«Ένα ζήτησα από τον Κύριο
να κατοικώ στον οίκο του Κυρίου
όλες τις ημέρες της ζωής μου»
Το Σάββατο 21 Απριλίου 2012 ο Ιερός Κλήρος της Αρχιεπισκοπής των εν Αθήναις Καθολικών αυξήθηκε κατά ένα μέλος. Ο Ιεροσπουδαστής μας Ιωάννης Βαρθαλίτης χειροτονήθηκε από τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπό μας Νικόλαο σε Διάκονο.
Η μεγαλοπρεπής τελετή πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Διονυσίου στις 7 το απόγευμα και σε αυτήν συμμετείχαν πλήθος ιερέων της εκκλησιαστικής μας επαρχίας, πλήθος εκπροσώπων όλων των μοναχικών ταγμάτων και μεγάλο πλήθος πιστών, με αποτέλεσμα ο Ιερός Ναός του Αγίου Διονυσίου να είναι ασφυκτικά γεμάτος.
 |
 |
 |
 |
Μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου εκλήθη ο μέλλων να χειροτονηθεί Διάκονος ενώπιον του Σεβασμιοτάτου, ο οποίος, αφού άκουσε τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Αρχιεπισκοπής Καθολικών Αθηνών π. Νικηφόρο Βιδάλη να τον διαβεβαιώνει ότι η γνώμη του χριστιανικού λαού και των αρμοδίων είναι ότι ο Ιωάννης Βαρθαλίτης είναι άξιος, τον εξέλεξε στην τάξη των διακόνων με ταυτόχρονα αναφωνήματα όλου του εκκλησιάσματος ΑΞΙΟΣ,ΑΞΙΟΣ…
Στην συνέχεια στο κήρυγμά του ο Αρχιεπίσκοπός μας είπε:
Ενώ ηχούν χαρμόσυνα οι πασχαλινές καμπάνες κι επαναλαμβάνουν το Μήνυμα της Αναστάσεως σε όλη την οικουμένη, η τοπική μας Εκκλησία συνάζεται για μιαν ακόμη φορά στον Καθεδρικό μας Ναό για να τελέσει το ιερό Μυστήριο της Ευχαριστίας, κατά το οποίο θα δεχθεί ως νέο μέλος του Ιερού της Κλήρου τον μέχρι σήμερα Υποδιάκονο Ιωάννη Βαρθαλίτη, ο οποίος χειροτονείται Διάκονος.
Είναι ημέρα μεγάλης χαράς όχι μόνο για τον ίδιο και για την οικογένειά του, αλλά για όλη την τοπική μας Εκκλησία, Κλήρο και Λαό. Είναι ημέρα ελπίδας, διότι οι ποιμαντικές ανάγκες καθημερινά πολλαπλασιάζονται, ενώ οι δυνάμεις του Κλήρου μειώνονται. Ένας νέος διάκονος, που σε λίγους μήνες θα χειροτονηθεί Πρεσβύτερος, τονώνει τις τάξεις του Κλήρου και αναπτερώνει το θάρρος όλων.
Είναι ημέρα προσευχής και ευχαριστίας προς τον επουράνιο Πατέρα, τον κύριο του θερισμού, ο οποίος δεν παύει να στέλνει εργάτες στο θερισμό του. Παραμένει πάντοτε επίκαιρη η προτροπή του Κυρίου, ο οποίος και σήμερα μας επαναλαμβάνει: «Ο θερισμός είναι πολύς, οι εργάτες όμως λίγοι. Παρακαλέσετε τον κύριο του θερισμού να στείλει εργάτες στο θερισμό του».
Όταν η αγία Εκκλησία έχει καλούς και αγίους εργάτες στις τάξεις της, τότε επιτελεί σωστά το έργο που της ανέθεσε ο Κύριος: το έργο της διακονίας του λόγου, του εξαγνισμού των ανθρώπων δια των ιερών Μυστηρίων, της αγαθοεργίας, η οποία σήμερα, όπως και στην εποχή των Αποστόλων είναι ιδιαίτερα επίκαιρη.
Τα Αναγνώσματα που μόλις ακούσαμε, μας μιλούσαν για τη ζωή των πρώτων ημερών της Εκκλησίας, η οποία ζούσε σαν μια οικογένεια αγαπημένη και μονιασμένη, και κήρυττε την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού, διότι βασιζόταν στην πίστη στον τον Υιό του Θεού.
Αυτή η πίστη μάς συγκέντρωσε σήμερα για την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων, αυτή η πίστη ώθησε και τον υποδιάκονο Ιωάννη να κάνει ένα ακόμη ελεύθερο βήμα στη ζωή του για να πλησιάσει τον Κύριο και Θεό του, γενόμενος διάκονός του.
Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ποιά είναι η αποστολή του διακόνου μέσα στην Εκκλησία.
Προικισμένος και δυναμωμένος με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ο διάκονος έχει ως αποστολή να βοηθάει τον Επίσκοπο και τους ιερείς του στην υπηρεσία του Λόγου, του θυσιαστηρίου και της αγάπης, δεχόμενος να γίνει ο υπηρέτης όλων. Ως διάκονος του θυσιαστηρίου, θα αναγγέλλει το Ευαγγέλιο, θα φροντίζει την προετοιμασία για την ευχαριστιακή θυσία και θα μοιράζει στους πιστούς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.
Ο διάκονος επίσης στέλνεται από τον Επίσκοπο να φέρει το Λόγο του Θεού σ’ αυτούς που πιστεύουν και σ’ αυτούς που δεν πιστεύουν, να τους διδάξει την πίστη, να διευθύνει την προσευχή της σύναξης των πιστών, να χορηγεί το Βάπτισμα, να παρίσταται στο μυστήριο του Γάμου και να το ευλογεί στο όνομα της Εκκλησίας, να φέρει τη θεία Μετάληψη στους ασθενείς και να προΐσταται στην ακολουθία της Κηδείας.
Ο διάκονος καθιερώνεται με την επίθεση των χεριών, όπως μας παρέδωσαν οι Απόστολοι. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την αγία Τράπεζα και, στο όνομα του Επισκόπου ή του εφημερίου, ασκεί τη διακονία της αγάπης. Σε όλα αυτά πρέπει να ενεργεί, με τη βοήθεια του Θεού, κατά τέτοιο τρόπο ώστε στο πρόσωπό του όλοι να αναγνωρίζουν το μαθητή του Ιησού Χριστού, που ήλθε να υπηρετήσει και όχι να υπηρετηθεί.
Όσο για σένα, αγαπητέ Ιωάννη, που πρόκειται να χειροτονηθείς διάκονος, να γνωρίζεις ότι ο Κύριος σου έδωσε το παράδειγμα για να ενεργείς όπως ενήργησε και ο ίδιος.
Ως διάκονος, δηλαδή ως υπηρέτης του Ιησού Χριστού, που ήλθε ως υπηρέτης ανάμεσα στους μαθητές του, να εκπληρώνεις το θέλημα του Θεού με όλη σου την καρδιά και με αγάπη, υπηρετώντας με χαρά τόσο τον Κύριο όσο και τους ανθρώπους. Και αφού κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους, να θεωρείς κάθε ανηθικότητα ή φιλαργυρία ως υποδούλωση στα είδωλα.
Εφόσον, λοιπόν, ελεύθερα προσέρχεσαι να χειροτονηθείς διάκονος, όπως οι επτά διάκονοι που οι Απόστολοι είχαν επιλέξει για τη διακονία της αγάπης, πρέπει να έχεις την έξωθεν καλή μαρτυρία, και να είσαι πλήρης από άγιο Πνεύμα και σοφία.
Τη διακονία θα την ασκήσεις άγαμος: πράγματι, αυτό είναι ταυτόχρονα σημείο και ενίσχυση για την ποιμαντική μέριμνα και μια θαυμάσια πηγή γονιμότητας μέσα στον κόσμο.
Ωθούμενος από μια ειλικρινή αγάπη για το Χριστό, τον Κύριό μας, και ζώντας με απόλυτη πιστότητα αυτή την κατάσταση, της αγαμίας, η καρδιά σου θα προσκολληθεί ευκολότερα και αδιάσπαστα στο Χριστό, πιο ελεύθερα θα επιδοθείς στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων και προθυμότερα θα ασχοληθείς με τα έργα της υπέρτατης αναγέννησης.
Ριζωμένος και θεμελιωμένος στην πίστη, να είσαι αγνός και άμεμπτος μπροστά στον Κύριο και μπροστά στους ανθρώπους, όπως αρμόζει σε έναν υπηρέτη του Χριστού και οικονόμο των μυστηρίων του Θεού. Μην αφήσεις τον εαυτό σου να ξεφύγει από την ελπίδα που διακηρύττεται από το Ευαγγέλιο, του οποίου οφείλεις να είσαι ο αποδέκτης και ταυτόχρονα ο υπηρέτης.
Φυλάττοντας το μυστήριο της πίστεως με καθαρή συνείδηση, δίνε μαρτυρία με τη συμπεριφορά σου για ό,τι διδάσκεις με τα λόγια, ώστε ο χριστιανικός λαός, αναζωογονημένος από το Πνεύμα, να αποβεί αγνή προσφορά, ευάρεστη στο Θεό. Κι εσύ ο ίδιος, όταν θα παρουσιαστείς μπροστά στον Κύριο την έσχατη μέρα, να μπορέσεις να τον ακούσεις να σου λέει: “εύγε, καλέ και πιστέ δούλε, είσελθε στη χαρά του Κυρίου σου”.
 |
 |
Μετά το κήρυγμα του Σεβασμιοτάτου ο νεοχειροτονηθείς διάκονος διακήρυξε ενώπιον της σύναξης των πιστών την επιθυμία του να αναλάβει αυτή την υπηρεσία απαντώντας σε πλήθος ερωτημάτων του Σεβασμιοτάτου.
Στην συνέχεια ο διάκονος Ιωάννης έπεσε πρηνής μπροστά από την Αγία Τράπεζα, ενώ ο υπεφημέριος του Αγίου Διονυσίου π. Τζώρτζης Αλτουβάς έψαλλε τις λιτανείες και όλο το εκκλησίασμα απαντούσε. Κατόπιν ο διάκονος σηκώθηκε, φόρεσε το Οράριο και την δαλματική και παρέλαβε από τον Σεβασμιότατο το Ευαγγελιάριο.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Εφημέριος του Αγίου Διονυσίου π. Απόστολος Βαρθαλίτης (θείος του νεοχειροτονηθέντος!!) διάβασε κείμενο που έστειλαν από την Σύρο όσοι συμμετέχουν στην 9η Πανελλήνια Συνάντηση Καθολικής Νεολαίας και, τέλος,
ο νεοχειροτονηθείς διάκονος αφού ευχαρίστησε όλους για την παρουσία τους είπε:
Σεβασμιότατε,
Αγαπητοί πατέρες,
Αγαπητοί αδελφοί,
Από γενέσεως κόσμου, υπάρχει, ένα ερώτημα που απασχολεί τον άνθρωπο περισσότερο από τα υπόλοιπα : ποια είναι η Αλήθεια; Λέει η Γραφή: Γιατί να κοπιάζει ο άνθρωπος κάτω από τον ήλιο, αν μαζί με λίγες χαρές λαβαίνει επίσης αρκετό πόνο;
Παντού ψάχνει την απάντηση ο άνθρωπος και συχνά βρίσκει προσωρινά υποκατάστατα για την ευτυχία του, αλλά η ψυχή του δεν γαληνεύει. Μοιάζει με θάλασσα που στην επιφάνεια είναι ήρεμη, αλλά στο βάθος υπάρχουν δυνατά ρεύματα. Λίγο φυσά ο άνεμος και αρχίζει η τρικυμία.
Ο άνθρωπος γνωρίζει την αλήθεια, την ισορροπία, αντιλαμβανόμενος τα δύο άκρα. Γνωρίζει το κρύο επειδή γνωρίζει το ζεστό, γνωρίζει το σκοτάδι γιατί γνωρίζει το φώς. Ο χριστιανός γνωρίζει την Αλήθεια επειδή ο Κύριος αποφάσισε να του την προσφέρει.
Η Ανυπακοή στην Αλήθεια, είναι η αξίωση ότι είμαστε ικανοί να διακρίνουμε ή να αποφασίσουμε το καλό και το κακό από μόνοι μας. Όσοι πιστεύουν όμως δεν σημαίνει πως είναι μηχανές που υπακούν στις ασυναρτησίες και τις παράνοιες του κάθε φανατικού, αλλά ακριβώς για ν’ αποφύγουμε τις υπερβολές και τις ακρότητες, ο Κύριος δημιούργησε δύο πολύτιμα όσο και απαραίτητα όπλα, την Λογική και την Καλοσύνη.
Η Λογική όμως δεν είναι αυθαίρετη ή αυτόνομη. Πρέπει να έχει μία βάση. Πρέπει να έχει ως σημείο αναφοράς την Αλήθεια. Μοιάζει με τις βαφές και τα χρώματα. Δεν μπορεί να ζωγραφίσει κανείς στον αέρα. Χρειάζεται ένα καμβά, ένα χαρτί. Ούτε μπορεί να ζωγραφίσει κανείς στον καμβά χωρίς χρώματα. Όταν όμως τα δύο συνυπάρχουν, συνθέτουν μία εικόνα, μία μορφή, ίσως ένα αριστούργημα. Αυτή είναι η σωστή Διακονία.
Βεβαίως η ζωή είναι σκληρή και πολλοί θα καγχάσουν ειρωνικά προς τους χριστιανούς και τους Διακόνους. Αν θέλει όμως να απαντήσει κανείς αποδεικνύοντας ότι κάνουμε λάθος, πρέπει να μας δείξει έναν απόλυτα ευτυχισμένο άνθρωπο, κάποιον ο οποίος μπορεί να μας δείξει ότι μπορεί να σωθεί από μόνος του, κάποιον που γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα τι υπάρχει μετά τον θάνατο. Ότι από μόνος αξίζει και θα απολαύσει την απόλυτη ευτυχία.
Εμείς όμως κηρύττουμε έναν Εσταυρωμένο, έναν Πονεμένο ως Σωτήρα. Όταν στην θάλασσα υπάρχει τρικυμία αναζητούμε έναν βράχο για να πιαστούμε:
όταν κυκλώνουν οι αμφιβολίες, θα έρθει η Πίστη
όταν πλησιάσει ο φόβος, θα τον διώξει η Ελπίδα
όταν πληγώσει το μίσος, θα γιατρέψει η Αγάπη.
Η σάρκα του Κυρίου κρέμεται σαν λάβαρο επάνω στον Σταυρό.
Βλέποντας το Λάθος , το Μίσος, καταλαβαίνουμε το Σωστό.
Βλέποντας την Ομορφιά αλλά και τα Όρια του ανθρώπινου κόσμου, καταλαβαίνουμε την Αλήθεια.
Αμήν.
Τέλος οι παριστάμενοι Ιερείς, Μοναχοί, συγγενείς του διακόνου και πιστοί συνεχάρησαν τον νεοχειροτονηθέντα.
Ακολούθησε μικρό κέρασμα στον περίβολο του Αγίου Διονυσίου.
Eυχή όλων είναι ο Ύψιστος να είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα του στην συνέχεια της Ιερατικής του ζωής και γρήγορα ελπίζουμε με την βοήθειά Του να είμαστε παρόντες σε πολλές άλλες τέτοιες χειροτονίες.
Λεονάρδος Ι.Βαμβακάρης
