Προσκαρτερούσαν!
«Όλοι οι αδελφοί προσκαρτερούσαν».
O ευαγγελιστής Λουκάς, που μας διηγείται τις πρώτες δεκαετίες από τη ζωή της Εκκλησίας, μας πληροφορεί ότι οι πρώτοι χριστιανοί «προσκαρτερούσαν»! Αυτό σημαίνει: έμεναν πιστοί, τακτικοί. Σε τι ήταν τακτικοί;
Συνεχίζει ο Λουκάς: «προσκαρτερούσαν στη διδαχή των Αποστόλων, και στην κοινωνία, και στον τεμαχισμό του άρτου, και στις προσευχές». Αυτός είναι ο χριστιανός, αυτή είναι η χριστιανική οικογένεια, η χριστιανική ενορία, η χριστιανική εκκλησιαστική επαρχία: «Προσκαρτερεί». Δεν έρχεται στην εκκλησία μια φορά κάπου-κάπου, ή Χριστούγεννα και Πάσχα, και μετά ξεχνάει την πόρτα της εκκλησίας και τους αδελφούς του στην πίστη. «Προσκαρτερούν» οι αληθινοί χριστιανοί!
֍ ֍ ֍
Αλλά σε τι προσκαρτερούσαν;
- Πριν απ’ όλα, στη διδαχή των Αποστόλων, διότι ο χριστιανός αποφάσισε να εγκαταλείψει ένα πιστεύω και να ακολουθήσει ένα άλλο, και πρέπει να ξέρει τι πιστεύει τώρα, και τι ακολουθεί. Ο χριστιανός δεν έχει απλώς μια θρησκεία και συμμετέχει σε τελετές. Διάλεξε ένα καινούργιο τρόπο ζωής, και πρέπει να ξέρει με τι τρόπο πρέπει να ζει, και γιατί να ζει έτσι!
- Προσκαρτερούσαν επίσης στην κοινωνία. Η κοινωνία, δεν είναι αυτό που λέμε σήμερα: θεία κοινωνία ή μετάληψη του Σώματος και Αίματος του Χριστού. Ζούσαν σε κοινωνία, σημαίνει: ήταν ενωμένοι μεταξύ τους, είχαν κοινή ζωή, δεν ήταν ξεμοναχιασμένοι, δεν ζούσαν ο καθένας για τον εαυτό του.
- Προσκαρτερούσαν επίσης στον τεμαχισμό του άρτου. Αυτός ο τεμαχισμός, ήταν εκείνο που είχε κάνει ο Χριστός τη Μεγάλη Πέμπτη, και το τελέσαμε και εμείς. Ήταν το Πασχαλινό Δείπνο, με το οποίο ο Ιησούς τους έδωσε το Σώμα του και το Αίμα του, που τα θυσίασε για τη σωτηρία μας επάνω στον σταυρό, και τους είπε: «αυτό να το κάνετε στην ανάμνησή μου». Τεμαχισμός του άρτου, σημαίνει ότι τελούσαν όλοι μαζί τη θεία Λειτουργία, και έτσι έμπαιναν σε κοινωνία με τον Αναστημένο, για να μπορούν να είναι σε κοινωνία μεταξύ τους.
- Προσκαρτερούσαν και στις προσευχές, δηλ. σε ιδιαίτερες συνάξεις: για να δοξολογήσουν τον Θεό για τις ευεργεσίες του, να τον ευχαριστήσουν για τη σωτηρία μέσω του Χριστού, και να τον παρακαλέσουν.
Ένας βαφτισμένος που του λείπει κάποιο στοιχείο από αυτά, χμμμ, δεν ξέρω πόσο του χρησιμεύει το βάφτισμα που έλαβε!
֍ ֍ ֍
Αλλά ας περάσομε στο ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ· διότι κατ’ αυτές τις Κυριακές του Πάσχα, έχομε πολλά να διδαχθούμε από τις εμφανίσεις του Αναστημένου, που θα ακούμε!
Η πρώτη του φράση μόλις τους εμφανίζεται, είναι: «Ειρήνη μαζί σας». Γιατί ΕΙΡΗΝΗ; Εμείς λέμε «γειά σου»: να έχεις υγεία!
Ειρήνη, Σαλόμ, όπως λένε ακόμη και σήμερα οι Εβραίοι, είναι η πλήρης ευτυχία: όλα να σου πηγαίνουν καλά! Η Ειρήνη, είναι ένα δώρο που δίνει ο Θεός. Αλλά το δίνει εάν ο άνθρωπος ακολουθεί το δρόμο του Θεού.
Επειδή όμως οι προφήτες έβλεπαν ότι ο λαός ξεγλιστράει συνεχώς από τον δρόμο του Θεού, αρχίζουν να υπόσχονται μια εσχατολογική ειρήνη, που θα τη φέρει δηλαδή προς το τέλος, κάποιος «άρχοντας της ειρήνης, ο οποίος πρώτα θα πάθει, θα υποφέρει, για να φέρει ειρήνη. Και λέει ο προφήτης: «Ιδού, θα φέρω στην Ιερουσαλήμ σαν ποταμό την ειρήνη» (Ησ.66,12).
Αυτή η ελπίδα των προφητών γίνεται τελικά πραγματικότητα από τον Ιησού Χριστό. Με τη νίκη του πάνω στην αμαρτία και τον θάνατο, και με την ανάστασή του, ο Χριστός δίνει την αληθινή ειρήνη: «Ειρήνη μαζί σας».
֍ ֍ ֍
Θέλω τώρα να μείνομε για λίγο σ’ αυτό που λέει ο Αναστημένος στον Θωμά, όταν αυτός τον αναγνωρίζει ως αληθινά αναστημένο, αφού τον βλέπει, και μπορεί να διαπιστώσει ότι δεν είναι φάντασμα, αλλά πραγματικά Εκείνος ο σταυρωμένος, που του τρύπησαν χέρια και πόδια στον σταυρό.
Του λέει ο Χριστός: «Μακάριοι όσοι δεν είδαν και πίστεψαν». Μακάριοι – καλότυχοι, ευτυχισμένοι – όσοι πιστεύουν, χωρίς να απαιτούν προηγουμένως να με δουν με τα μάτια τους!
Γιατί; Διότι αυτοί είναι που μπορούν να μπουν σε πραγματική ειρήνη με τον Θεό, με τον εαυτό τους, και με τον κόσμο στον οποίο ζουν: Όσοι πιστεύουν!
Αλλά πώς μπορεί κάποιος να πιστεύει, και να αλλάζει τη ζωή του, αν δεν είναι σίγουρος ότι η νέα του πίστη είναι η αληθινή, και ότι δεν οδηγεί σε λάθος κατεύθυνση τη ζωή του;
֍ ֍ ֍
Εδώ έρχεται να μας βοηθήσει ο απόστολος Πέτρος: «Ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μας αναγέννησε σε μια ζωντανή ελπίδα, μέσω της ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς!». Γιατί λέει ζωντανή ελπίδα και όχι απλώς ελπίδα;
Διότι αυτός που πίστεψε ότι ο Χριστός αληθινά πέθανε και αληθινά αναστήθηκε, αυτός που βαφτίστηκε, αυτός αναγεννήθηκε, μπήκε σε μια καινούργια ζωή, ζει με καινούργιο τρόπο, διότι περιμένει να ξανάρθει ο Αναστημένος, για να τον οδηγήσει στην οριστική ζωή, την αιώνια.
Αυτή η ελπίδα, κάνει την Εκκλησία χαρούμενη, παρόλο που περνά μέσα από θλίψεις. Γιατί; Διότι, όπως είναι βέβαιη για την Ανάσταση του Χριστού, έτσι είναι βέβαιη και για τη δική της μελλοντική δόξα στην ανάσταση των νεκρών. Είναι λοιπόν μια ζωντανή ελπίδα, μια ελπίδα που τη νιώθει, που τη ζει ήδη από τώρα. Λέει ο Πέτρος: «Θα κληρονομήσουμε μια άφθαρτη, αμόλυντη και αμάραντη κληρονομιά».
Είναι τόσο ζωντανή αυτή η ελπίδα, λέει ο Πέτρος, «ώστε είστε γεμάτοι αγαλλίαση, έστω και αν τώρα χρειαστεί να λυπηθείτε με ποικίλους πειρασμούς». Αυτές οι θλίψεις, σας βάζουν σε πειρασμό να λυγίσετε και να εγκαταλείψετε τον Χριστό, χάνοντας την ελπίδα. Όμως αυτές οι θλίψεις δοκιμάζουν την πίστη σας, όπως η φωτιά δοκιμάζει το μέταλλο αν είναι γνήσιο χρυσάφι, ή είναι νοθευμένο.
Έτσι λοιπόν, συνεχίζετε να πιστεύετε και να προσκαρτερείτε – να μένετε πιστοί σ’ αυτή την πίστη -, «έστω και αν τώρα δεν τον βλέπετε τον Χριστό. Όμως τον πιστεύετε, γι’ αυτό αισθάνεστε αγαλλίαση και ανείπωτη χαρά».
Βλέπομε εδώ, αδελφοί μου, ένα πολύ σπουδαίο χαρακτηριστικό του χριστιανού, που φοβάμαι ότι δεν του δίνομε σημασία, και γι’ αυτό συχνά βυθιζόμαστε στη θλίψη: «είστε γεμάτοι αγαλλίαση, έστω και αν τώρα χρειαστεί να λυπηθείτε με ποικίλους πειρασμούς».
Αλήθεια, αδελφοί μου, πώς μπορούμε να μαρτυρήσομε την πίστη, να μεταδώσομε την πίστη στα παιδιά μας, και σ’ εκείνους που την έχουν χάσει ή που δεν την γνωρίζουν, ΕΑΝ εμείς ζούμε στη θλίψη και όχι στη χαρά, ΕΑΝ εμείς μέσα στις θλίψεις δεν στεκόμαστε όρθιοι, με τη χαρά που δίνει ο Αναστημένος και την ελπίδα στην ανάσταση των νεκρών και στην αιώνια ζωή;
Δεν μπορούμε να πιστεύομε μόνο με τον εγκέφαλο, με τη λογική, με συλλογισμούς του μυαλού μας. Είναι ανάγκη η πίστη και η ελπίδα μας να είναι ζωντανές, να επηρεάζουν με νέα ζωή την επίγεια πορεία μας, διότι πιστεύοντας στον Αναστημένο χωρίς να τον έχομε δει, όμως ελπίζομε στον δεύτερο ερχομό του, και στο βραβείο που θα μας δώσει!
Από αυτή τη μαρτυρία ζωντανής ελπίδας έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος, που κυκλώνεται από την απαισιοδοξία της οικονομικής κρίσης, της υγειονομικής κρίσης, και από την αβεβαιότητα της επίγειας ζωής. «Η ελπίδα μας βρίσκεται στους ουρανούς, για μια σωτηρία έτοιμη να αποκαλυφθεί κατά τον τελευταίο καιρό», μας λέει ο Πέτρος.
Κυρίως γι’ αυτό είναι χρήσιμος ο χριστιανός, και απαραίτητος σε όλους τους αιώνες: για να βιώνει κάθε μέρα μια ζωντανή ελπίδα, που τον κάνει, ενώ έχει ίδια προβλήματα με τους άλλους, όμως να τα αντιμετωπίζει με «ζωντανή ελπίδα» κοιτάζοντας το μέλλον, τον Κύριο που τον στηρίζει και που έρχεται, και να δίνει έτσι μαρτυρία ότι η πίστη στον Αναστημένο αλλάζει τη ζωή του ανθρώπου και τον κάνει χαρούμενο: «είστε γεμάτοι αγαλλίαση, έστω και αν τώρα χρειαστεί να λυπηθείτε με ποικίλους πειρασμούς».
Αν ο χριστιανός μέσα στις θλίψεις, είναι λυπημένος όπως οι άλλοι, και δεν μπορεί να αντέξει παρά μόνο γλεντοκοπώντας, τότε τι να την κάνομε αυτή την πίστη! Ούτε σ’ αυτόν είναι χρήσιμη, ούτε στους άλλους!
Αυτό το δώρο λοιπόν: της ζωντανής ελπίδας, ας ζητήσουμε σήμερα όλοι μαζί από τον Αναστημένο Χριστό! ●●●
