Την Πέμπτη 14 Οκτωβρίου απεβίωσε στην Αθήνα ο Γενικός Βικάριος της Καθολικής Επισκοπής Θήρας και Εφημέριος της Ενορίας του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού Παν/τατος π. Νικόλαος Κοκκαλάκης. Η κηδεία του έγινε στη Σαντορίνη το Σάββατο 16 Οκτωβρίου.
Π. Νικόλαος Κοκκαλάκης
Ο π. Νικόλαος Κοκκαλάκης γεννήθηκε στη Σαντορίνη, στις 5 Νοεμβρίου του 1926. Στις 25 Οκτωβρίου 1940 πήγε στην Αθήνα για να εισαχθεί στο Ιεροσπουδαστήριο. Το Ιεροσπουδαστήριο είχε κλείσει το 1939 και θα επαναλειτουργούσε εκείνες τις ημέρες υπό την Διεύθυνση των Πατέρων Ιησουιτών, αλλά το Ιεροσπουδαστήριο τελικά δεν άνοιξε. Έτσι, πήγε στη Νάξο, οικότροφος σε φιλικό σπίτι, και γράφτηκε στην Γ΄ Τάξη του εξατάξιου Γυμνασίου, καθώς η τάξη αυτή δεν υπήρχε στη Σαντορίνη. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 κηρύχθηκε ο πόλεμος και το Γυμνάσιο έκλεισε. Στις 4 Νοεμβρίου ο Νίκος γύρισε στη Σαντορίνη.
Μετά την κατοχή, τον Απρίλιο του 1945, μπήκε σ’ ένα καΐκι μαζί με άλλους μαθητές από τη Σαντορίνη και πήγε στη Σύρο, έδωσε εξετάσεις ως κατ’ οίκον διδαχθείς και πέρασε μία τάξη. Τον Σεπτέμβριο του 1945 άνοιξαν τα σχολεία και ο Νίκος έφυγε από τη Σαντορίνη με ένα καΐκι, και, μετά από 24 ώρες, έφθασε στην Αθήνα.
Το Ιεροσπουδαστήριο όμως δεν άνοιξε. Έμεινε σε συγγενικό σπίτι και συγχρόνως γράφτηκε στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων. Το Ιεροσπουδαστήριο «Άγιος Παύλος» άνοιξε στις 9 Ιανουαρίου 1946 στην οδό Μιχ. Βόδα, υπό την Διεύθυνση των Πατέρων Ιησουιτών. Αρχικά ήταν 12 νέοι και Διευθυντής ο π. Δομίνικος Βουτσίνος. Συγχρόνως μετεγγράφηκε στο Λεόντειο Λύκειο της οδού Σίνα και τον Ιούνιο τελείωσε το Γυμνάσιο.
Τον Οκτώβριο του 1946 έφυγε για τη Ρώμη και εγγράφηκε στο Ουρβάνειο Ποντιφικό Κολέγιο, όπου σπούδασε Θεολογία και Φιλοσοφία.
Διάβασα στο ημερολόγιό του: «Η 25 Οκτωβρίου 1946, είναι μία εκ των μεγαλυτέρων ημερών της ζωής μου. Είναι η ημέρα της εισόδου μου στο Κολέγιο τούτο της Προπαγάνδας, είναι η ημέρα της κατατάξεώς μου στην εκκλησιαστικήν τάξιν, είναι η ημέρα που ονειροπόλησα και με τόση λαχτάρα περίμενα. Και τα όνειρά μου άρχισαν πραγματοποιούμενα. Ευχαριστώ το Θεό, την Παναγία και τους Αγίους που με βοήθησαν. Επικαλούμαι τώρα την βοήθειαν και την προστασίαν των στο νέον μου στάδιον».
Αλλά οι ταλαιπωρίες δεν σταμάτησαν εδώ. Το 1948 διέκοψε για δύο χρόνια τις σπουδές του και γύρισε στην Ελλάδα για την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων. Υπηρέτησε στο Πεζικό, στις διαβιβάσεις, σ’ ένα χωριουδάκι στη Βόρειο Ελλάδα. Απολύθηκε το 1950 και επέστρεψε στη Ρώμη για τη συνέχιση των σπουδών του. Πριν φύγει, ο πατέρας μας τον ρώτησε αν, τώρα που γνώρισε καλύτερα τον κόσμο, έχει αλλάξει γνώμη. Η απάντηση ήταν: «Τώρα θέλω ακόμη περισσότερο να γίνω ιερέα».
Στις 15 Αυγούστου 1953 χειροτονήθηκε Υποδιάκονος και στις 29 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου Διάκονος. Ιερέας χειροτονήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1953. Η χειροτονία του έγινε στο παρεκκλήσιο της Ουρβανείου Ιερατικής Σχολής από τον Καρδινάλιο Rietro Fumasoni Biondi, Πρόεδρο της Συνόδου Ευαγγελισμού των Λαών. Ήταν παρών και ο Εφημέριος της Καθολικής Ενορίας της Σαντορίνης, Δον Πέτρος Συρίγος.
Στις 17 Ιουλίου 1954, ο ιερέας Νικόλαος Κοκκαλάκης γύρισε στην Ελλάδα. Την επομένη το πρωί τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στον Άγιο Διονύσιο, παρουσία πολλών συγγενών και φίλων. Το βράδυ της ίδιας μέρας έφυγε για τη Σαντορίνη, όπου έφθασε την επομένη, 19 Ιουλίου 1954.
Επίσκοπος Σύρου – Θήρας ήταν τότε ο Γεώργιος Ξενόπουλος και Εφημέριος ο Δον Πέτρος Συρίγος. Ένα χρόνο μετά, τον Απρίλιο 1955, πέθανε ο Δον Πέτρος και ο Επίσκοπος τον διόρισε Εφημέριο.
Ο Δον Νίκος εκτός από τα καθήκοντα του Εφημερίου εξυπηρετούσε και τη Μονή των Αδελφών του Ελέους, που είχαν οικοτροφείο με 30 περίπου κορίτσια, καθώς και τις αδελφές της Μονής Δομινικανίδων.
Στις 9 Ιουλίου 1956 έγινε ο μεγάλος σεισμός στη Σαντορίνη, 7,5 ρίχτερ. Ο Δον Νίκος σώθηκε από θαύμα, γιατί εκείνες τις μέρες έλειπε από το νησί. Το μόνο δωμάτιο που έπεσε στο σπίτι ήταν το δικό του. Εκείνος βρισκόταν στη Σύρο και εκείνο το πρωί μόλις είχε φθάσει στον Πειραιά. Όταν ανέβηκε στην Αθήνα άκουσε: «Χάθηκε η Σαντορίνη, ισχυρός σεισμός ισοπέδωσε τα πάντα». Την ίδια μέρα βρήκε πλοίο και γύρισε στη Σαντορίνη. Για μεγάλο χρονικό διάστημα έμεινε στις σκηνές μαζί με τους γονείς του, τις αδερφές του Ελέους και πολλούς ενορίτες του. Οι Δομινικανίδες αδελφές δεν βγήκαν από το μοναστήρι τους και ο Δον Νίκος πήγαινε κάθε πρωί στα υπόγεια της Μονής και τελούσε την Θεία Λειτουργία.
Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την αποκατάσταση των ζημιών από το σεισμό. Αποκαταστάθηκαν πλήρως ο Καθεδρικός Ναός (Ντόμος), τα δύο Μοναστήρια και όλες οι εκκλησίες. Το 1963 ίδρυσε στη Μονή Καλογραιών, Σχολή Ταπητουργίας με χειροκίνητους αργαλειούς. Σκοπός του ήταν να βρουν δουλειά τα κορίτσια της Σαντορίνης, Καθολικά και Ορθόδοξα, και να μην ξενιτεύονται στην Αθήνα. Το ταπητουργείο ήταν παράρτημα της ΠΡΟΝΟΙΑΣ. Άρχισε να λειτουργεί με πέντε νέες και έφθασε στις 50. Λειτούργησε 28 χρόνια.
Τον Οκτώβριο 1974, Επίσκοπος Θήρας ονομάστηκε ο Σεβασμιότατος Φραγκίσκος Παπαμανώλης. Στις 28 Απριλίου 1977 ο Επίσκοπος διόρισε το Δον Νίκο Γενικό Βικάριο της Επισκοπής Θήρας.
Το 1980 η Αγία Έδρα του ανέθεσε τη διεύθυνση των Ιεραποστολικών Έργων στην Ελλάδα. Επί 22 χρόνια εργάστηκε με ζήλο στον τομέα αυτόν, εκδίδοντας από το 1989 και ενημερωτικό δελτίο. Κάθε χρόνο, το μήνα Μάιο, πήγαινε στη Ρώμη, στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Ιεραποστολών με εκπροσώπους από 115 χώρες. Η θητεία του έληξε το 2002.
Το 1980 ανέλαβε τη Διεύθυνση του Πνευματικού Κέντρου του Μεγάρου Γκύζη. Το Πνευματικό Κέντρο ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της Καθολικής Επισκοπής Θήρας, η οποία θέλησε να συνεχίσει έτσι την πολιτιστική παράδοση της Καθολικής Εκκλησίας στη Σαντορίνη.
Εκτός των ιερατικών του καθηκόντων, από το 1977 μέχρι το 2002 ήταν επίτιμος Πρόξενος της Γαλλίας στη Σαντορίνη. Η Γαλλική Κυβέρνηση του απένειμε το 2002 το παράσημο του Ιππότη του Τάγματος της Αξίας.
Τον Αύγουστο του 2004 γιόρτασε τα 50 χρόνια της ιεροσύνης του.
Πριν από ένα χρόνο άρχισε να κλονίζεται η υγεία του όταν, καθισμένος στον πάγκο της εκκλησίας της Ροζάριας στη Μονή Δομινικανίδων, λιποθύμησε. Τον Ιούλιο 2010 μεταφέρθηκε σε κλινική των Αθηνών και μετά από λίγες μέρες στο ίδρυμα «Καλός Σαμαρείτης» για ανάρρωση. Εκεί έδειξε παραδειγματική υπομονή και υποταγή στο θείο θέλημα και, βλέποντας την αδυναμία του, συχνά επαναλάμβανε τη φράση: «Ό,τι θέλει ο Θεός.» Τελούσε κάθε μέρα τη Θεία Λειτουργία καθισμένος στην καρέκλα, η υγεία του βελτιωνόταν και δεν έβλεπε την ώρα να γυρίσει στην ενορία του. Τη Δευτέρα 11 Οκτωβρίου όμως η κατάστασή του χειροτέρεψε, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και μετά από δύο μέρες παρέδωσε το πνεύμα.
Η κηδεία του έγινε στη Σαντορίνη, το Σάββατο 15 Οκτωβρίου, από το Σεβασμιότατο Επίσκοπο Σύρου – Θήρας Φραγκίσκο Παπαμανώλη και τον υπεφημέριο π. Φραγκίσκο Ρόμπλες. Παρέστησαν οι ιερείς: Νικηφόρος Βιδάλης, Βικάριος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Αντώνιος Βουτσίνος, Βικάριος της Επισκοπής Σύρου, Εμμανουήλ Ρεμούνδος, Βικάριος της Αρχιεπισκοπής Νάξου, και οι Πατέρες Καπουκίνοι Γεώργιος Μπάσο από τη Μονή Αγίων Αναργύρων και Παύλος Δίλιο και Ιάκωβος Μανφρίν από τη Μονή της Κέρκυρας. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η παρουσία όλων των Δομινικανίδων Αδελφών, οι οποίες βγήκαν από το Μοναστήρι τους εξαιρετικά για την περίσταση αυτή και έψαλαν την εξόδιο ακολουθία. Θέλησαν με αυτό τον τρόπο να τιμήσουν τον ιερέα που στάθηκε δίπλα τους για 56 χρόνια και να προσευχηθούν μαζί με τον κόσμο της Σαντορίνης για την ανάπαυση της ψυχής του.
Στην κηδεία παρέστησαν επίσης ο Μητροπολίτης Θήρας κ. Επιφάνιος με τους ιερείς: π. Νικόλαο Σιγάλα, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο, και π. Αντώνιο Νομικό, Εφημέριο Κοντοχωρίου, ο Βουλευτής Κυκλάδων κ. Γεώργιος Παπαμανώλης, ο Έπαρχος Θήρας κ. Χρύσανθος Ρούσσος, ο Δήμαρχος Θήρας κ. Άγγελος Ρούσσος με δημοτικούς συμβούλους και πλήθος πιστών, οι οποίοι σιωπηλά και με ιδιαίτερη ευλάβεια και κατάνυξη αποχαιρέτησαν τον επί 56 χρόνια εφημέριό τους.
Λόγους εξεφώνησαν ο Σεβασμιότατος Φραγκίσκος Παπαμανώλης, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Επιφάνιος, ο κ. Νικόλαος Πατρικιάνος εκ μέρους των ενοριτών και ο κ. Γεώργιος Δελένδας, πρόεδρος του Συνδέσμου Θηραίων Καθολικών.
Ο Δον Νίκος ήταν σε όλη του τη ζωή άνθρωπος πράος, αφοσιωμένος στο καθήκον του, έτοιμος να ανταποκριθεί με ζήλο σε ό,τι ο Θεός τον καλούσε και σε ό,τι η Εκκλησία τού ανέθετε, αφιερωμένος στην ιερατική του κλήση μέχρι το τέλος της ζωής του. Το έργο του, αλλά κυρίως η αγάπη με την οποία επιτελούσε την αποστολή του, τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στον κόσμο της Σαντορίνης.
Το 30/ημερο μνημόσυνο θα γίνει στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου Βαπτιστού στη Σαντορίνη, στις 17 Νοεμβρίου 2010 και ώρα 18.00, και στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου στην Αθήνα, στις 22 Νοεμβρίου 2010 και ώρα 17.00.
Ο αδελφός του
Γιάννης Κοκκαλάκης
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΝΟΡΙΤΩΝ ΣΤΟΝ ΕΦΗΜΕΡΙΟ ΤΟΥΣ
π. ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΟΚΚΑΛΑΚΗ
Σεβαστέ και αγαπητέ μας, Δον Νίκο,
Σεβαστέ και πολυαγαπημένε μας, Εφημέριε,
Δύσκολη και πικρή η στιγμή αυτή μπροστά στο σεπτό σκήνωμά σου, για τον ύστατο χαιρετισμό μιας κοινωνίας και μιας Τοπικής Εκκλησίας.
Όσοι συγκεντρωθήκαμε σήμερα στον Ιερό αυτόν τόπο, το κάναμε από μια κοινή επιθυμία: ¨να σε συνοδέψουμε με την προσευχή μας μέχρι την Ωραία Πύλη του Παραδείσου, όπου ο Πανεύσπλαχνος Μέγας Οικοδεσπότης, ο Πανάγιος Κύριος, θα δεχθεί τον πιστό λειτουργό Του.
Σεβαστέ μας Πατέρα,
ανάμεσα στο πολυπληθές εκκλησίασμα, που με την συγκινητική του παρουσία τιμά την πολύχρονη ιερατική σου μαρτυρία, βρισκόμαστε κι εμείς τα πνευματικά σου παιδιά, οι πιστοί της Ενορίας σου, οι οποίοι συμμετέχοντας στην Εξόδιο αυτή Ακολουθία, δεόμεθα στον Κύριο των Δυνάμεων ο οποίος θανάτω θάνατον πατήσας, να δώσει ¨το στεφάνι της ζωής¨, όπως έχει υποσχεθεί στη Θεία του Αποκάλυψη (Αποκ. 2,10), στον άξιο ιερέα Του, που μέχρι την ώρα του θανάτου, έμεινε πιστός μάρτυρας και κήρυκας της σωτήριας Διαθήκης Του.
Βρισκόμαστε όμως αυτή την ώρα της ανθρώπινης λύπης και της χριστιανικής κατάνυξης, εδώ σ’ αυτόν το ναό, μέσα στον οποίο όλη σου τη ζωή δόξασες και λάτρεψες τον Πλάστη και Πατέρα όλων, για ν’ απευθύνουμε με δημόσιο λόγο ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και την απέραντη ευγνωμοσύνη μας για όλο το καλό, που, από μικρά παιδιά, δεχθήκαμε από τη μεγάλη χριστιανική καρδιά σου, από το διδακτικό και σώφρονα λόγο σου και το ζωντανό παράδειγμα της ¨εν Χριστώ¨ ζωής σου, που βιώναμε με τη συνεχή ιερατική παρουσία σου, μέσα από την καθημερινή ανθρώπινη σχέση και τη μυστηριακή δράση της Εκκλησίας.
Για όλο αυτό, λοιπόν, το ευεργετικό σου έργο, της στήριξής μας στην ¨εν Χριστώ¨ ζωή, ευχαριστούμε τον Παντοδύναμο Θεό για τον άξιο Ποιμένα που χάρισε στη χριστιανική μας κοινότητα και εσένα προσφιλέστατε Πατέρα μας, για τη διακονία σου προς χάριν της πίστεώς μας.
Και τώρα μπροστά στη σεπτή σωρό σου, υποσχόμαστε, ως γνήσια πνευματικά σου παιδιά «εμείς να είμαστε διαρκώς η χαρά και το στεφάνι της ¨εν Χριστώ¨ νίκης σου, και να προσπαθήσουμε αγωνιζόμενοι τον ωραίο αγώνα (Β’ Τιμοθ. 4,8), να μείνουμε σταθεροί στον Κύριο (Φιλ. 4,1)», όπως μας καλούσες πάντα να κάνουμε, τηρώντας την ιερή παραίνεση του Θείου Αποστόλου των Εθνών.
Σεβαστέ μας Πατέρα, Δον Νίκο, τη συγκινητική αυτή ώρα του ύστατου χαιρετισμού, και αφού ακούσαμε τον παρηγορητικό λόγο της Εκκλησίας, ικετεύουμε τον Πανάγαθο, η ¨εν Χριστώ¨ κοίμησή σου να σε φέρει «εν σκηναίς δικαίων», στον τόπο της αιώνιας ανάπαυσης, ανάμεσα στους Αγγέλους Του και στους Αγίους Του.
Οι Ενορίτες σου.
Φηρά – Θήρα την 16 Οκτωβρίου 2010
