Την 1 Δεκεμβρίου 2013 στον Ελληνόρρυθμο ενοριακό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στα Γιαννιτσά της Μακεδονίας με την επίσημη αρχιερατική Θεία Λειτουργία ολοκληρώθηκε η ελληνική διαδρομή των «Μικρών Αδελφών του Ιησού» μετά από 60 χρόνια παρουσίας και ευαγγελικής μαρτυρίας τους στην Ελλάδα (1954 – 2014). Λειτούργησε ο Σεβασμιότατος επίσκοπος Γρατιανουπόλεως Δημήτριος, συλλειτουργούντων των αρχιμανδριτών π. Ευτυχίου Ρούσσου, π. Αθανασίου Αρμάου και π. Μιχαήλ Πρίντεζη. Παρέστησαν εκπρόσωποι της «Ένωσης Καθολικών Μοναχών Ελλάδος» (EKME) και πλήθος πιστών, φίλων των Μικρών Αδελφών. Αναμνηστικό ενθύμιο για τα 60 αυτά χρόνια διανεμήθηκε στο τέλος της Θείας Λειτουργίας.
Ο Σεβασμιότατος Δημήτριος, η Μικρή Αδελφή Κατερίνα, υπεύθυνη των Μικρών Αδελφών στην Ελλάδα, Αλβανία και Τουρκία, ο π. Μιχαήλ Ρούσσος, του Τάγματος του Ιησού εκ μέρους της ΕΚΜΕ, και η δίδα Γαβριέλα Σαμψωνίδου εκ μέρους των ενοριτών των Γιαννιτσών, αναφέρθηκαν στην προσφορά και μαρτυρία αγάπης των Μικρών Αδελφών του Ιησού στην Ελλάδα. Παραθέτουμε τις ομιλίες τους.
Η ομιλία του επισκόπου Δημητρίου κατά τη Θεία Λειτουργία
Ολοκληρώθηκε η ελληνική διαδρομή
των «Μικρών Αδελφών του Ιησού»
μετά από 60 χρόνια παρουσίας
και ευαγγελικής μαρτυρίας τους στην Ελλάδα (1954 – 2014)
Η σημερινή επίσημη Λειτουργική Σύναξη –της 1ης Δεκεμβρίου 2013- εδώ στον Καθολικό ενοριακό Ναό των Γιαννιτσών έχει δοξολογικό ευχαριστήριο χαρακτήρα προς τον εν Τριάδι Θεό. Εν πρώτοις, η 1η Δεκεμβρίου εκάστου έτους είναι ημέρα προσευχής και περισυλλογής όλων των ανά τον κόσμο Μικρών Αδελφών του Ιησού επί τη επετείω του δια δολοφονίας μαρτυρικού θανάτου του πνευματικού Πατέρα και Ιδρυτού τους Μικρού Αδελφού Καρόλου του Ιησού στο Χογάρ της Σαχάρας στο 1916. Απέθανε, χωρίς να αφήσει πίσω του τις Ομάδες εκείνες των μοναχών, όπως επί 20 χρόνια ονειρευόταν να προφθάσει να δει… οι οποίες σήμερα είναι διάσπαρτες μέσα στον κόσμο μας. «Εάν ο σπόρος του σιταριού δεν αποθάνει, μένει αυτός μόνος, εάν αποθάνει θα δώσει πολλούς καρπούς» ( Ιω.12, 24). Μεγάλη πνευματικά, συνεπώς, η ημέρα για τις πνευματικές κόρες του ανακηρυχθέντος από την Εκκλησία πριν από επτά χρόνια «Μακαρίου» Αδελφού Καρόλου του Ιησού. Η γαλήνια και πλήρης εγκαταλείψεως μορφή του εικονίζεται και στον Ναό μας (όπισθεν του αρχιερατικού θρόνου).
Αλλά, αισθήματα πνευματικής τιμής και ειλικρινούς εκ βαθέων ευγνωμοσύνης πλημμυρίζουν σήμερα τις καρδιές όλων μας προς τις Μικρές Αδελφές του Ιησού, όπως και βαθειάς λύπης, γιατί ως Ενορία αποχωριζόμαστε μια μοναστική αδελφότητα καθώς και τα προσφιλή της πρόσωπα, τα οποία, δια της παρουσίας και της μαρτυρίας της ζωής τους, χαρακτηριζομένης από την ευαγγελική νηπιότητα και απλότητα –αυτή είναι η ιδιαιτερότητα της μοναχικής κλήσεώς τους- χάραξαν ανεξίτηλα επί 60 χρόνια την προφητική πνευματική μαρτυρία της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα, όλως δε ιδιαίτερα της Ελληνικής Καθολικής Εξαρχίας, και βεβαίως της ενορίας μας, εδώ στα Γιαννιτσά.
Ο Αδελφός Κάρολος έγραφε: «Αυτό που ονειρεύομαι είναι κάτι το πολύ απλό: λίγα άτομα, συγκεντρωμένα σε πολύ απλές κοινότητες, όμοιες με τις πολύ απλές εκείνες κοινότητες των πρώτων χρόνων της Εκκλησίας… Λίγες ψυχές συγκεντρωμένες για να ζήσουν τη ζωή της Ναζαρέτ. Ζώντας με την εργασία τους, όπως η Αγία Οικογένεια…».
Αυτές οι δύο πνευματικές παράμετροι δίνουν περιεχόμενο στην σημερινή γιορτινή ημέρα της 1ης Δεκεμβρίου. Όμως, υπάρχει και τρίτη παράμετρος. Διόλου γιορτινή. Οι Μικρές Αδελφές του Ιησού αναχωρούν σε άλλους τόπους.
Πώς όμως αυτό συνέβη ;
Στις 20 Αυγούστου 2013, με επιστολή της η Μικρή Αδελφή Μαρία – Κιάρα του Ιησού, Γενική Υπεύθυνη των Μικρών Αδελφών του Ιησού, μου ανακοίνωσε την απόφασή της αλλά και του Γενικού Συμβουλίου της Αδελφότητας να κλείσουν -μετά 60 χρόνια παρουσίας και μαρτυρίας στην Ελλάδα- την Αδελφότητα των Γιαννιτσών, λόγω ελλείψεως νέων Μικρών Αδελφών και μοναχικών κλήσεων για την επάνδρωση και επιβίωση της Αδελφότητας στην Ελλάδα.
Η Γενική Υπεύθυνη των Μικρών Αδελφών του Ιησού επισημαίνει στην επιστολή της: «Αισθανόμαστε βαθύ πόνο να εγκαταλείψουμε τα Γιαννιτσά, καθώς και μεγάλη ευγνωμοσύνη γι’ αυτά τα χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων μας δεχθήκατε στην Εκκλησία σας, της οποίας γνωρίσαμε την γενναία μαρτυρία, παρά τις ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις. Οι Μικρές Αδελφές του Ιησού που κατά καιρούς έζησαν στην Ελλάδα, μετέδωσαν σε όλες τις ανά τον κόσμο Μικρές Αδελφές την αγάπη γι’ αυτή τη χώρα, και τον πόθο για την ενότητα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό δεν μπορούμε παρά να διατηρήσουμε μέσα μας και στην προσευχή μας την πραγματικότητα που αφήνουμε. Θέλω να εκφράσω εκ μέρους του Συμβουλίου και όλων των Μικρών Αδελφών το πιο βαθύ «ευχαριστώ» ! Σας διαβεβαιώνουμε για τη συνέχιση της φιλίας μας και ζητούμε από τον Κύριο για Εσάς κάθε χάρη και ευλογία. Είθε ο Θεός να Σας διαφυλάττει εν ειρήνη ως Ποιμένα του ποιμνίου που η Εκκλησία σας έχει εμπιστευθεί και να σας δίνει φως και δύναμη για τη συνέχιση της πορείας».
Από μέρους μου, κατανοώ τους λόγους αυτής της αποφάσεως όσον και να προξενεί σε όλους μας βαθειά λύπη. Δεν ήταν απόφαση δική μας, ούτε ήταν δυνατόν να την αποτρέψουμε. Δεν ήταν στη δική μας αρμοδιότητα να παρέμβουμε. Πρόκειται για ένα διεθνές Μοναστικό καθίδρυμα υποκείμενο εκκλησιαστικά στον Πάπα της Ρώμης, είναι δηλαδή «ποντιφικού δικαίου».
Λυπούμαστε βέβαια γιατί οι Μικρές Αδελφές εγκαταλείπουν την Ελλάδα και την Ενορία αυτή, η οποία απ΄αρχής της συστάσεώς της απελάμβανε την πνευματική συμπόρευση και ουσιαστική βοήθεια στις ανάγκες των πιστών, κατά το παράδειγμα των Διακονισσών της νεαρής Εκκλησίας των «Πράξεων των Αποστόλων». Ασφαλέστατα, τούτο θα είναι το μεγάλο μείον… Η μοναστική πολιτεία –μικρή ή μεγάλη- είναι απαραίτητη στην Εκκλησία, στην Ενορία…
Όμως, η ηλικία, η υγεία, όπως και η έλλειψη κλήσεων και Ελληνίδων Μικρών Αδελφών, τις αναγκάζουν να κλείσουν την Αδελφότητα στην Ελλάδα. Ας διερωτηθούμε όμως όλοι μας: τι κάναμε για να καλλιεργήσουμε σε νέες κοπέλες την κλήση της μοναστικής αφιερώσεως, όσων τυχόν θα είχαν την επιθυμία να ενταχθούν στην Αδελφότητα των Μικρών Αδελφών, ανταποκρινόμενες σε θείο κάλεσμα; Η πρόχειρη απάντηση πολλών ανάμεσά μας είναι: να στείλουν αδελφές από το εξωτερικό. Η χωρίς πνευματικό βάθος αυτή νοοτροπία δεν χρήζει σχολιασμού.
Ασφαλώς, η μοναχική κλήση είναι κάλεσμα, δώρο του Θεού, αλλά εναπόκειται και στην κοινότητα των πιστών να εμπνεύσει και να στηρίξει το κάλεσμα αυτό.
Ίσως ενδείκνυται αυτή τη στιγμή μια σύντομη περιληπτική αναδρομή στα 60 αυτά χρόνια παρουσίας και μαρτυρίας των Μικρών Αδελφών στην Ελλάδα, για να διατηρήσουμε ζωντανή όχι μόνο τη μνήμη, αλλά και για να αντλούμε στη συνέχεια της πορείας μας παράδειγμα και δύναμη από την πνευματική μαρτυρία που μάς αφήνουν οι Μικρές Αδελφές.
Από τα Αρχεία της Εξαρχίας προκύπτουν τα εξής δεδομένα:
Το 1954, η μικρή αδελφή Madeleine, συνιδρύτρια των Mικρών Αδελφών του Ιησού, συνοδευόμενη από την Μικρή Αδελφή Marguerite, επαρχιακή υπεύθυνη τότε στο Λίβανο, και από την Μικρή Αδελφή Jeanne, ήλθαν στην Ελλάδα ενόψει ενδεχόμενης ίδρυσης μιας κοινότητας, υπό την εκκλησιαστική αιγίδα της Ελληνικής Καθολικής Εξαρχίας. Όντως, το 1956 εγκαταστάθηκε μια μικρή αδελφότητα με την Μικρή Αδελφή Μόνικα-Ελένη και την Μικρή Αδελφή Μάρθα-Ρίτα, η οποία είχε δίπλωμα νοσοκομειακού εργαστηρίου, κι έτσι μπόρεσε να εργαστεί σε κάποιο Νοσοκομείο. Στην συνέχεια, σε ένα μικρό βιβλιοδετείο ασχολήθηκαν οι Μικρές Αδελφές Μαρία-Walburg και Maria-Huong, ενώ άλλες ήλθαν για να μάθουν την εικονογραφία, όπως οι Μικρές Αδελφές Bernadette, Marie-Blanche, Odile-Agnès.
H επιθυμία τους όμως ήταν να συμμερισθούν την καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων στις συνοικίες. Αυτό, άλλωστε, είναι και το πνεύμα της κλήσεώς τους.
Κατά το 1970, η Ελλάδα ήταν υποψήφια για την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κι έτσι καθίστατο πιο εύκολη για τους ξένους η άδεια παραμονής, όχι όμως και η άδεια εργασίας. Τότε έφτασε μια νέα ομάδα Μικρών Αδελφών: η Έρρικα, η Τζιοκόντα, η Μόνικα-Cécile, η Gabriella-Nicole και η Renée-Lucie. Τότε ακριβώς τους προτάθηκε η φύλαξη μιας μικρής εκκλησίας αρμενο-καθολικής σε μια πτωχή συνοικία του Πειραιά, όπου ζούσαν αρκετοί Έλληνες και Αρμένιοι, που είχαν βίαια εκδιωχθεί από την Τουρκία κατά τα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής και της πυρκαγιάς της Σμύρνης το 1922. Έτσι, στο 1970 μπόρεσαν να ανοίξουν στην Κοκκινιά μια δεύτερη Αδελφότητα. Οι κάτοικοι των παραπλησίων ορθοδόξων ενοριών τις υποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά και αγάπη. Στο μεταξύ, η Μικρή Αδελφή Μόνικα-Ελένη απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα και την πλήρη ένταξή της στην Ελληνική Καθολική Εξαρχία, απέκτησε άδεια άσκησης εργασίας σε ένα εργοστάσιο του Πειραιά μαζί με πολλούς γείτονες μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 1987.
Επίσης –από το 1976- άλλες Μικρές Αδελφές έρχονταν τους καλοκαιρινούς μήνες στα Γιαννιτσά, όπου μπορούσαν να προσληφθούν σε εργοστάσια ή στα χωράφια για διάφορες εποχιακές εργασίες. Στο 1985 ίδρυσαν στα Γιαννιτσά νέα Αδελφότητα. Παράλληλα λειτουργούσε Αδελφότητα στην Πάτρα, όπου τελικά μετακόμισαν, εγκαταλείποντας την Αθήνα. Έτσι, έφθασαν εδώ στα Γιαννιτσά η Μικρή Αδελφή Κοσμίνα, η Μικρή Αδελφή Μαρκέττα και αργότερα η Μικρή Αδελφή Catherine- Thérèse. Μετά τη συνταξιοδότησή τους, οι Μικρές Αδελφές Μόνικα-Ελένη και Gabriella-Nicole αποσύρθηκαν για μια ζωή προσευχής και περισυλλογής στην Τήνο, τόπο της καταγωγής της μοναδικής ελληνίδας Μικρής Αδελφής Μαρκέττας, η οποία από 25 χρόνια ζει στα Γιαννιτσά. Στην Τήνο έμειναν μερικά χρόνια, και μετά επανήλθαν στην Πάτρα και στα Γιαννιτσά. Πριν δε από τρία χρόνια, στο 2010, οι Αδελφές της Πάτρας στελεχώνουν την Αδελφότητα των Γιαννιτσών. Στο σημείο αυτό, με τα σημερινά δεδομένα, η υγεία και η ηλικία των Αδελφών προδίδει την ελληνική προοπτική της Αδελφότητας.
Άλλωστε, κλήσεις από Ελληνίδες δεν είχαν, παρά τον θαυμασμό που έτρεφαν προς αυτές οι Καθολικοί της Ελλάδας. Η Αδελφότητα στην Ελλάδα ανανεωνόταν πάντα και μόνον από Αδελφές από διάφορα μέρη του κόσμου.
Μέσα από την απλότητα και την ταπεινότητα του βίου τους, η μαρτυρία που έδωσαν οι Μικρές Αδελφές του Ιησού στη χώρα μας υπήρξε αισθητή και σημαντική. Μαρτυρία χριστιανικής πίστεως, καθημερινής εργασίας ανάμεσα στους απλούς εργάτες και εργάτριες για τον επιούσιο. Μαρτυρία φιλίας και συμπαράστασης κοντά στις απλές και φτωχές οικογένειες. Μαρτυρία ειλικρινούς αγάπης της Ορθοδοξίας και πνευματικής συμβολής τους στον πόθο ενότητας των χριστιανών. Αγαπήθηκαν από όλους, Καθολικούς και Ορθοδόξους. Ιδιαίτερη πατρική αγάπη έδειξαν προς τις Μικρές Αδελφές ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος, και πολλοί Ορθόδοξοι αρχιερείς και ιερείς. Οι Μικρές Αδελφές του Ιησού που έζησαν στην Ελλάδα, ωσάν πρέσβειρες, μετέδωσαν σε όλες τις Μικρές Αδελφές στον κόσμο την αγάπη γι’ αυτήν τη χώρα, και τον πόθο για την ενότητα της Εκκλησίας.
Αγαπητές Αδελφές του Ιησού, ευγνωμονούμε τον Θεό για τα πνευματικά δώρα που μας προσφέρατε στα 60 αυτά χρόνια. Εκ μέρους του Ιερού κλήρου, της ηγουμένης και των Αδελφών της Ιεράς Μονής της «Παμμακαρίστου Θεοτόκου», της ηγουμένης και των Ουκρανών Βασιλειανών Αδελφών, των ενοριτών της Αθήνας και των Γιαννιτσών, των πιστών των Κοινοτήτων των Ουκρανών, των Ιρακινών Χαλδαίων και Ρουμάνων και όλων των Ιδρυμάτων της Ελληνικής Καθολικής Εξαρχίας, σας απευθύνω ένα εγκάρδιο από τα βάθη της ψυχής μας αδελφικό ευχαριστώ. Ευχόμαστε όλοι σε κάθε Μικρή Αδελφή να συνεχίσει την μαρτυρία πίστεως και ευαγγελικής ζωής εκεί όπου η προϊστάμενη Αρχή θα σας καλέσει.
Ζητούμε από την κάθε μία Μικρή Αδελφή την προσευχή της για την εμπερίστατη και ταλαιπωρημένη πατρίδα μας, για την Ελληνική Καθολική Εξαρχία, που σας αγκάλιασε με αγάπη και κάθε στήριξη καθ΄ όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμη, ζητούμε την προσευχή σας και για τον κάθε έναν και την κάθε μία των ενοριτών και φίλων σας εδώ στα Γιαννιτσά. με τους οποίους, επί τρεις περίπου δεκαετίες, μοιρασθήκατε την ζωή, τις χαρές και τις λύπες τους.
Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, κάτω από την σκέπη και την στέγη των οποίων εντρυφήσατε πνευματικά, είθε να παραμείνουν συνοδοιπόροι στις νέες διαδρομές της ζωής σας.
Και η Θεοτόκος; Το ακούσατε πολλές φορές: «Πολλά ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου».
Ικετεύουμε, τέλος, τον Πανάγαθο Θεό να σας ευλογεί και να ευλογεί την ανά τον κόσμο Αδελφότητα των Μικρών Αδελφών του Ιησού. Αμήν !
+ Ο Γρατιανουπόλεως Δημήτριος
Αποστολικός ΄Εξαρχος των Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος
Ευχαριστήριος χαιρετισμός της Μικρής Αδελφής του Ιησού Κατερίνας, υπεύθυνης των Μικρών Αδελφών στην Ελλάδα, Αλβανία, Τουρκία.
Σεβασμιότατε,
Αγαπητοί φίλοι,
Σεβασμιότατε, σας ευχαριστούμε, που μας δώσατε τη χαρά να έρθετε στα Γιαννιτσά για να τελέσετε αυτήν την ευχαριστήρια Θεία Λειτουργία. Σήμερα, μέρα της γιορτής του Αδελφού Καρόλου ντε Φουκό Θέλουμε να παρακαλέσουμε το Θεό δια της μεσιτείας του να ευλογήσει την αγαπητή μας ενορία , το δρόμο του καθενός ενορίτη και το δικό μας που τώρα ανοίγεται καινούργιος μπροστά μας
Σεβασμιότατε, θέλουμε να σας εκφράσουμε τη μεγάλη μας ευγνωμοσύνη προς την Εξαρχία, η οποία επί του Αειμνήστου Γεωργίου Χαλαβαζή δέχτηκε και αγκάλιασε τις πρώτες αδελφές που ήρθαν στην Ελλάδα και μέχρι σήμερα μας θεωρεί κοινότητα δική της. Παρ’ όλο που ο τρόπος της μοναχικής μας ζωής ήταν ασυνήθιστος εδώ, ανέκαθεν η Εξαρχία μάς είχε εμπιστοσύνη και μας βοήθησε με κάθε τρόπο. Επιτρέψετε μας να μνημονεύσουμε και τους προκατόχους σας, τους Αειμνήστους Σεβασμιοτάτους Υάκινθο και Ανάργυρο, ο οποίος υπήρξε για μας πατέρας και αδελφός. Δεν ξεχνάμε επίσης κάθε πατέρα που γνωρίσαμε, όσοι μας βοήθησαν να γνωρίσουμε και να εμβαθύνουμε το Θεολογικό πλούτο της Ανατολικής Εκκλησίας, όσοι μας προσέφεραν τη βοήθειά τους σε κάθε ανάγκη. Πάνω απ’ όλα θα θυμόμαστε τόσα παραδείγματα ταπεινοφροσύνης και ευαγγελικής πραότητας που μας έδωσαν στις δύσκολες συνθήκες που ζει η Καθολική Βυζαντινή Εκκλησία στην Ελλάδα. Κοντά τους ζήσαμε πολύ έντονα την κλίση μας για την ενότητα.
Αγαπητοί φίλοι, από αρκετούς μήνες τώρα ξέρετε ότι δεν μπορούμε να παραμείνουμε στα Γιαννιτσά, όχι βέβαια λόγω της οικονομικής κρίσης. Δεν φταίει καθόλου η οικονομική κρίση σ’ αυτήν την περίπτωση, αλλά φταίει η κρίση… των κλίσεων. Δεν υπάρχουν πια αδελφές που να μπορέσουν να μας ενισχύσουν στον αριθμό, έτσι ώστε να βιώσουμε τη ζωή μας σαν μια πραγματική κοινότητα.
Είμαστε περίπου 60 χρόνια στην Ελλάδα και 28 στα Γιαννιτσά. Πολλές αδελφές από τότε έχουν περάσει από δω και καμία δεν σας ξέχασε. Κάθε φορά που έχουμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί τους μιλάνε για σας, μας ρωτάνε για τον ένα, για τον άλλο, μετράνε τα χρόνια… Προφανώς υπάρχουν μέσα τους, όχι αναμνήσεις σαν τις παλιές φωτογραφίες που κοιτάζουμε με νοσταλγία, αλλά ζωντανές εικόνες, δηλαδή κάτι από σας ζει μέσα τους, και το ίδιο θα είναι για μας!
Ζήσαμε μαζί σας, μάθαμε πολλά από σας, όχι μόνο από τα έθιμά σας, τη νοοτροπία σας, τον τρόπο της ζωής σας, αλλά και από πίστη και χριστιανική ζωή. Ο Κάρολος ντε Φουκώ έλεγε ότι όποιος αγαπάει θέλει να μιμείται εκείνον που αγαπάει. Γίναμε πολλές φορές μάρτυρες από κουβέντες, αποφάσεις, συμπεριφορές, πράξεις που μας ενέπνευσαν τέτοια επιθυμία μιμήσεως. Αυτές οι εμπειρίες δεν μεταμορφώνονται σε αναμνήσεις, έχουν γίνει οριστικά μέρος του εαυτού μας.
H Αγία Γραφή μάς λέει ότι ο Θεός μάς έπλασε στην ομοιότητά Του, και υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες φανερώνεται αυτή η ομοιότητα. Είδαμε πότε-πότε στα πρόσωπά σας το πρόσωπο του Θεού. Τέτοιες εμπειρίες σε γεμίζουν χαρά και τέτοιες χαρές δεν ξεχνιούνται.
Βέβαια, όλα μεταξύ μας δεν ήταν πάντα καλά και ρόδινα. Υπήρξαν παρεξηγήσεις, ακατανοησίες, κάναμε λάθη, πληγώνοντας ορισμένους. Ζητάμε συγγνώμη εκ βάθους καρδιάς για όλα τα σφάλματά μας. Από την πλευρά μας, αν κάποιος κάποτε μας έχει στενοχωρήσει δεν κρατάμε καμία πίκρα, διότι κι εμείς είμαστε αμαρτωλές. Ο Χριστός με σπλαχνίζεται για την αμαρτία μου και με προσκαλεί να σπλαχνιστώ κι εγώ τον αδελφό μου. Είμαστε όλοι κάτω από το σπλαχνικό βλέμμα του Θεού.
Ο δεσμός μεταξύ μας θα συνεχίσει να ζει. Με ποιό τρόπο; Είπαμε ότι εμείς λάβαμε πολλά από σας. Έχουμε τώρα την υποχρέωση να φροντίζουμε, να καλλιεργούμε ό,τι μας δώσατε, το ίδιο αν εσείς λάβατε κάτι από μας, εξαρτάται από σας αυτό να μην πάει χαμένο. Μ’ αυτόν τον τρόπο παραμένει και μεγαλώνει η εν Χριστώ αγάπη.
Έχουμε επίσης, ή μάλλον προ παντός, την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Όντως, το πιο σημαντικό γεγονός που ζήσαμε σήμερα δεν είναι ο αποχαιρετισμός των Μικρών Αδελφών ούτε η μνημόνευση του Οσίου Καρόλου του Ιησού αλλά η ιερουργία του θανάτου και της ανάστασης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για τη σωτηρία μας. Κάθε Κυριακή ο Κύριος μας προσκαλεί όλους με την προσφορά του σώματος και του αίματός Του, για να ενωθούμε μαζί Του και μεταξύ μας.
Κάθε Κυριακή σε κάθε γωνία του κόσμου μάς προσκαλεί ο Κύριος γύρω στο τραπέζι Του. Εμείς θα είμαστε παρούσες σ’ αυτήν την εβδομαδιαία συνάντηση και θα συμπροσευχόμαστε μαζί .
Φεύγοντας, θέλουμε να σας αφήσουμε ένα σύμβολο της προσευχής μας που θα συνεχίσει να σας συνοδεύει, και είναι η Σταύρωση μπροστά στην οποία παρακαλούσαμε τον Θεό όλα αυτά τα χρόνια στο παρεκκλήσι μας. Ας μας ενώνει λοιπόν πάντα η προσευχή κάτω από το Σταυρό του αναστημένου Χριστού !
- Ευχαριστήριος χαιρετισμός της δίδας Γαβριέλας Σαμψωνίδου, εκ μέρους των ενοριτών των Γιαννιτσών.
Σεβασμιότατε, πατέρες, αγαπημένες αδελφές, αγαπητοί ενορίτες,
Τα λόγια πολλές φορές είναι πολύ λίγα για να εκφράσουν τα συναισθήματα και πόσο αυτή η κοινότοπη φράση εκφράζει όλους εμάς που βρισκόμαστε εδώ. Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς μιας και σήμερα καλούμαστε να αποδεχτούμε ένα γεγονός που θα σηματοδοτήσει από εδώ και πέρα την ενοριακή ζωή μας, το γεγονός της απουσίας, της φυσικής απουσίας, των Μικρών Αδελφών από την καθημερινή μας ζωή, την ενοριακή αλλά και προσωπική. Διότι οι αδελφές είναι πάνω απ’ όλα οι αδελφές της ζωής μας, οι άνθρωποι που βρίσκονται πλάι μας και μοιράζονται μαζί μας τις απλές στιγμές, τις χαρές και τις λύπες μας, είναι αυτές που με το παράδειγμά τους μας δείχνουν το δρόμο που ο αδελφός τους Κάρολος είχε διαβεί, αυτόν της Πίστης, της Αγάπης, της Απλότητας, της Αλληλεγγύης.
Από την πρώτη στιγμή της παρουσίας τους στα Γιαννιτσά τη δεκαετία του ’70 φάνηκε η ανάγκη που ένοιωθε η κοινότητά μας να φιλοξενήσει, ν’ αγκαλιάσει και να ζήσει μαζί με τις Μικρές Αδελφές. Όλα αυτά τα χρόνια έγιναν μέλη της μεγάλης οικογένειάς μας, έζησαν μαζί μας, προσευχήθηκαν μαζί μας, εργάστηκαν μαζί μας, ένοιωσαν μαζί μας, και σήμερα… σήμερα καλούμαστε ν’ αποχαιρετήσουμε τα μέλη αυτά της οικογένειάς μας που φεύγουν γι’ άλλα μέρη. Σαν να αποχαιρετούμε την αδελφή που φεύγει στη ξενιτιά, που είναι πάντα παρούσα, ενωμένη μαζί μας πνευματικά, αδιάρρηκτα δεμένη για πάντα μαζί μας με μια αίσθηση αλλά και ελπίδα επιστροφής στην οικογενειακή εστία.
Δεν λέμε αντίο σε αυτή την περίπτωση, λέμε καλή αντάμωση και μόνο αυτό. Μικρές Αδελφές μας, αγαπημένες όλων μας, το Ευχαριστώ είναι πολύ λίγο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη που νοιώθουμε για όλα αυτά τα χρόνια συμβίωσης, πνευματικής συνύπαρξης και αγάπης.
Η λήθη έρχεται όταν η καρδιά αδρανεί, αλλά οι ζωντανές κοινές εικόνες, η ανάμνηση και η ελπίδα του γυρισμού τρεφόμενη από την πνευματική κληρονομιά που μας αφήσατε είναι παντοτινή… όπως η Αγάπη!
Οι Ενορίτες της εκκλησίας Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Γιαννιτσών
Τέλος ο π. Μιχαήλ Ρούσσος επεσήμανε τη συμβολή των μοναχών στο ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας και εξήρε την ευαγγελική μαρτυρία αγάπης των Μικρών Αδελφών ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους και εργάτες και εργάτριες στις φτωχές συνοικίες.
