλε μια κραυγή και είπε: “Κύριε, σώσε με!”» (Μτ 14,24-30).
Ο Πέτρος λοιπόν δείχνει πάλι τη μεγάλη του εμπιστοσύνη στον Χριστό, αλλά και τον ενθουσιώδη και αυθόρμητο χαρακτήρα του. Είναι βέβαιος ότι, με εντολή του Ιησού, ΜΠΟΡΕΙ να περπατήσει πάνω στο νερό!!!
- Όταν, μια άλλη μέρα, ο Ιησούς ρωτάει τους μαθητές του: τι γνώμη έχουν γι’ αυτόν (ποιος είναι), εκείνος που απαντάει είναι ο Πέτρος: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζωντανού». Τότε ο Ιησούς του λέει: «Ο Πατέρας μου σου το αποκάλυψε. Εσύ είσαι Πέτρος κι επάνω σ’ αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου και οι πύλες του Άδη [δηλ. οι δυνάμεις του κακού, του δαίμονα] δεν θα την κατανικήσουν» (Μτ 16,16-19).
Ο Χριστός λοιπόν του αναθέτει μια επιπλέον σπουδαία αποστολή, όχι μόνο να ψαρεύει ανθρώπους, αλλά και να στηρίζει την Εκκλησία πάνω στην ακλόνητη πίστη ότι ο Ιησούς είναι «ο Χριστός, ο Υιός του Θεού», τον οποίο ανήγγειλαν οι προφήτες.
- Και φθάνομε στο Μυστικό Δείπνο της Μεγάλης Πέμπτης, πριν το Πάθος. Λέει ο Ιησούς στον Πέτρο: «Σίμων, Σίμων! Ο Σατανάς προσπάθησε να σας περάσει από το κόσκινο, όπως το σιτάρι». Εννοεί ο Χριστός ότι ο Σατανάς εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία των μαθητών εμπρός στις δύσκολες στιγμές, για να κλονίσει την πίστη τους στον Χριστό. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνες τις μέρες ο Χριστός τους μιλούσε για τα παθήματα και τον θάνατό του, που πλησίαζαν. Όλοι λοιπόν είναι αδύναμοι. Ποιος θα τους σώσει απ’ αυτό τον κίνδυνο να κλονιστούν;
«Αλλά εγώ προσευχήθηκα για σένα, να μην εκλείψει η πίστη σου. Κι εσύ, όταν επιστρέψεις, στήριξε τους αδελφούς σου». Ο Πέτρος του είπε: “Κύριε, είμαι έτοιμος να πάω μαζί σου και στη φυλακή και στο θάνατο”. Αλλά ο Ιησούς του είπε: “Πέτρο, σου λέω πως δεν θα φωνάξει σήμερα ο πετεινός, έως ότου αρνηθείς τρεις φορές πως με γνωρίζεις“» (Λκ 22,31-34).
Περίεργο! Όλους προσπαθεί ο σατανάς να τους κλονίσει, αλλά ο Χριστός προσεύχεται ειδικά για τον Πέτρο: «Εγώ προσευχήθηκα για σένα, να μην εκλείψει η πίστη σου». Γιατί; «Κι εσύ στήριξε τους αδελφούς σου, όταν επιστρέψεις». Πότε επιστρέφει ο Πέτρος; Όταν θα συνειδητοποιήσει ότι από φόβο αρνήθηκε πως είναι μαθητής του Χριστού, και θα μετανοήσει, επιστρέφοντας στην ακλόνητη πίστη του.
Πράγματι, μετά την τρίτη άρνησή του, «λάλησε ο πετεινός. Στράφηκε τότε ο Κύριος και κοίταξε τον Πέτρο, και ο Πέτρος θυμήθηκε τον λόγο του Κυρίου, που του είχε πει: “σήμερα, προτού λαλήσει ο πετεινός, θα με απαρνηθείς τρεις φορές”. Και βγήκε έξω, και έκλαψε πικρά» (Λκ 22,61-62).
Όταν ο Πέτρος είχε πει στον Χριστό: «είμαι έτοιμος να πάω μαζί σου και στη φυλακή και στο θάνατο», το έλεγε με πεποίθηση και σιγουριά, αλλά τώρα βλέπει πόσο είναι κι αυτός αδύναμος, και ότι δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στη δική του πιστότητα. Δεν απελπίστηκε όμως, αλλά «έκλαψε πικρά».
- Μετά το πασχαλινό Δείπνο, βγαίνει ο Χριστός με τους μαθητές του στον κήπο των ελαιών, για να προσευχηθεί πριν το Πάθος του. Έρχεται ο Ιούδας συνοδευόμενος από οπλισμένους με μαχαίρια και ξύλα. Ο Χριστός τους ρωτάει ποιον ζητούν, και απαντούν: «Τον Ιησού τον Ναζωραίο. Αποκρίθηκε ο Ιησούς: Σας είπα ότι είμαι εγώ. Τότε ο Σίμων Πέτρος, έχοντας ένα μαχαίρι, το τράβηξε και κτύπησε τον δούλο του αρχιερέα και του έκοψε το δεξί αυτί. Είπε τότε ο Ιησούς στον Πέτρο: “Βάλε το μαχαίρι στη θήκη. Να μην πιώ το ποτήρι που μου έδωσε ο Πατέρας;”». (Ιω 18,8-11).
Όταν λοιπόν ο Πέτρος έλεγε: «Κύριε είμαι έτοιμος να πάω μαζί σου στη φυλακή και στον θάνατο», τα έλεγε με ειλικρίνεια, διότι πίστευε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός που περίμεναν! Και χτύπησε με το μαχαίρι, για να υπερασπιστεί τον Διδάσκαλό του. Ο Πέτρος ήταν πραγματικά η ψυχή των υπόλοιπων μαθητών. Αλλά ακόμα χρειαζόταν το Άγ. Πνεύμα για να αποκτήσει το πνεύμα του Χριστού: ότι η βία δεν είναι λύση!
- Όταν συνέλαβαν τον Ιησού και τον πήγαιναν στον Αρχιερέα, μόνο δύο μαθητές ακολούθησαν για να δουν τι θα συμβεί στον Χριστό: ο Πέτρος και ο Ιωάννης, και μπήκαν στην αυλή του Αρχιερέα. «Λέει τότε στον Πέτρο η θυρωρός: “Μήπως είσαι κι εσύ από τους μαθητές αυτού του ανθρώπου;” Της απαντά: “Δεν είμαι“. ♦ Στέκονταν οι δούλοι και οι υπηρέτες, έχοντας ανάψει φωτιά, επειδή έκανε κρύο και ζεσταίνονταν. Μαζί τους στεκόταν κι ο Πέτρος και ζεσταινόταν. Του είπαν τότε: «”Μήπως κι εσύ είσαι από τους μαθητές του;” Εκείνος αρνήθηκε και είπε: “Δεν είμαι“. ♦ Λέει τότε ένας από τους δούλους του αρχιερέα, συγγενής εκείνου που ο Πέτρος έκοψε το αυτί: “Εγώ δεν σε είδα στον κήπο μαζί του;” Πάλι, λοιπόν, ο Πέτρος αρνήθηκε, κι αμέσως λάλησε ο πετεινός» (Ιω 18,16-27).
Από την περιγραφή και τα λεγόμενα, διαπιστώνομε ότι ο Πέτρος δεν απέρριψε τον Χριστό, αλλά από φόβο είπε πως δεν τον γνωρίζει. Απεναντίας, ακολούθησε τον Ιησού για να δει πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση.
- Μετά την ανάσταση, κάποια νύχτα πήγαν να ψαρέψουν, αλλά πάλι δεν έπιασαν τίποτα. Το πρωί, από την ακτή τους φωνάζει ο Ιησούς να ρίξουν το δίχτυ στη δεξιά πλευρά του πλοιαρίου. Όταν το έκαναν, δεν μπορούσαν να τραβήξουν το δίχτυ από τα πολλά ψάρια που έπιασαν, και ο Ιωάννης λέει στον Πέτρο: Είναι ο Κύριος! Τότε ο Πέτρος βούτηξε στο νερό και πήγε στον Ιησού κολυμπώντας (Ιω 21,4-8).
Διαπιστώνομε συνεχώς τη φλογερή πίστη του Πέτρου στον Χριστό, την αγάπη του, αλλά και τον αυθορμητισμό του.
- Τέλος, ένα σπουδαίο ερώτημα: Πώς αντιμετώπισε ο ίδιος ο Χριστός την άρνηση του Πέτρου;
Μετά την ανάστασή του, ακριβώς μετά το θαυματουργικό ψάρεμα, «Όταν έφαγαν, λέει ο Ιησούς στον Σίμωνα Πέτρο: “Σίμων, γιε του Ιωάννη, με αγαπάς περισσότερο απ’ αυτούς;” Του λέει ο Πέτρος: “Ναι, Κύριε, εσύ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ”. “Βόσκε τα αρνιά μου”, του απαντά. ♦ Για δεύτερη φορά του λέει: “Σίμων, γιε του Ιωάννη, με αγαπάς;” Του λέει: “Ναι, Κύριε, εσύ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ”. “Ποίμαινε τα πρόβατά μου”, του απαντά. ♦ Για τρίτη φορά του λέει: “Σίμων, γιε του Ιωάννη, με αγαπάς;” Λυπήθηκε ο Πέτρος επειδή για τρίτη φορά τον ρώτησε “Με αγαπάς;”, και του λέει: “Κύριε, εσύ τα γνωρίζεις όλα. Εσύ γνωρίζεις καλά ότι σε αγαπώ”. Του λέει ο Ιησούς: “Βόσκε τα πρόβατά μου” (Ιω 21,15-17).
Εδώ βλέπομε ότι ο αναστημένος Χριστός συνεχίζει να αντιμετωπίζει τον Πέτρο, παρά την άρνησή του, ως τον πρώτο από τους Αποστόλους, με αποστολή να στηρίξει τους αδελφούς του. Γι’ αυτό, δεν τον ρωτάει απλώς αν συνεχίζει να τον αγαπάει, αλλά αν τον αγαπάει «περισσότερο από αυτούς». Και ο Πέτρος, όχι μόνο επικυρώνει χωρίς δισταγμό την αγάπη του, αλλά συνειδητοποιεί για άλλη μια φορά ότι ο Χριστός τα γνωρίζει όλα, ενώ εμείς δεν γνωρίζομε ούτε καν τον εαυτό μας.
- Τέλος, ο Χριστός προαναγγέλλει ότι ο Πέτρος θα γίνει άξιος μάρτυράς του, όχι μόνο με τον λόγο και τη δράση του, αλλά κυρίως με τον θάνατό του: «“Όταν θα γεράσεις, θα απλώσεις τα χέρια σου και άλλος θα δέσει τη ζώνη σου και θα σε πάει εκεί που δεν θέλεις”. Αυτό το είπε για να φανερώσει με ποιον θάνατο θα δόξαζε τον Θεό. Κι αφού του είπε αυτό, του λέει: “Ακολούθα με” (Ιω 21,18-19).
ΙΩΑΝΝΗΣ
Aς ερευνήσομε τέλος και την προσωπικότητα του Ιωάννη. Εργαζόταν στο ψαροκάικο του πατέρα του, μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο. Αρχικά ήταν μαθητής του Ιωάννη του Βαπτιστή, και τον άκουσε να λέει δείχνοντας τον Ιησού: «Ιδού ο Αμνός του Θεού». Έτσι, ακολούθησε τον Ιησού μαζί με τον Ανδρέα, για να τον γνωρίσει. Τον Ιωάννη και τον αδελφό του Ιάκωβο, ο Ιησούς τους ονόμασε Βοανηργές, γιους της βροντής, λόγω του ορμητικού χαρακτήρα τους.
- Μια μέρα «μπήκαν σ’ ένα χωριό Σαμαρειτών για να ετοιμάσουν τον ερχομό του Ιησού. Κι εκεί δεν τον δέχθηκαν, επειδή πήγαινε στην Ιερουσαλήμ. Όταν το είδαν αυτό, οι μαθητές Ιάκωβος και Ιωάννης, είπαν: «“Κύριε, θέλεις να ζητήσουμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να τους καταστρέψει;” Εκείνος στράφηκε και τους μάλωσε» (Λκ 9,52-56).
Συμπέρασμα: πρέπει να ελέγχομε τον παρορμητισμό μας! Μερικοί λένε: «Α, εγώ είμαι ντόμπρος. Τα λέω έξω απ’ τα δόντια». Ε, όχι! Μάζεψε τα λόγια σου, φιλτράριζέ τα μέσα από την πίστη και την αγάπη, και ύστερα μίλα!
- Σε άλλη στιγμή βλέπομε τους γιους της βροντής, Ιάκωβο και Ιωάννη, όχι μόνο παρορμητικούς αλλά και με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους: «Έλεγαν στον Ιησού: “Διδάσκαλε, θέλουμε, όταν θα είσαι στη δόξα σου, να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά και ο άλλος στα αριστερά”». Εδώ είναι ξεκάθαρο ότι όλοι περίμεναν (όπως και ο Ιούδας) μια Βασιλεία επίγεια, μια επίγεια αποκατάσταση της Βασιλείας του Δαβίδ, κατά το πρότυπο των Κρατών, και ένα βασίλειο Εβραίων για Εβραίους.
Και ο Ιησούς τους είπε: «“Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι που εγώ πίνω ή να βαφτιστείτε το βάφτισμα που εγώ βαφτίζομαι;” [Εννοούσε ο Χριστός το ποτήρι του πάθους και το βάπτισμα στο αίμα του]. Εκείνοι του είπαν: “Μπορούμε”. Αλλά ο Ιησούς τους είπε: “Το ποτήρι που εγώ πίνω, θα το πιείτε, και το βάφτισμα που εγώ βαφτίζομαι θα βαφτισθείτε, αλλά το να καθίσετε στα δεξιά μου ή στα αριστερά, δεν ανήκει σ’ εμένα να το δώσω, αλλά θα δοθεί σ’ εκείνους για τους οποίους έχει ετοιμασθεί”» (Μκ 10,37-39).
Το μάθημα που θεωρώ ότι πρέπει να λάβομε, είναι ότι μπορεί να είμαστε από δεκαετίες χριστιανοί, αλλά να ΜΗΝ έχομε γνωρίσει αληθινά τον Ιησού Χριστό· είναι δυνατό να πιστεύομε σε έναν Χριστό όπως τον φανταζόμαστε, και ΟΧΙ στον αληθινό Χριστό, αυτόν που αποκαλύπτεται μέσα από την Αγία Γραφή.
Ποια είναι λοιπόν η λύση του προβλήματος; Θεωρώ πως είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ: να διδάξομε τους βαφτισμένους να παίρνουν στα χέρια τους την Αγία Γραφή και να τη μελετούν, και μόνοι τους και ομαδικά, με την καθοδήγηση κάποιου που τη γνωρίζει. Μέχρι να γίνει αυτό, θεωρώ ότι μπορεί να έχομε πολλούς χριστιανούς θρησκευόμενους, αλλά – όπως αρχικά οι Απόστολοι – να πιστεύουν σε έναν Χριστό «φανταστικό», και όχι στον πραγματικό!!!
- Όταν λοιπόν άρχισε ο Ιησούς να τους αποκαλύπτει ότι θα πάθει και θα πεθάνει, είδε ότι δεν καταλάβαιναν το γιατί, και κλονίστηκαν. Γι’ αυτό, μετά από οκτώ ημέρες παίρνει μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και ανεβαίνουν σε ένα βουνό, και μεταμορφώθηκε εμπρός τους, όπως είδαμε μιλώντας για τον Πέτρο. Εδώ, μας αρκεί ο λόγος του Θεού που ακούστηκε μέσα από το σύννεφο: «Αυτός είναι ο αγαπητός μου Υιός. Σ’ αυτόν έθεσα την ευαρέσκειά μου. Αυτόν να ακούτε!» (Μτ 17,5), εννοώντας: ακολουθείτε τον, κι ας μην καταλαβαίνετε!
- Τελικά, από τους Δώδεκα, μόνο ο Ιωάννης ακολούθησε τον Ιησού μέχρι και τον Σταυρό, δίπλα στην Παναγία. Μας λέει ο ίδιος ότι ήταν γνωστός του Αρχιερέα, γι’ αυτό μπήκε στην αυλή του, και έβαλε μέσα και τον Πέτρο. Ίσως γι’ αυτό μπόρεσε να είναι και δίπλα στον Ιησού μέχρι τον Σταυρό. «Ο Ιησούς, λοιπόν, όταν είδε τη μητέρα του και τον μαθητή που αγαπούσε να στέκεται δίπλα της, λέει στη μητέρα του: “Γυναίκα, αυτός είναι ο γιος σου”. Μετά λέει στον μαθητή: “Αυτή είναι η μητέρα σου”. Κι από εκείνη την ώρα, ο μαθητής την πήρε στο σπίτι του» (Ιω 19,26-27).
► Γνωρίσαμε λοιπόν τον Ιωάννη, ως ένα μαθητή που κρεμόταν από τα χείλη και την προσωπικότητα του Ιησού, αλλά που είχε ανάγκη και αυτός να καταλάβει, να αλλάξει νοοτροπία, να γνωρίσει τον πραγματικό Ιησού, και όχι αυτόν που φαντάζονταν όλοι, επηρεασμένοι από τη γενική αντίληψη!
֍ ֍ ֍
Γνωρίσαμε λοιπόν τον Ιούδα, που πίστεψε στον Ιησού, αλλά η αγάπη για το χρήμα και ίσως η νοοτροπία της εποχής τον εμπόδισαν να γνωρίσει τον αληθινό Χριστό.
Γνωρίσαμε τον Πέτρο, που αγαπούσε φλογερά τον Ιησού, αλλά από φόβο αρνήθηκε πως τον ξέρει. Παρόλα αυτά μετανόησε και ο Ιησούς του ανέθεσε να στηρίζει την Εκκλησία.
Γνωρίσαμε και τον Ιωάννη «τον οποίο αγαπούσε ο Ιησούς»· όμως και αυτός δεν είχε γνωρίσει τον αληθινό Χριστό, αλλά έναν φανταστικό επίγειο βασιλιά.
Και οι τρεις είχαν ανάγκη από το Άγιο Πνεύμα για να φωτιστούν, να βγουν από τις πλάνες τους, για να γίνουν και οι δύο μάρτυρες του Αναστημένου, που έρχεται να αλλάξει τις καρδιές: το πνεύμα των ανθρώπων, ώστε με τη σειρά τους θα αλλάξουν τη διαστρεβλωμένη από την αμαρτία ανθρώπινη κοινωνία.
Ας βαδίσομε λοιπόν προς τις εορτές του Πάσχα με πνεύμα μεταστροφής, με πνεύμα πρόθυμο να μας αλλάζει συνεχώς ο Ιησούς Χριστός!
+ π. Σεβαστιανός Ροσσολάτος
Στη Λεόντειο Σχολή Αθηνών 20-4-21
