«Η ελπίδα δεν απογοητεύει« (Ρωμ. 5:5), αλλά μας ενισχύει στους καιρούς των δοκιμασιών» είναι ο τίτλος του μηνύματος του Πάπα Φραγκίσκου για την XXXIII Παγκόσμια Ημέρα των Ασθενών.
Η Παγκόσμια Ημέρα των Ασθενών γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 11 Φεβρουαρίου, λειτουργική μνήμη της Παναγίας της Λούρδης. Κάθε τρία χρόνια, ο εορτασμός έχει επίσημη μορφή σε ένα μαριανό προσκύνημα. Λόγω του Ιωβηλαίου 2025, ο Άγιος Πατέρας Φραγκίσκος αποφάσισε ο επίσημος εορτασμός, που θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί φέτος, να πραγματοποιηθεί στις 11 Φεβρουαρίου 2026 στο Μαριανό Ιερό της Παρθένου ντε Τσάπι, στην Αρεκίπα του Περού.
Το 2025, η Εκκλησία θα γιορτάσει την Παγκόσμια Ημέρα των Ασθενών με την κανονική μορφή, σε επίπεδο επισκοπών, στις 11 Φεβρουαρίου: το Ιωβηλαίο των Ασθενών και του Κόσμου της Υγείας στις 5 και 6 Απριλίου και το Ιωβηλαίο των Ατόμων με Αναπηρία στις 28 και 29 Απριλίου.
Σε αυτό το Ιωβηλαίο Έτος, κατά το οποίο η Εκκλησία μας καλεί να γίνουμε «προσκυνητές της ελπίδας», για να γιορτάσει την Ημέρα που είναι αφιερωμένη στους ασθενείς, ο Άγιος Πατέρας επιλέγει ένα απόσπασμα από την Επιστολή του Αγίου Παύλου προς Ρωμαίους, στο οποίο ο απόστολος εμψυχώνει με θάρρος τη χριστιανική κοινότητα της Ρώμης.
Η ελπίδα, το κεντρικό μήνυμα του Ιωβηλαίου, δίνει υπόσταση στην πρόσκληση του Πάπα, και ταυτόχρονα στην ευχή του, προς όλους εκείνους που υποφέρουν και εκείνους που φροντίζουν τους ασθενείς. Μια ελπίδα που – παρατηρεί ο Φραγκίσκος – μας κάνει σταθερούς στις δυσκολίες και τροφοδότει εκείνη την αρετή που ονομάζεται καρτερία και είναι – όπως και η ελπίδα – δώρο του Θεού.
Αυτό το δώρο είναι μία από τις πτυχές μέσω των οποίων εκδηλώνεται η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. ‘Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο πόνος μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ελπίδα προέρχεται από τον Κύριο, και επομένως είναι, πρώτα απ’ όλα, ένα δώρο που πρέπει να λαμβάνουμε και να καλλιεργούμε, παραμένοντας «πιστοί στην πιστότητα του Θεού» (πρβλ. La esperanza è una luce nella notte, Βατικανό 2024, Πρόλογος)’. Είναι επίσης δώρο να περπατάμε δίπλα στον Αναστημένο, ο οποίος γεμίζει με νόημα αυτόν τον πόνο, έτσι ώστε και εμείς, όπως οι μαθητές της Εμμαούς (πρβλ. Λουκάς 24, 13-53) να μπορούμε να μοιραστούμε μαζί του τις αγωνίες, τις ανησυχίες και τις απογοητεύσεις μας και να ακούσουμε τον λόγο του, ο οποίος μας φωτίζει και ζεσταίνει τις καρδιές μας. Όπως κι εκείνοι, μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε παρόντα στο μοίρασμα του άρτου.
Είναι επομένως σαφές πώς η ασθένεια είναι πρωτίστως μια ευκαιρία συνάντησης με τον Χριστό. «Την ώρα της ασθένειας, στην πραγματικότητα», γράφει ο Πάπας Φραγκίσκος, «αν από τη μία πλευρά αισθανόμαστε όλη την αδυναμία μας ως πλάσματα – σωματική, ψυχολογική και πνευματική – από την άλλη πλευρά βιώνουμε την εγγύτητα και τη συμπόνια του Θεού, ο οποίος στον Ιησού μοιράστηκε τα βάσανά μας» και έτσι ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να αγκιστρωθούμε σε έναν ακλόνητο βράχο και να βιώσουμε την παρηγοριά που προέρχεται από τον Θεό.
Αλλά είναι επίσης μια συνάντηση με τους άλλους, με εκείνους που είναι άρρωστοι, με εκείνους που θεραπεύουν και φροντίζουν. Εδώ λοιπόν, οι χώροι όπου οι άνθρωποι υποφέρουν – νοσοκομεία, γηροκομεία, οικογένειες – γίνονται επίσης «χώροι μοιράσματος, όπου εμπλουτίζουμε ο ένας τον άλλον. Πόσες φορές», παρατήρησε ο Άγιος Πατέρας, »στο κρεβάτι ενός αρρώστου μαθαίνει κανείς να ελπίζει! Πόσες φορές, όντας κοντά σε αυτούς που υποφέρουν, μαθαίνει κανείς να πιστεύει! Πόσες φορές, όταν φροντίζουμε αυτούς που έχουν ανάγκη, ανακαλύπτουμε την αγάπη! Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε «άγγελοι» της ελπίδας και αγγελιοφόροι του Θεού ο ένας για τον άλλον, όλοι μαζί: οι ασθενείς του καιρού, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, τα μέλη της οικογένειας, οι φίλοι, οι ιερείς, οι άνδρες και οι γυναίκες της αφιερωμένης ζωής.
Αυτό το βάδισμα μαζί, καταλήγει ο Πάπας Φραγκίσκος, «είναι ένα σημάδι για όλους, “ένας ύμνος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ένας ύμνος της ελπίδας”». Μια φωτεινή μαρτυρία που τεκμηριώνει την προτροπή αυτού του Ιωβηλαίου: «Spes non confundit», «η ελπίδα δεν απογοητεύει».
