Σεβαστοί Πατέρες, Αδελφές και Αδελφοί που εκπροσωπείτε την Ορθόδοξη, την Ευαγγελική, την Αγγλικανική και την Καθολική Εκκλησία στην Κέρκυρα, εκπρόσωποι της ακαδημαϊκής κοινότητας, άνθρωποι καλής θέλησης και ειρήνης, σας καλωσορίζω και φέτος σε αυτό τον ιερό χώρο. Όπως κάθε χρόνο, πιστοί στο κάλεσμα του Κυρίου μας να μείνουμε ενωμένοι, συγκεντρωθήκαμε για να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε για την ενότητα των χριστιανών και την ειρήνη, αλλά και για την αλληλεγγύη και δικαιοσύνη στο σύγχρονο κόσμο.
Το βιβλικό κείμενο (Δευτερονόμιο, 16, 18-20) που επέλεξαν, φέτος, οι χριστιανικές ομολογίες της Ινδονησίας αποτελεί δύο από τις βασικές κολόνες του απελευθερωμένου λαού του Θεού: Την αλληλεγγύη με τους πιο φτωχούς και τη δικαιοσύνη.
Το κείμενο υπογραμμίζει ακριβώς το γεγονός ότι ο Θεός δεν αρέσκεται να του προσφέρουν όσοι πιστεύουν σε Αυτόν, μία εξωτερική λατρεία, αλλά την ευλάβεια αυτή να την μετατρέπουν σε αλληλεγγύη για τους αδελφούς που βρίσκονται σε ανάγκη και σε δικαιοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους, απ’ όπου και αν προέρχονται. Πράγματι ο Μωυσής, λίγο πριν ο απελευθερωμένος λαός εισέρθει στη Γη της Επαγγελίας, νουθετεί το λαό όταν θα κάνουν ανάμνηση των τριών μεγάλων εορτών τους: το Πάσχα, την Πεντηκοστή και την Σκηνοπηγία με τα εξής λόγια: «δε θα παρουσιάζεστε με άδεια χέρια. Ο καθένας θα προσφέρει ό,τι μπορεί» (Δευ. 16, 16-17).
Στην συνέχεια ο Μωυσής απευθύνεται στο νεοσύστατο θεσμό των Κριτών και τους νουθετεί «να αποδίδουν το δίκαιο στο λαό, με ευθυκρισία». Και επιμένει απευθυνόμενος στους Κριτές: «Το δίκαιο, μόνο το δίκαιο να επιδιώκετε, για να ζήσετε και να πάρετε ιδιοκτησία σας τη χώρα που σας δίνει ο Κύριος, ο Θεός».
Από το κείμενο αυτό πάρθηκε και το κεντρικό θέμα αυτής της Εβδομάδας προσευχής και περισυλλογής: «Να επιδιώκετε να είστε δίκαιοι» (Δευ. 16, 20).
Με αυτό το εδάφιο οι συντάκτες των κείμενων αυτής της Εβδομάδας, όπως είπε ο Πάπας Φραγκίσκος, θέλησαν να μας υπενθυμίσουν πως: «σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από τον πόλεμο, το μίσος, τον εθνικισμό και τη διαίρεση, η κοινή προσευχή και η δέσμευση για μεγαλύτερη δικαιοσύνη δεν αναβάλλονται. Πρόκειται για παραλείψεις που δεν μπορούμε να επιτρέπουμε τη συνέχισή τους».
Οι χριστιανοί της Ινδονησίας, αν και μειονότητα σε αυτή την μακρινή χώρα (μόνο 10 εκατομμύρια χριστιανοί σε σύνολο 265 εκατομμυρίων πληθυσμού εκ των οποίων οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι), απέδειξαν με τον πλέον έμπρακτο τρόπο αυτή την ευαισθησία, προσφέροντας την συμπαράστασή τους στους χιλιάδες πληγέντες από το σεισμό και το τσουνάμι του παρελθόντα Δεκεμβρίου.
Βέβαια για την ενότητα των χριστιανών, από τη στιγμή που αυτή είναι δώρο Θεού, είναι απαραίτητη η προσευχή, αλλά και ο ειλικρινής θεολογικός διάλογος. Διαπιστώνουμε όμως ότι ο διάλογος έχει φέρει έως σήμερα ελάχιστους καρπούς και ότι η πορεία προς την ενότητα δεν είναι για τη στιγμή ορατή. Για να ξεπεράσουμε λοιπόν, εν μέρει, αυτό το σκάνδαλο της διάσπασης και τις κατά καιρούς ιδεολογικές και άλλες αντιπαραθέσεις, οφείλουμε να αναζητούμε διαρκώς, ορατούς και γόνιμους τρόπους, για να δώσουμε μία κοινή μαρτυρία ενότητας και προσφοράς, αγάπης και αλληλεγγύης. Σε έναν κόσμο που τον χαρακτηρίζει η βία, ο πόλεμος, το μίσος, ο εγωισμός, η τρομοκρατία και ο φόβος, οι οπαδοί του Χριστού που κήρυξε την αγάπη, τη συγγνώμη, την ειρήνη και τη δικαιοσύνη, δεν μπορούν να αρκούνται μόνο σε ευχές και μεγάλα λόγια, αλλά να
αποφασίσουν να στρατευθούν όλοι μαζί, δίνοντας μία κοινή έμπρακτη μαρτυρία. Να συστρατευθούν δείχνοντας σε όλο τον κόσμο την αλληλεγγύη και την προσφορά τους και ιδιαίτερα σε εκείνους που υποφέρουν, που βρίσκονται στο περιθώριο, στην απόγνωση, στην εγκατάλειψη.
Δεν αρκεί να καταγγέλλουμε την αδικία και τον πόλεμο, όταν εμείς οι ίδιοι, εγκλωβισμένοι στις δικές μας βεβαιότητες και στα δικά μας αλάθητα, αντιπαρατασσόμαστε μεταξύ μας, καταδικάζοντας ο ένας τον άλλον. Δυστυχώς η ιστορία μας υπενθυμίζει πόσοι πόλεμοι έχουν πραγματοποιηθεί και πόσο αίμα έχει χυθεί εξαιτίας του θρησκευτικού φανατισμού. Πόσες, αλήθεια, αδελφοκτόνες συγκρούσεις έχουν γίνει και όχι μονάχα στο παρελθόν, αλλά και στη σύγχρονη ιστορία.
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δεχθούμε τον αδελφό μας με τις διαφορές του και μαζί να αναγγείλουμε το Άγιο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Μπορεί πραγματικά να μας χωρίζουν δογματικές ή άλλες ιστορικές διαφορές, αλλά τίποτα δεν μας εμποδίζει, μάλλον μας επιβάλλεται, ενωμένοι να διαλαλήσουμε στον κόσμο το Ευαγγέλιο της ειρήνης, της αδελφοσύνης και της δικαιοσύνης.
Ο Πάπας Φραγκίσκος στην Αποστολική Παραίνεση «Η Χαρά του Ευαγγελίου» διδάσκει: «Εμείς οι χριστιανοί, όλων των ομολογιών, οφείλουμε πάντοτε να θυμόμαστε ότι είμαστε οδοιπόροι και ότι συνταξιδεύουμε. Προς τον σκοπό αυτό, πρέπει να εμπιστευόμαστε την καρδιά μας στον συνοδοιπόρο σύντροφο χωρίς υποψίες, χωρίς δυσπιστίες, και να επικεντρωνόμαστε πριν απ’ όλα, σ’ αυτό που αναζητούμε: τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και την ενότητα στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (αρ. 224).
Με αυτά τα λόγια εύχομαι στους εδώ παρόντες συνοδοιπόρους αδελφούς μας, αυτήν την ενότητα και ειρήνη για τις οποίες προσευχήθηκε ο Ιησούς πριν από το θάνατο και την ανάστασή του και άφησε ως παρακαταθήκη και ταυτότητα για όσους πιστεύουν σε Αυτόν.
+Ιωάννης Σπιτέρης
Αρχιεπίσκοπος
29/01/19
