Αναγνωρίστηκε το θαύμα του «προστάτη του Διαδικτύου» που πέθανε 15 ετών από λευχαιμία
Ο Ακούτις είχε ανακηρυχθεί «μακάριος» πριν από 4 χρόνια και τώρα θα ανακηρυχθεί άγιος. Ο Πάπας Φραγκίσκος αναγνώρισε ένα θαύμα που πραγματοποιήθηκε με επίκληση του μακαρίου. Αυτό είναι το τελευταίο βήμα πριν την αγιοκατάταξή του.
ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ – Όταν πέθανε, στις 12 Οκτωβρίου 2006, ο Κάρλο Ακούτις ήταν μόνο 15 χρονών. Μια καλπάζουσα λευχαιμία τον πήρε μέσα σε τρεις ημέρες. Το ένιωθε. Δύο μήνες νωρίτερα είχε καταγράψει ένα βίντεο στο οποίο, χαμογελώντας, έλεγε ότι ήταν έτοιμος και ζητούσε να ταφεί στην Ασίζη. “Ήταν μια θετική παρουσία, ένας από εκείνους τους ανθρώπους που, όταν υπάρχουν, αισθάνεσαι καλύτερα, σε βοηθούν να ζήσεις”, δήλωσε στην Corriere ο ιησουίτης Roberto Gazzaniga, τότε πνευματικός βοηθός στο κλασικό λύκειο Leone XIII στο Μιλάνο: “Τον έβλεπα, και ερχόταν να πω: αυτός είναι ένα μικρό κομμάτι του παραδείσου για τους άλλους”.
Αυτό το αγόρι, ο Carlo Acutis, ανακηρύχθηκε μακάριος σχεδόν πριν από τέσσερα χρόνια και τώρα θα γίνει άγιος: ο Πάπας Φραγκίσκος αναγνώρισε ένα θαύμα που έγινε με τη μεσολάβηση του μακαρίου, το τελευταίο απαραίτητο βήμα πριν από την αγιοκατάταξη. Θα είναι ο πρώτος άγιος της χιλιετίας και του Διαδικτύου. Ήδη ανακοινώθηκε πριν από λίγο καιρό και στο Βατικανό ως ο μελλοντικός προστάτης του Διαδικτύου, ή τουλάχιστον συν-προστάτης, δεδομένου ότι υπάρχει ήδη ένας προστάτης άγιος, αν και πολύ λιγότερο σύγχρονος: ο Ισίδωρος της Σεβίλλης, η εγκυκλοπαιδική ιδιοφυΐα που έγραψε την “Etymologiae”, αλλά έζησε μεταξύ του τέλους του 6ου και των αρχών του 7ου αιώνα και δεν θα τον πείραζε, επίσης επειδή έχει ήδη ανακηρυχθεί ως Διδάσκαλος της Εκκλησίας.
Ο Πάπας Φραγκίσκος, στην Παραίνεση που έγραψε μετά τη Σύνοδο των Επισκόπων για τους Νέους, είχε περιγράψει τον Κάρολο ως πρότυπο αγιότητας στην ψηφιακή εποχή: “Γνώριζε πολύ καλά ότι οι μηχανισμοί της επικοινωνίας και των κοινωνικών δικτύων μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μας κάνουν αποκοιμισμένα υποκείμενα, εξαρτημένα από την κατανάλωση, παθιασμένοι με τον ελεύθερο χρόνο, κλεισμένοι στην αρνητικότητα. Ήξερε όμως πώς να χρησιμοποιήσει τις νέες τεχνικές επικοινωνίας για να μεταδώσει το Ευαγγέλιο, να επικοινωνήσει αξίες και ομορφιά”.
Οι μαρτυρίες που συλλέχθηκαν κατά τη διάρκεια της έρευνας για τη μακαριωνυμία, αφηγούνται τη ζωή ενός φυσιολογικού αγοριού, που γεννήθηκε στο Λονδίνο σε μια μεσοαστική οικογένεια της αμβροσιανής παράδοσης και μεγάλωσε στο Μιλάνο. Φοίτησε στο Γυμνάσιο με τους Ιησουίτες του Λέοντα ΙΓ’, με φίλους, ποδοσφαιρικούς αγώνες. Αλλά ο Carlo είχε δύο ασυνήθιστες ιδιότητες: ήταν μια πρώιμη ιδιοφυΐα στους υπολογιστές και ταυτόχρονα έδειχνε μια σπάνια πίστη από το δημοτικό σχολείο και μετά, μια σπάνια πίστη που τη βίωνε με την καθημερινή θεία Λειτουργία, τη προσκύνηση της θείας Ευχαριστίας, το ροδάριο, τη δέσμευσή του ως κατηχητής, την εθελοντική εργασία σε συσσίτια για τους φτωχούς, τη βοήθεια στους άστεγους και τους άπορους.
Στο Διαδίκτυο εμψύχωσε μια σειρά από έργα ευαγγελισμού, όπως μια ιστοσελίδα που έγινε πολύ δημοφιλής σχετικά με τα “θαύματα της θείας Ευχαριστίας” μέσα στην ιστορία. Καλούσε τον καθένα να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, χωρίς να συμμορφώνεται με το περιβάλλον: “Όλοι γεννιούνται ως πρωτότυπα, αλλά πολλοί πεθαίνουν ως φωτοτυπίες”. Στην κηδεία του υπήρξε πλήθος κόσμου που η εκκλησία δεν μπορούσε να χωρέσει. Ενταφιάστηκε στην Ασίζη, όπως ο ίδιος επιθυμούσε, και το 2019 τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στο Προσκύνημα του Γδυσίματος, όπου ο νεαρός Άγιος Φραγκίσκος, οκτακόσια χρόνια πριν από τον θάνατο του Κάρλο, είχε βγάλει τα ρούχα του και παρέμεινε “εντελώς γυμνός μπροστά σε όλους” ως “αληθινός εραστής της φτώχειας”.
Τώρα “η Εκκλησία της Ασίζης εορτάζει”, σχολίασε ο επίσκοπος Domenico Sorrentino: “Εκφράζουμε τη χαρά μας με αγαλλίαση, ενωμένοι με την οικογένειά του, ιδιαίτερα με τον πατέρα του Andrea και τη μητέρα του Antonia, και όλους τους ευλαβείς του Carlo σε όλο τον κόσμο”. Η μητέρα του είχε δηλώσει: “Είχα την αίσθηση ότι πέθανε ως άγιος: αντιμετώπιζε την ασθένειά του πάντα με χαμόγελο, ποτέ με παράπονο, στηριζόμενος από το φως της πίστεως. Δεν είχε κανένα φόβο. Έλεγε: “Πεθαίνω ευτυχισμένος γιατί ποτέ δεν σπατάλησα ούτε λεπτό από τη ζωή μου σε πράγματα που δεν ευχαριστούσαν τον Θεό””.
Τα θαύματα
Το θαύμα που αναγνώρισε ο Πάπας για την αγιοκατάταξη του Acutis αφορά μια κοπέλα από την Κόστα Ρίκα που είναι είκοσι τριών ετών και σπουδάζει στην Ιταλία. Είχε μετακομίσει στη Φλωρεντία και πριν από δύο χρόνια, στις 2 Ιουλίου 2022, έπεσε από το ποδήλατό της και χτύπησε το κεφάλι της. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, αλλά ο τραυματισμός στο κεφάλι ήταν πολύ σοβαρός και η κατάστασή της φαινόταν απελπιστική. Σύμφωνα με τους γιατρούς δεν υπάρχει ελπίδα. Σε παρόμοιες περιπτώσεις αν ο ασθενής δεν πεθάνει θα υποστεί μόνιμη βλάβη και δεν θα μπορεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Η μητέρα, η Liliana, πηγαίνει στην Ασίζη, προσεύχεται στον τάφο του Carlo Acutis και αφήνει ένα γράμμα. Όταν επιστρέφει. το κορίτσι αρχίζει να αναπνέει και πάλι μόνο του, αναρρώνει. Τώρα ετοιμάζεται να λάβει το πτυχίο.
Κατά την Εκκλησία δεν είναι ο άγιος που κάνει θαύμα, μόνο ο Θεός κάνει θαύματα. Μάλλον αναγνωρίζεται η “μεσολάβηση” του αγίου, με την έννοια ότι ένας πιστός προσευχήθηκε στον άγιο για να μεσολαβήσει γι’ αυτόν στον Θεό. Προτού οι καρδινάλιοι και οι επίσκοποι της Ποντιφικής Συνόδου για τις Αγιοκατατάξεις, και τελικά ο Πάπας, αναγνωρίσουν το θαύμα, οι αναφορές εξετάζονται από μια ιατρική επιτροπή. Οι γιατροί και οι επιστήμονες που συμμετέχουν στην επιτροπή δεν πιστοποιούν φυσικά ένα θαύμα: μπορούν, ωστόσο, να αναγνωρίσουν, αφού εξετάσουν τα ιατρικά αρχεία, ότι “κατά την τρέχουσα κατάσταση των επιστημονικών γνώσεων” η θεραπεία δεν έχει καμία εξήγηση. Μόνο σε αυτή την περίπτωση η θεραπεία λαμβάνεται υπόψη: πρέπει να είναι “ακαριαία, πλήρης, διαρκής και επιστημονικά ανεξήγητη”.
Το προηγούμενο θαύμα, που αναγνωρίστηκε το 2020
Το ίδιο συνέβη και με την αναγνώριση του θαύματος που οδήγησε στη μακαριωνυμία του Ακούτις το 2020. Σε εκείνη την περίπτωση επρόκειτο για ένα εξάχρονο αγόρι από τη Βραζιλία, τον Matheus, που έπασχε από συγγενή δυσπλασία του παγκρέατος. Ο οργανισμός του δεν μπορούσε να αφομοιώσει φαγητό και ποτό, έκανε εμετό ό,τι έτρωγε, η ανάπτυξή του επηρεαζόταν και υπήρχε φόβος για τη ζωή του. Στις 12 Οκτωβρίου 2013, στον βραζιλιάνικο ναό του Αγίου Σεβαστιανού στο Campo Grande, Mato Grosso, τελούνταν ευλογία με ένα “λείψανο” του αγοριού, ήδη αντικείμενο λατρείας, ένα κομμάτι από την πιτζάμα με την οποία ο Κάρολος είχε κοιμηθεί λίγο πριν από το θάνατό του. Το αγόρι το άγγιξε, προσευχήθηκε για θεραπεία του και από εκείνη την ημέρα δεν ξαναέκανε εμετό. Τα επόμενα χρόνια έκανε εξετάσεις ελέγχου, η συγγενής δυσπλασία του παγκρέατος είχε εξαφανιστεί.
Από την εφημερίδα: Corriere della Sera του Gian Guido Vecchi
