Πασχαλινό Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου
Κερκύρας, Ζακύνθου – Κεφαλληνίας
Αποστολικού Τοποτηρητού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης
Σεβασμιότατου Ιωάννη
Μετά την εντυπωσιακή ανακοίνωση της παραίτησής του, ο Πάπας Βενέδικτος επαναλάμβανε συχνά: «Ο Αναστημένος Χριστός είναι αυτός που οδηγεί την Εκκλησία», «Η Εκκλησία είναι του Χριστού», «Ο Χριστός πρέπει να αποτελεί το σημείο αναφοράς για τον Χριστιανό». Αυτές οι χριστοκεντρικές ομολογίες πίστης μας εισάγουν στην καρδιά του Πασχαλινού Μυστηρίου.
Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο δίνεται η εντύπωση πως ο Θεός έχει εξαφανιστεί από την ζωή των ανθρώπων (έκλειψη Θεού!) και καμιά φορά –όπως έλεγε ο Πάπας Βενέδικτος- νομίζει κανείς «ότι ο Χριστός κοιμάται στην βάρκα του Πέτρου».
Το Πασχαλινό Μυστήριο διακηρύττει σε όλους εκείνους που πιστεύουν: «Όχι, ο Θεός είναι παρών, ο Θεός μας αγαπάει, Αυτός ανέστησε το Χριστό από τους νεκρούς και αυτή η Ανάσταση αφορά όλους εμάς, τον κόσμο ολόκληρο, καθώς αυτή η αναστημένη Ζωή έχει εισχωρήσει σε κάθε κύτταρο της δικής μας ζωής και σε κάθε πτυχή του σύμπαντος». Ναι, είναι αληθινά τα τελευταία λόγια του Κυρίου, η υπόσχεσή του: «Και ιδού, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου» (Μτ. 28,20). Αυτή η Παρουσία άλλαξε τη ροή της ιστορίας, διαποτίζοντας τη ζωή του ανθρώπου με ένα ανεξίτηλο νόημα και με μια νέα ανήκουστη αξία.
Με τη γεμάτη αγάπη θυσία του Χριστού έχουμε γίνει πραγματικά παιδιά του Θεού και έτσι μπορούμε να εισαχθούμε και εμείς στο διάλογο αγάπης της τριαδικής Ζωής του Θεού. Χάρη στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού κι εμείς σήμερα μπορούμε να αναστηθούμε σε μία νέα ζωή, και όπως ο Χριστός είναι ζωντανός ανάμεσά μας, έτσι κι εμείς, με την πίστη μας, διακηρύττουμε ότι θέλουμε να είμαστε πάντοτε μαζί με το Θεό της ζωής.
Εισερχόμαστε έτσι στην άβυσσο του Πασχαλινού Μυστηρίου. Το εκπληκτικό και απίστευτο γεγονός της Ανάστασης του Ιησού δεν είναι άλλο από την απόλυτη αποκάλυψη του Θεού: «Ο Θεός είναι Αγάπη» (Α’ Ιω. 4,16). Πράγματι η Ανάσταση αποτελεί ουσιαστικά ένα συμβάν άπειρης αγάπης: αγάπη του Θεού Πατέρα που θυσιάζει τον Υιό του για τη σωτηρία του κόσμου: «Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί κανείς που να πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει την αιώνια ζωή» (Ιω. 3,16). Αγάπη του Υιού που εγκαταλείπεται, στο θέλημα του Πατέρα, για χάρη μας και «επιστρέφει» στον Πατέρα με το ένδοξο σώμα της ανθρώπινης φύσης μας. Αγάπη του Αγίου Πνεύματος που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς και απαρχή της ανάστασης για τον καθέναν από εμάς.
Το Πασχαλινό Μυστήριο (θάνατος και ανάσταση του Κυρίου) αποτελεί μια μοναδική ώθηση στη ουσιαστική μας σχέση με το Θεό και αυτή η σχέση δεν μπορεί παρά να εμπνέεται από την αγάπη και να υπακούει στην αγάπη.
Ένας βυζαντινός θρησκευτικός συγγραφέας του 14ου αιώνα, ο θεσσαλονικιός Νικόλαος Καβάσιλας, υπουργός του αυτοκράτορα Ιωάννου ΣΤ’ Κατακουζηνού, στο αριστούργημά του «Η εν Χριστώ ζωή», αναφερόμενος στο γεγονός που μας περιγράφουν τα Ευαγγέλια, ότι δηλαδή ο Χριστός και μετά την ανάστασή του φέρει ακόμα τις πληγές του Σταυρού, γράφει τα ακόλουθα: «Το πιο θαυμαστό και πρωτάκουστο απ’ όλα είναι ότι ο Σωτήρας δεν υπέμεινε μόνο τα οδυνηρότατα πάθη, ούτε πέθανε μόνο με τις πληγές, αλλά πως και όταν ζωοποίησε και ανέστησε το σώμα Του από τον τάφο, διατήρησε ακόμη αυτές τις πληγές και κράτησε πάνω στο σώμα Του τις ουλές τους. Με αυτές παρουσιάζεται στα μάτια των αγγέλων. Τούτο το θεωρεί αληθινό στολίδι και δοκιμάζει χαρά να δείχνει τα πάθη Του… Θεώρησε καλό να τις διατηρήσει [τις πληγές] από την πολλή Του αγάπη για τον άνθρωπο, διότι με αυτές βρήκε τον χαμένο και με το να πληγωθεί αιχμαλώτισε τον αγαπημένο του… Τι μπορεί να συγκριθεί με την Αγάπη αυτή; Ποιος άνθρωπος έδειξε τόση αγάπη; Ποια μητέρα είναι τόσο φιλόστοργη ή ποιος πατέρας είναι τόσο φιλότεκνος; Ποιος μανιασμένος εραστής πληγώθηκε με τέτοιον έρωτα, ώστε όχι μόνον ν’ ανέχεται να πληγώνεται από τον αγαπημένο, για την αγάπη του, όχι μόνο να διατηρεί την αγάπη του προς τον αχάριστο, αλλά και να θεώρει πολύτιμα αυτά τα τραύματα; Αν και αυτά δεν είναι δείγματα αγάπης μόνο, αλλά και υψίστης τιμής».
Αυτός ο «μανιακός έρωτας» του Θεού για τον άνθρωπο που αποκαλύπτεται στο πασχαλινό μυστήριο, δεν μπορεί παρά να προκαλέσει την αγάπη μας για Αυτόν. Κανένας από εμάς, λοιπόν, ας μην κλείσει την καρδιά του σε αυτήν την απίστευτη αγάπη που μας λυτρώνει. Αυτή η Αγάπη είναι η μοναδική ελπίδα του κόσμου μας. Σήμερα, όπως έκανε με τους μαθητές Του, πριν να επιστρέψει προς τον Πατέρα, ο Αναστημένος Χριστός αποστέλλει κι εμάς, στους ανθρώπους της εποχής μας, για δώσουμε μαρτυρία για την ελπίδα που απορρέει από την Ανάσταση.
Ατενίζοντας τις πληγές του Εσταυρωμένου – Αναστημένου Χριστού μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία και την αξία του πόνου, μπορούμε να απαλύνουμε τις τόσες πληγές που εξακολουθούν να ματώνουν και σήμερα την ανθρωπότητα. Στις ένδοξες πληγές του Χριστού αναγνωρίζουμε την άπειρη ευσπλαχνία του Θεού για τον καθέναν από εμάς, πρόκειται γι’ αυτήν την ευσπλαχνία για την οποία μας μιλά ο Προφήτης Ησαΐας: Αυτός (ο Χριστός) είναι εκείνος που γιατρεύει τους συντετριμμένους στην καρδιά, που κηρύττει την ελευθερία στους αιχμαλώτους, στους φυλακισμένους την αποφυλάκιση, που παρηγορεί τους τεθλιμμένους, απονέμει το φόρεμα της ευφροσύνης και αφαιρεί από τους τεθλιμμένους τα πένθιμα (βλ. Ησαΐα 61, 1.2.3.).
Αν με ταπεινή εμπιστοσύνη πλησιάσουμε σ’ Αυτόν, θα συναντήσουμε στο βλέμμα Του την απάντηση στις πιο βαθιές λαχτάρες των ανθρώπων: την ευτυχία, τη βεβαιότητα της ζωής. Μόνο όταν συναντήσουμε με αγάπη τον Αναστημένο Χριστό και πιστέψουμε στην αγάπη του για εμάς, θα αισθανθούμε βαθιά μέσα μας ότι η δίψα για αγάπη και ζωή μπορούν να πληρωθούν μόνο από Αυτόν. Για την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Αναστημένος Κύριος είναι τα «πάντα εν πάσιν», είναι ό,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθειά μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιωνία Ζωή σε όλες τις αιωνιότητες και απεραντοσύνες (Άγιος Φραγκίσκος).
Και όμως, αν κοιτάξουμε τον κόσμο μας, αναρωτιόμαστε αν ακόμη επιτρέπουμε να φανερωθεί η ζωή του Αναστημένου Χριστού. Πόσες φορές οι σχέσεις μεταξύ των ατόμων, μεταξύ διαφόρων ομάδων ή εθνών, αντί από την αγάπη είναι σημαδεμένες από τον εγωισμό, από την αδικία, από τη βία. Οι πληγές της ανθρωπότητας είναι πάντα ανοικτές και οδυνηρές, πληγές που σπαράζουν τα κορμιά και τις ψυχές των αδελφών μας. Αυτές οι πληγές προσμένουν να παρηγορηθούν από τις ένδοξες πληγές του Αναστημένου Χριστού. «Θεραπευθήκαμε από τα τραύματά του» (βλ. Α’ Πέτρου 2,24). Αλλά, αυτές οι πληγές προσμένουν να θεραπευτούν και από την αλληλεγγύη των ανθρώπων όταν αυτοί ακολουθούν τα αχνάρια και το παράδειγμά Του, προσφέρουν αγάπη, στρατεύονται για την υπεράσπιση της δικαιοσύνης και παρά την κάθε λογής κρίση εξακολουθούν να είναι τίμιοι. Εκπέμπουν γύρω τους φωτεινά σημάδια ελπίδας και παρηγοριάς.
Η ευχή μου είναι η λάμψη του Αναστημένου Χριστού να φωτίσει το σκοτάδι μας, η θαλπωρή της πληγωμένης αγάπης Του να ανακουφίσει τα βάσανά μας, η βεβαιότητα της Ζωής που μας δωρίζει η Ανάσταση, να αναπτερώσει την ελπίδα μας.
Καλή Ανάσταση
+ Ιωάννης Σπιτέρης
Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας, Ζακύνθου – Κεφαλληνίας
Τοποτηρητής Αποστολικού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης
