Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΟΥΒΑΡΗΣ CM 1938-2020
Ο αποχαιρετισμός του σεβ. Ιωάννη Σπιτέρη, στον π. Ιωάννη Λούβαρη
+ Ιωάννης Σπιτέρης
Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας, Ζακύνθου – Κεφαλληνίας
Τοποτηρητής Αποστολικού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης
Αποχαιρετούμε σήμερα ένα δίκαιο και ενάρετο άνθρωπο, έναν ιερέα που επί 54 χρόνια υπηρέτησε αυτή την ενορία, αλλά και την διασπορά των καθολικών της Βορείου Ελλάδας, με πραότητα και ταπεινότητα στην καρδιά και απέραντο ιερατικό ζήλο. Έτσι υπήρξε ο π. Γιάννης, ένας άνθρωπος του Θεού, που μέσα στην απλότητά του υπήρξε πράος και ταπεινός στην καρδιά. Ένας πραγματικός ιερέας του Θεού.
Γεννημένος στη Σύρο πριν από 82 χρόνια, ακολούθησε την επιθυμία του πατέρα του, που του’ χε ζητήσει να τον δει ιερέα κι ας πέθαινε μετά ο ίδιος. Στη Σύρο γνώρισε τις Κοινότητες του Αγίου Βικεντίου και από εκεί την Αποστολή των Πατέρων Λαζαριστών, οι οποίοι θα τον πάρουν στη Γαλλία και ακολούθως στη Ρώμη, για να συνεχίσει τις σπουδές του στη φιλοσοφία και στη θεολογία αντίστοιχα. Την 1η Νοεμβρίου του 1962 προσέφερε τα παντοτινά του ταξίματα στο Τάγμα της Αποστολής και στις 3 Ιουλίου του 1966, σ’ αυτόν τον καθεδρικό Ναό, χειροτονήθηκε ιερέας μαζί με μία άλλη μακαριστή μορφή αυτής της Κοινότητας, τον π. Μιχάλη Δαλέζιο.
Ο π. Γιάννης υπήρξε για πολλές δεκαετίες πνευματικός παραστάτης της νεολαίας και της Λεγεώνας της Μαρίας, αρθρογράφος σε όλα τα καθολικά έντυπα της χώρας, λειτουργός στη Θεσσαλονίκη, στην Καβάλα, στη Ξάνθη, στην Αλεξανδρούπολη, υπηρέτης της διασποράς στη Δράμα, στην Κομοτηνή, στη Θάσο και όπου αλλού υπήρχε κάποιος καθολικός, ο π. Γιάννης ήταν εκεί: να τον επισκεφθεί, να τον κατηχήσει, να τον εξομολογήσει, να του τηλεφωνήσει, εκδηλώνοντας ανυπόκριτα και αγόγγυστα το ενδιαφέρον του. Ακόμα και για να τελέσει μία κηδεία σε μια απομακρυσμένη πόλη της Μακεδονίας, έφευγε ο π. Γιάννης και μπορούσε να συμβεί να μην του επιτρέψουν να τελέσει την εξόδιο ακολουθία μέσα στο ναό, και αγόγγυστα να την τελεί έξω, στο νεκροταφείο, κάτω από τον καυτό ήλιο ή μέσα στη πυκνή βροχή.
Αυτά έκανε μέχρι τέλους για όλες τις καθολικές οικογένειες της Β. Ελλάδος. Αγάπησε και νοιάστηκε για τους ενορίτες μας κι εκείνοι ένοιωσαν τη ζεστασιά του και το ανταπέδωσαν με την εκτίμηση, την αγάπη και το σεβασμό τους. Ακόμη κι όταν ο π. Γιάννης εξαιτίας της όχι καλής κατάστασης της υγείας του, κατά κάποιο τρόπο, «εγκατέλειπε» τον εαυτό του και γινόταν μερικές φορές κάπως αδέξιος, οι καθολικοί της πόλης συνέχισαν να τον σκέφτονται και να αναγνωρίζουν όλα όσα είχε προσπαθήσει να κάνει γι’ αυτούς στο παρελθόν, χωρίς να τον παρεξηγούν. Από την πρώτη στιγμή που έφτασα στην Θεσσαλονίκη ως επίσκοπος, για αυτόν μόνο καλά λόγια άκουγα. Μερικές «γκρίνιες» αφορούσαν μόνο την κατάσταση της υγείας του.
Από το 1978 έως το 2012 συνδιοργάνωνε με τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης την Εβδομάδα Συμπροσευχής για τη Χριστιανική Ενότητα, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι από την Ορθόδοξη, Καθολική, Ευαγγελική, Αγγλικανική και Αποστολική Αρμενική Εκκλησία. Και για αυτό η Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, θέλησε να τον τιμήσει με την ευκαιρία της 50ης επετείου της ιερατικής του χειροτονίας και μάλιστα παρουσία του Σεβ/του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμου. Ήταν και αυτό ο π. Γιάννης: μία απροσμέτρητη προσφορά στην υπηρεσία της οικουμενικής ιδέας, αλλά συγχρόνως και μία αναντικατάστατη παρουσία στις αξίες της ελληνικής κουλτούρας και της κληρονομιάς της τοπικής μας εκκλησίας. Δεν υπήρξε τομέας που να μην ενδιαφέρεται ο π. Γιάννης.
Με τον π. Ιωάννη Λούβαρη τελειώνει ένα σπουδαίο ιστορικό κομμάτι της καθολικής κοινότητας στη Θεσσαλονίκη και γενικά στην Βόρειο Ελλάδα.
Όπως μου ανέφεραν οι συνάδελφοί του, την ημέρα του Πάσχα είχε ακούσει να διαβάζεται το πασχαλινό μήνυμά μου προς τους πιστούς και όλη του η ψυχή, όπως μου είπαν, είχε γεμίσει από χαρά και ενθουσιασμό, τον είχε αγγίξει η ελπίδα της Ανάστασης του Κυρίου, σαν να προαισθανόταν πως δεν ήταν μακριά και ο δικός του σταυρός και η δική του ανάσταση.
Όπως έγραψε και ο ίδιος σε ένα αναμνηστικό που κυκλοφόρησε για την επέτειο 50 χρόνων ιεροσύνης του, «τα πάντα – Deo Gratias – στη ζωή είναι χάρη: η πίστη, το Βάπτισμα, η ιεροσύνη, η ίδια η ζωή και η Αιώνια Ζωή και η Ανάσταση. Η παρθενομάρτυρας Jeanne D’ Arc είχε πει πως “Αν δεν είμαι στη χάρη του Θεού, ο Θεός ας με βάλει σε αυτήν”. Το ίδιο παρακαλώ και εγώ για τον εαυτό μου».
Αυτός ήταν ο π. Γιάννης και γι’ αυτό σήμερα, είμαστε βέβαιοι, πως ο Θεός τον έβαλε στη χάρη Του, στη Δόξα Του.
Πατέρα Γιάννη σε ευχαριστούμε για ό,τι υπέφερες, για ό,τι αγάπησες, για όσα προσέφερες για τους πιστούς μας. Ο καθένας από τους παρόντες θα είχε κάτι να αποκαλύψει. Μία κυρία εχτές, όταν μαθεύτηκε η επιστροφή σου στο οίκο του Πατέρα, μου έγραψε: «Ο π. Γιάννης μου έσωσε τη ζωή». Από τον ουρανό εξακολούθα να νοιάζεσαι για αυτήν την κοινότητα.
Στη φυσική του οικογένεια, στους συναδέλφους του στο Τάγμα των πατέρων Λαζαριστών, στους πολλούς φίλους και γνωστούς του, εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια και τη βαθιά μου λύπη που οι περιορισμοί και οι συνθήκες της δύσκολης αυτής περιόδου, δεν μου επέτρεψαν να είμαι ανάμεσά σας.
Εύχομαι και προσεύχομαι ολόψυχα ο Θεός να κατατάξει τον π. Γιάννη ανάμεσα στους εκλεκτούς του, καθιστώντας τον άξιο συλλειτουργό στο ουράνιο θυσιαστήριο.
Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε, αείμνηστε κι αγαπημένε πατέρα Ιωάννη.
+Ιωάννης
Αρχιεπίσκοπος
Από την Έδρα μας στην Κέρκυρα 9 Ιουνίου 2020
kantam.gr
