Την Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011 οι αδελφές ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, με μια λιτή αλλά λαμπρή θρησκευτική εορτή, ευχαρίστησαν τον Κύριο για τη δυνατότητα που τους έδωσε να προσφέρουν και στην Ελλάδα τις υπηρεσίες τους (δηλαδή τον εαυτό τους) στους φτωχούς και, πιο συγκεκριμένα, στους ξεχασμένους, εγκαταλελειμμένους, πεινασμένους, ρακένδυτους συνανθρώπους μας, χωρίς διακρίσεις εθνικότητας, χρώματος, θρησκείας, ή ο,τιδήποτε . Για τις αδελφές αυτές, όλοι, μα όλοι, είναι παιδιά του Θεού, αδέλφια του Χριστού, δηλαδή αδέλφια μας, και αισθάνονται ότι οφείλουν να τους βοηθήσουν!
Tην ημέρα εκείνη ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος των Καθολικών της Αθήνας π. Νικόλαος Φώσκολος τέλεσε Ευχαριστήρια Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών, τον Άγιο Διονύσιο. Με τον Σεβασμιότατο συλλειτούργησαν:
Ο Σεβασμιότατος Έξαρχος των Αρμενορρύθμων Καθολικών της Αθήνας π. Ηλίας Καρακεχαγιάν και πολλοί ιερείς από τις Ενορίες της Αθήνας.
Ο Σεβασμιότατος στην ομιλία του αναφέρθηκε στον ερχομό της Μητέρας Τερέζα της Καλκούτας στις 16 Ιουλίου 1986 για να εγκαταστήσει τις πρώτες Αδελφές του τάγματός της στην Αθήνα. Η απλότητά της ήταν κάτι που εντυπωσίασε όλους όσους την γνώρισαν τότε. Την εποχή εκείνη το πλήθος των προσφύγων μεγάλωνε μέρα με τη μέρα και έτσι η παρουσία των Αδελφών Ιεραποστόλων της Αγάπης ήταν απαραίτητη περισσότερο από ποτέ.
Η ιδέα του ερχομού τους ανήκε στην Αμερικανίδα Marion Mitcell, η οποία είχε εργασθεί επί χρόνια στην Αμερικανική Πρεσβεία της Αθήνας. Ο Σεβασμιότατος επίσης αναφέρθηκε και στην πρώτη του τυχαία γνωριμία με τη Μητέρα Τερέζα το 1973 στη Ρώμη κατά την επίσκεψή του στον αείμνηστο Πάπα Παύλο ΣΤ’. Ο ερχομός της Μητέρας Τερέζας στην Αθήνα θεωρήθηκε από τους περισσότερους ως Ευλογία αλλά υπήρχαν και κάποιοι συντηρητικοί με αρνητικά σχόλια. Δυστυχώς αν και είχε ζητήσει να συναντηθεί με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος αυτό δεν κατέστη δυνατόν. Παρά το γεγονός αυτό, ζήτησε να πάει στην Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή μαζί με το Σεβασμιότατο Νικόλαο Φώσκολο.
Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε τότε σε όλους η απέριττη επίπλωση που ήθελε να έχει το σπίτι των Αδελφών της, με αποτέλεσμα να πετάξει από το «σπίτι» που είχε ετοιμασθεί
ό,τι θεώρησε περιττό, και κράτησε μόνο όσα εκείνη θεώρησε συμβατά με τις αρχές του τάγματός της. Τέλος, όταν ανέβηκε στο σαλόνι της Αρχιεπισκοπής μας, δε θέλησε να πιεί ούτε ένα ποτήρι νερό παρά την τρομερή ζέστη που έκανε εκείνη την ημέρα!!!
Ο Σεβασμιότατος έβλεπε κάθε μέρα που ήταν μαζί της τη σεβαστή γερόντισσα (ήταν 76 ετών τότε) με το μικρό εκείνο σώμα, να ακτινοβολεί σε ολόκληρο τον κόσμο και να συμπαρασύρει χριστιανούς και μη χριστιανούς, πιστούς και απίστους, ισχυρούς της γης και ταπεινούς αυτού του κόσμου, και να τους εμπνέει την εντολή της Αγάπης…
Επαναλαμβάνοντας έναν στίχο του Γεωργίου Στρατήγη για το Σταυρό του Εξώμβουργου της Τήνου και η Μητέρα Τερέζα θα μπορούσε να μας απαντήσει: Η δύναμή μου βλάστησε στου Γολγοθά το Αίμα.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας οι Αδελφές παρέθεσαν ένα μικρό κέρασμα στην Αίθουσα του Αγίου Διονυσίου μαζί με μία έκθεση φωτογραφιών από την παρουσία τους στην Ελλάδα.
Ένα μικρό ιστορικό αυτής της παρουσίας.
Στις 15 Ιουλίου 1986, οι Σεβασμιότατοι Νικόλαος και Κουγιουνιάν, ιερείς και λαός, υποδέχτηκαν στο παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού τη Μητέρα ΤΕΡΕΖΑ και τις 5 πρώτες αδελφές που θα ξεκινούσαν στην Εστία στο Ν. Κόσμο την αποστολική τους δράση στην Ελλάδα.
Πέρασαν ένα χρόνο περίπου εκεί, προσπαθώντας να προσαρμοστούν στο νέο αυτό περιβάλλον: γλώσσα παντελώς άγνωστη, ζέστη, ίσως αφόρητη για μερικές αδελφές, ήθη – έθιμα – νοοτροπία διαφορετική… Όμως με τη συμπαράσταση της καθολικής εκκλησίας και λαϊκών η προσαρμογή δεν άργησε . Η προσφορά βοήθειας ξεκίνησε γρήγορα.
Αργότερα, το 1996, η Αρχιεπισκοπή παραχώρησε στις αδελφές την εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ και τον περιβάλλοντα χώρο και από τότε συνεχίζουν εκεί την δράση τους, στην αρχή φιλοξενώντας μητέρες με παιδιά, δημιουργώντας έναν ξενώνα στην μεγάλη αίθουσα. Στις 22.7.1997 εγκαινιάστηκε το σπίτι της οδού Ιθάκης στο οποίο πλέον μεταφέρθηκε η φιλοξενία των προσφύγων μητέρων με παιδιά. Ιδρύθηκαν επίσης ιεραποστολές του τάγματος και στην Κρήτη (1996) και την Θεσσαλονίκη (2000)
Ηλικιωμένοι εγκαταλελειμμένοι, άρρωστοι μοναχικοί, ανάπηροι, έβλεπαν δύο «κυρίες» ντυμένες παράξενα να τους κτυπούν την πόρτα, να τους χαμογελούν, να ενδιαφέρονται για τα προβλήματά τους και τη μοναξιά τους, να τους καθαρίζουν το σπίτι, να τους μαγειρεύουν, να τους περιποιούνται τις πληγές, και να φεύγουν υποσχόμενες ότι σύντομα θα ξαναγύριζαν.
Επιτρέψτε μου μια προσωπική εμπειρία – μαρτυρία: Κάποια μέρα οι αδελφές μού ζήτησαν, αν μπορούσα, να τους μεταφέρω με το αυτοκίνητο σε μια διεύθυνση που τους είχαν δώσει. Δέχτηκα ευχαρίστως. Το διαμέρισμα ήταν στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας στην περιοχή του σταθμού Λαρίσης. Από την κεντρική είσοδο μια δυσάρεστη μυρωδιά πλανιόταν στο αέρα. Κτυπήσαμε το κουδούνι του διαμερίσματος . Η πόρτα άνοιξε και μας υποδέχτηκε ένα μεγάλο σκυλί και μια ηλικιωμένη κυρία. Στο χολ, γεμάτο από τις «ανάγκες» του σκύλου, στεκόταν ένας νεαρός με διανοητικά προβλήματα . Δεξιά η κουζίνα με νεροχύτη σε απερίγραπτη κατάσταση, αριστερά η κρεβατοκάμαρα με κλειστά τα παράθυρα, όπου ήταν σκεπασμένος ένας ηλικιωμένος με σκεπάσματα απερίγραπτης κατάστασης, ενώ η μυρωδιά που αισθανθήκαμε στην είσοδο ήταν πολύ πιο έντονη. Οι δυο αδελφές, μου έδωσαν την εντύπωση ότι μπήκαν σε ένα παλάτι, και χωρίς καθυστέρηση ανασκουμπώθηκαν. Η μια ανέλαβε να βάλει σε τάξη την κουζίνα και η άλλη την περιποίηση του ασθενούς ηλικιωμένου (ο οποίος είχε γάγγραινα στο πόδι). Αν ήταν πατέρας της, αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να τον περιποιηθεί καλύτερα! Η κυρία του σπιτιού (φαντάζομαι σύζυγος του ασθενούς) και αυτή όχι με τόσο καλά «τας φρένας», προσπάθησε να συνεφέρει λίγο το χολ!
Ο σκύλος γαύγιζε βλέποντας αυτά τα ασυνήθιστα άτομα που μπήκαν στο χώρο του. Αφού τακτοποιήθηκαν όλα αποχαιρέτησαν με χαμόγελο, υποσχόμενες ότι θα ξαναερχόντουσαν! Αυτό επαναλαμβάνεται κάθε μέρα εδώ και 25 χρόνια. Καθημερινά γύρω στις 8.30’ π.μ. η ώρα δυο αδελφές φεύγουν για βοήθεια «κατ΄οίκον» σε άτομα των οποίων ήδη γνωρίζουν τις ανάγκες, ή τους έχουν ζητήσει βοήθεια.
Οι άλλες αδελφές ετοιμάζουν (τουλάχιστον στην Ακαδημία Πλάτωνος) γεύμα για 150- 250 άτομα το οποίο προσφέρουν καθημερινά (εκτός Πέμπτης) στις 11 η ώρα .(Για λίγα άτομα έχουν και δεύτερη μερίδα αν θέλουν, για τα περισσότερα άτομα μόνο μια μερίδα). Κάποιος από τα άτομα αυτά που γνωρίζει ανάγνωση, και ενώ όλοι είναι όρθιοι, διαβάζει ένα απόσπασμα της βίβλου πριν την διανομή. Μερικοί προσφέρονται να βοηθήσουν τις Αδελφές σε αυτήν την εργασία πριν και μετά το γεύμα στην καθαριότητα. Στο μεταξύ οι πρόσφυγες που φθάνουν από το πρωί, άλλοι λούζονται, άλλοι πλένουν τα ρούχα τους, άλλοι ξυρίζονται, άλλοι παίρνουν σειρά για ένα ζεστό μπάνιο, άλλοι αλληλογνωρίζονται, άλλοι …τσακώνονται (μερικές φορές άσχημα, σε σημείο να επέμβει η αστυνομία όταν δεν τα καταφέρνουν οι ψυχραιμότεροι).
Κάθε Σάββατο υπάρχει διανομή ρούχων στις 8 π.μ. Μερικές φορές υπάρχει επίσης διανομή τροφίμων σε τσάντες για οικογένειες για το σπίτι (ανάλογα με το τι έχουν)
Μετά τη διανομή, οι αδελφές αποσύρονται για προσευχή και το δικό τους γεύμα, λίγη ξεκούραση , μετά καθημερινά «Αγία Ώρα» και γύρω στις 17 μ.μ. πάλι, δυο – δυο προσφορά «κατ’ οίκον». Οι ανάγκες βλέπετε είναι πολύ μεγάλες, άσχετα αν εμείς δεν γνωρίζουμε ότι, πιθανόν στην απέναντι πολυκατοικία, κάποιος αδελφός μας είναι τελείως μόνος και έχει ανάγκη από μια κουβέντα παρηγοριάς!
Καταλαβαίνουμε όλοι τις ανάγκες που προκύπτουν στην εποχή μας. Καταλαβαίνουμε επίσης τις μεγάλες δυσκολίες που υπάρχουν στη χώρα μας αυτήν την άστατη και διαρκώς μεταβαλλόμενη προς το χειρότερο εποχή. Όμως οι αδελφές, όσο θα είναι εδώ , θα προσφέρουν τον εαυτό τους για τα αδέλφια τους που θα έχουν ανάγκη. Αυτό που η Θεία Πρόνοια (ο καθένας μας δηλαδή) θα τους δίνει για να μοιράσουν.
Από περιέργεια κάποτε σήκωσα το καπάκι της κατσαρόλας και είδα ένα ωραίο μενού – πιάτο αποτελούμενο από κοφτό μακαρονάκι, φασόλια, ρύζι και μερικά μυρωδικά…. Το κοφτό μακαρονάκι από μόνο του δεν έφτανε, ούτε τα φασόλια, ούτε το ρύζι . Το ανακάτεμα όμως χόρτασε αρκετά στόματα.
Ας βοηθήσουμε και εμείς με τον τρόπο μας και τις δυνατότητές μας. Με το περίσσευμά μας (αν υπάρχει ακόμα) ή με το υστέρημά μας, και η πράξη αυτή έχει πράγματι μεγάλη μα πολύ μεγάλη αξία.
Σεβαστές «Αδελφές ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» σας ευχαριστούμε για τη δωρεά του εαυτού σας και της Αγάπη σας!!!!.
Σεβαστιανός Βακόνδιος – Λεονάρδος Βαμβακάρης
