ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ 33Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ 2018
«Μη φοβάσαι , Μαριάμ, διότι βρήκες χάρη κοντά στο Θεό» (Λκ. 1,30)
Αγαπητοί νέοι,
Η Παγκόσμια Ημέρα της Νεολαίας του 2018 αντιπροσωπεύει ένα βήμα προς τα εμπρός στην πορεία προετοιμασίας της Παγκόσμιας Ημέρας της Νεολαίας που θα λάβει χώρα στον Παναμά, τον Ιανουάριο του 2019. Αυτός ο νέος σταθμός του προσκυνήματός μας συμπίπτει με το χρόνο στον οποίο έχει συγκληθεί η Τακτική Συνέλευση της Συνόδου των Επισκόπων με θέμα: Οι νέοι, η πίστη, και η διάκριση της κλήσης τους. Είναι μια καλή σύμπτωση. Η προσοχή, η προσευχή και η σκέψη της Εκκλησίας θα απευθυνθούν σ’ εσάς τους νέους, με την επιθυμία να συλλάβετε και πάνω απ’ όλα να «υποδεχθείτε» το πολύτιμο δώρο που εσείς αποτελείτε για τον Θεό, για την Εκκλησία και για τον κόσμο.
Καθώς ήδη γνωρίζετε, επιλέξαμε να μας συνοδεύσει σ’ αυτήν τη διαδρομή, το παράδειγμα και η μεσιτεία της Μαρίας, η νέα από την Ναζαρέτ, που ο Θεός διάλεξε ως Μητέρα του Υιού του. Αυτή βαδίζει μαζί μας προς τη Σύνοδο και προς την Παγκόσμια Ημέρα της Νεολαίας στον Παναμά. Αν τον περασμένο χρόνο μας καθοδήγησαν τα δοξαστικά λόγια του ύμνου της, «Μεγαλεία έκανε σ’ εμένα ο Παντοδύναμος» (Λκ. 1,49) – διδάσκοντάς μας να θυμόμαστε το παρελθόν -, αυτό το χρόνο προσπαθούμε να ακούσουμε μαζί της τη φωνή του Θεού που εμπνέει θάρρος και χορηγεί την απαραίτητη χάρη για να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του: «Μη φοβάσαι, Μαριάμ, διότι βρήκες χάρη κοντά στο Θεό» (Λκ. 1,30). Είναι τα λόγια που απηύθυνε ο αγγελιαφόρος του Θεού, ο αρχάγγελος Γαβριήλ, στη Μαριάμ, μια απλή κόρη ενός μικρού χωριού της Γαλιλαίας.
- Μη φοβάσαι!
Καθώς είναι κατανοητό, η ξαφνική εμφάνιση του αγγέλου και ο μυστηριώδης χαιρετισμός του: «Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος είναι μαζί σου» (Λκ. 1,28), προκάλεσαν μια βαθιά ταραχή στη Μαρία, που μένει έκπληκτη από αυτή την πρώτη αποκάλυψη της ταυτότητάς της και της κλήσης της, που ήταν άγνωστες μέχρι στιγμής για Εκείνη. Η Μαρία, όπως και άλλα πρόσωπα της Αγίας Γραφής, τρέμει μπροστά στο μυστήριο του καλέσματος του Θεού, ο οποίος, μέσα σε μια στιγμή, τη θέτει εμπρός στην απεραντοσύνη του σχεδίου Του και την κάνει να αισθανθεί όλη τη μικρότητα ενός ταπεινού πλάσματος. Ο άγγελος, διαβάζοντας στα βάθη της καρδιάς της, της λέει: «Μη φοβάσαι!». Ο Θεός διαβάζει και στο δικό μας εσωτερικό βάθος. Γνωρίζει καλά τις προκλήσεις που είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε στη ζωή, πάνω απ’ όλα όταν βρισκόμαστε μπροστά σε θεμελιώδεις επιλογές από τις οποίες εξαρτάται αυτό που θα είμαστε και αυτό που θα κάνουμε σε αυτό τον κόσμο. Ένα «ρίγος» μας διαπερνά μπροστά στις αποφάσεις για το μέλλον μας, για την κατάσταση της ζωής μας, για την κλήση μας. Σε αυτές τις στιγμές, παραμένουμε ταραγμένοι και μας κυριεύουν πολλοί φόβοι.
Και εσείς νέοι, ποιους φόβους έχετε; Τι σας απασχολεί βαθιά μέσα σας περισσότερο; Ένας μεγάλος φόβος που υπάρχει σε πολλούς από εσάς, είναι μήπως δεν σας αγαπούν, μήπως δεν σας εκτιμούν και μήπως δεν είστε αποδεκτοί γι’ αυτό που είστε. Σήμερα, πολλοί είναι οι νέοι που έχουν την αίσθηση ότι οφείλουν να είναι διαφορετικοί από αυτό που είναι στην πραγματικότητα, και γι’ αυτό προσπαθούν να προσαρμοστούν στα συχνά τεχνητά και ανέφικτα πρότυπα. Προβαίνουν διαρκώς σε «φωτογραφικά ρετουσαρίσματα» της εικόνας τους, για να κρυφτούν πίσω από προσωπεία και ψευδείς ταυτότητες, φθάνοντας σχεδόν μέχρι το σημείο να γίνουν οι ίδιοι “fake”. Σε πολλούς, υπάρχει η έμμονη ιδέα να συγκεντρώσουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό «μου αρέσει» (likes). Και από αυτή την αίσθηση ανεπάρκειας, προκύπτουν πολλοί φόβοι και αβεβαιότητες. Άλλοι φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να επιτύχουν μια συναισθηματική ασφάλεια και ότι θα μείνουν μόνοι. Σε πολλούς, εμπρός στην αβεβαιότητα της εργασίας, γεννιέται ο φόβος ότι δεν θα κατορθώσουν να βρουν μια ικανοποιητική επαγγελματική αποκατάσταση, ότι δεν βλέπουν να πραγματοποιούνται τα όνειρά τους. Είναι φόβοι πολύ έντονοι ανάμεσα σε πολλούς νέους, είτε αυτοί είναι πιστοί είτε μη πιστοί. Ακόμη και αυτοί που έχουν δεχθεί το δώρο της πίστεως και αναζητούν με σοβαρότητα την κλήση τους, δεν είναι απαλλαγμένοι από φόβους. Μερικοί σκέπτονται: Ίσως ο Θεός μου ζητάει ή θα μου ζητήσει πάρα πολλά. Ίσως ακολουθώντας το δρόμο που μου υπέδειξε Εκείνος, δεν θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένος, ή δεν θα σταθώ στο ύψος αυτών που μου ζητάει. Άλλοι αναρωτιούνται: Αν ακολουθήσω το δρόμο που ο Θεός μου δείχνει, ποιος μου εγγυάται ότι θα καταφέρω να τον διανύσω μέχρι το τέλος; Μήπως αποθαρρυνθώ; Μήπως χάσω τον ενθουσιασμό μου; Άραγε, θα είμαι ικανός να παραμείνω σταθερά στο δρόμο αυτό για όλη μου τη ζωή;
Όταν η καρδιά μας κατακλύζεται από αμφιβολίες και φόβους, καθίσταται απαραίτητη η διάκριση. Αυτή μας επιτρέπει να βάλουμε τάξη στη σύγχυση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, προκειμένου να ενεργήσουμε με σωστό και συνετό τρόπο. Σε αυτή τη διαδικασία, το πρώτο βήμα για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας είναι να τους εξακριβώσουμε με σαφήνεια για να μη χάσουμε χρόνο και ενέργεια και καταλήξουμε έρμαιο απρόσωπων και ανυπόστατων φαντασμάτων. Για τον λόγο αυτόν, σας καλώ όλους να κοιτάξετε μέσα σας και να «κατονομάσετε» τους φόβους σας. Ρωτήστε τον εαυτό σας: σήμερα, μέσα στη συγκεκριμένη κατάσταση που ζω, τι είναι αυτό που με αγχώνει, τι φοβάμαι περισσότερο; Τι με μπλοκάρει και με εμποδίζει να προχωρήσω προς τα εμπρός; Γιατί δεν έχω το θάρρος να προβώ στις σημαντικές επιλογές που θα έπρεπε να κάνω; Μη φοβάστε να κοιτάξετε με ειλικρίνεια τους φόβους σας, να τους αναγνωρίσετε γι’ αυτό που είναι και να ξεκαθαρίσετε τη σχέση σας μαζί τους. Η Βίβλος δεν αρνείται το ανθρώπινο αίσθημα του φόβου, ούτε τις πολλές αιτίες που μπορούν να το προκαλέσουν. Ο Αβραάμ φοβήθηκε (βλ. Γεν. 12,10…), ο Ιακώβ φοβήθηκε (βλ. Γεν. 31,31. 32,9), και το ίδιο συνέβη και στον Μωυσή (βλ. Εξ. 2,14. 17,4), στον Πέτρο (βλ. Μτ. 26,69…) και στους Αποστόλους (βλ. Μκ. 4,38-40. Μτ. 26,56). Ο ίδιος ο Ιησούς δοκίμασε το φόβο και την αγωνία, σε ασύγκριτο επίπεδο, (βλ. Μτ. 26,37. Λκ. 22,44).
«Γιατί είστε δειλοί; Ακόμα δεν έχετε πίστη;» (Μκ. 4,40). Αυτή η επίπληξη του Ιησού προς τους μαθητές, μας βοηθάει να αντιληφθούμε πόσο συχνά το εμπόδιο στην πίστη δεν είναι η δυσπιστία αλλά ο φόβος. Η διαδικασία της διάκρισης, υπό αυτή την έννοια, αφού εξακριβώσουμε τους φόβους μας, πρέπει να μας βοηθήσει να τους ξεπεράσουμε με το να ανοιχτούμε στη ζωή αντιμετωπίζοντας με ηρεμία τις προκλήσεις που αυτή μας παρουσιάζει. Ιδιαίτερα για εμάς τους χριστιανούς, ο φόβος, ποτέ δεν πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο, αλλά να αποτελεί μια ευκαιρία για να προβαίνουμε σε μια πράξη πίστεως στον Θεό… αλλά και στη ζωή! Τούτο σημαίνει να πιστεύουμε στη θεμελιώδη καλοσύνη της ύπαρξης που ο Θεός μας χάρισε, να έχουμε εμπιστοσύνη ότι Εκείνος μας οδηγεί σε έναν καλό σκοπό, ακόμη και μέσα από περιστάσεις και περιπέτειες συχνά μυστηριώδεις για εμάς. Αντίθετα, τροφοδοτώντας τους φόβους, κινδυνεύουμε να κλειστούμε στον εαυτό μας για να προστατευτούμε από τα πάντα και από τους πάντες, παραμένοντας παραλυμένοι. Οφείλουμε να αντιδράσουμε! Ποτέ να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας: Στην Αγία Γραφή, συναντούμε 365 φορές την έκφραση «μη φοβάσαι», σε όλες τις παραλλαγές της. Σαν να λέμε ότι κάθε μέρα του χρόνου ο Κύριος μάς θέλει απαλλαγμένους από τον φόβο.
Η διάκριση γίνεται απαραίτητη όταν πρόκειται για την αναζήτηση της κλήσης μας. Αυτή, πράγματι, τις περισσότερες φορές, δεν είναι άμεσα σαφής ή εντελώς φανερή, αλλά γίνεται κατανοητή σταδιακά. Η διάκριση που πρέπει να γίνει σε αυτή την περίπτωση, δεν πρέπει να εννοηθεί ως μια ατομική προσπάθεια ενδοσκόπησης, που σκοπό έχει να γνωρίσουμε καλύτερα τους εσωτερικούς μηχανισμούς μας προκειμένου να ενδυναμωθούμε και να φτάσουμε σε κάποια ισορροπία. Σε αυτή την περίπτωση, το άτομο ίσως γίνει πιο δυνατό, παραμένει ωστόσο κλεισμένο στον περιορισμένο ορίζοντα των δυνατοτήτων του και των αντιλήψεών του. Η κλήση, αντίθετα, είναι ένα κάλεσμα από ψηλά, και η διάκριση εν προκειμένω συνίσταται πάνω απ’ όλα στο να ανοιχτούμε στον Άλλο, ο οποίος μας καλεί. Είναι, τότε, απαραίτητη η σιωπή της προσευχής για να ακούσουμε τη φωνή του Θεού που αντηχεί στη συνείδηση. Εκείνος χτυπάει την πόρτα των καρδιών μας, όπως έκανε με την Μαριάμ, πρόθυμος να συνάψει φιλία μαζί μας μέσω της προσευχής, να μας μιλήσει μέσω της Αγίας Γραφής, να μας προσφέρει την ευσπλαχνία του στο μυστήριο της Συμφιλίωσης, να γίνει ένα μ’ εμάς στην Ευχαριστιακή Κοινωνία.
Αλλά σημαντική είναι επίσης η αντιπαραβολή και ο διάλογος με τους άλλους, τους αδελφούς μας και τις αδελφές μας στην πίστη, που έχουν περισσότερη εμπειρία και μας βοηθούν να διακρίνουμε καλύτερα και να επιλέγουμε ανάμεσα στις διάφορες επιλογές. Ο νεαρός Σαμουήλ, όταν ακούει τη φωνή του Κυρίου, δεν την αναγνωρίζει αμέσως και προστρέχει τρεις φορές στον Ηλί, τον ηλικιωμένο ιερέα, ο οποίος του υπαγορεύει τελικά τη σωστή απάντηση που πρέπει να δώσει στο κάλεσμα του Κυρίου: «Αν σε καλεί, θα απαντήσεις: «Μίλησε, Κύριε, διότι ο δούλος σου σε ακούει» (1 Σαμ. 3,9). Στις αμφιβολίες σας, να ξέρετε πως μπορείτε να υπολογίζετε στην Εκκλησία. Γνωρίζω ότι υπάρχουν καλοί ιερείς, μέλη της αφιερωμένης ζωής, πιστοί λαϊκοί, από τους οποίους πολλοί είναι νέοι όπως εσείς, οι οποίοι, ως αδελφοί και αδελφές με περισσότερη εμπειρία στην πίστη, μπορούν να σας συνοδέψουν. Εμψυχωμένοι από το Άγιο Πνεύμα, θα είναι σε θέση να σας βοηθήσουν να ξεπεράσετε τις αμφιβολίες σας και να ανακαλύψετε το σχέδιο της προσωπικής σας κλήσης. Ο «άλλος», δεν είναι μόνο ο πνευματικός σύμβουλός μας, αλλά και όποιος μας βοηθάει να ανοιχτούμε σε όλα τα άπειρα πλούτη της ύπαρξης τα οποία ο Θεός μας έδωσε. Είναι ανάγκη να δημιουργήσουμε χώρους (εστίες) μέσα στις πόλεις και τις κοινότητές μας για να προχωρούμε μπροστά, να ονειρευόμαστε, να ατενίζουμε νέους ορίζοντες! Ποτέ μη χάνουμε τη διάθεση να απολαμβάνουμε τη συνάντηση, τη φιλία, την ευχαρίστηση να ονειρευόμαστε και να βαδίζουμε με τους άλλους. Οι αυθεντικοί χριστιανοί δεν φοβούνται να ανοίγονται στους άλλους, να μοιράζονται τους ζωτικούς χώρους μεταμορφώνοντάς τους σε χώρους αδελφοσύνης. Μην επιτρέψετε, αγαπητοί νέοι, η λάμψη της νεότητας να σβήσει στο σκοτάδι ενός κλειστού δωματίου στο οποίο το μοναδικό παράθυρο για να κοιτάξετε τον κόσμο είναι το κομπιούτερ και το smartphone. Ανοίξτε διάπλατα τις πόρτες της ζωής σας! Στο χώρο και στο χρόνο σας, υπάρχουν πραγματικά πρόσωπα, βαθιές σχέσεις, με τα οποία μπορείτε να μοιράζεστε αυθεντικές και πραγματικές εμπειρίες στην καθημερινή σας ζωή.
- Μαριάμ
«Εγώ σε κάλεσα με το όνομα» (Ησ. 43,1). Ο πρώτος λόγος για να μη φοβόμαστε είναι ακριβώς το γεγονός ότι ο Θεός μάς καλεί με το όνομά μας. Ο άγγελος, αγγελιαφόρος του Θεού, κάλεσε τη Μαριάμ με το όνομά της. Είναι ίδιον του Θεού να δίνει ονόματα. Στο έργο της δημιουργίας, ο Θεός καλεί στην ύπαρξη κάθε πλάσμα με το όνομά του. Πίσω από το όνομα υπάρχει μια ταυτότητα, αυτό που είναι σημαντικό σε κάθε πράγμα, σε κάθε άνθρωπο, εκείνη η ενδόμυχη ουσία την οποία μόνο ο Θεός γνωρίζει σε όλο της το βάθος. Αυτό το θεϊκό προνόμιο μοιράστηκε κατόπιν ο Θεός με τον άνθρωπο, στον οποίο παραχώρησε το δικαίωμα να δώσει ένα όνομα στα ζώα, στα πουλιά, και στα παιδιά του (Γεν. 2,19-21. 4,1). Πολλοί πολιτισμοί συμμερίζονται αυτή τη βαθιά βιβλική θεώρηση αναγνωρίζοντας στο όνομα την αποκάλυψη του βαθύτερου μυστηρίου μιας ζωής, τη σημασία μιας ύπαρξης.
Όταν καλεί με το όνομα ένα πρόσωπο, ο Θεός του αποκαλύπτει ταυτόχρονα την κλήση του, το σχέδιό του για την αγιοσύνη και το καλό, μέσω του οποίου το πρόσωπο αυτό θα αποτελέσει ένα δώρο για τους άλλους και θα καταστεί μοναδικό. Αλλά και ο Κύριος Ιησούς, όταν θέλει να διευρύνει τους ορίζοντες μιας ζωής, αποφασίζει να δώσει στο πρόσωπο που καλεί ένα νέο όνομα, όπως κάνει με τον Σίμωνα, ονομάζοντάς τον «Πέτρο». Από εδώ προήλθε η γνωστή πρακτική να δίνεται ένα νέο όνομα σε όποιον εισέρχεται σε ένα μοναχικό τάγμα, που συμβολίζει μια νέα ταυτότητα και μια νέα αποστολή. Ως προσωπικό και μοναδικό, το θεϊκό κάλεσμα απαιτεί από εμάς το θάρρος να αποδεσμευτούμε από την πίεση του κοινωνικού περιβάλλοντος που θέλει να επιβληθεί επάνω μας, ώστε η ζωή μας να είναι πράγματι μια δωρεά αυθεντική και ανεπανάληπτη για τον Θεό, για την Εκκλησία, και για τους άλλους.
Αγαπητοί νέοι, το να καλούμαστε με το όνομά μας είναι λοιπόν ένα σημάδι της μεγάλης μας αξίας στα μάτια του Θεού, και της ξεχωριστής αγάπης του για μας. Και ο Θεός καλεί τον καθένα από σας με το όνομά του. Εσείς είστε το «Εσύ» του Θεού, πολύτιμοι στα μάτια του, άξιοι εκτίμησης και αγαπημένοι Του (Βλ. Ησ. 43,4). Δεχθείτε με χαρά αυτό τον διάλογο που ο Θεός σας προτείνει, αυτό το κάλεσμα που Εκείνος απευθύνει σ’ εσάς καλώντας σας με το όνομά σας.
- Ο Θεός σου έδωσε τη χάρη του
Ο κυριότερος λόγος για τον οποίον η Μαριάμ δεν πρέπει να φοβάται είναι γιατί ο Θεός της έδωσε τη χάρη του. Η λέξη «χάρη», μας μιλάει για δωρεάν χάρη, όχι οφειλόμενη. Πόσο ενθαρρυντικό είναι να γνωρίζουμε ότι δεν οφείλουμε να γίνουμε άξιοι για το πλησίασμα και τη βοήθεια του Θεού παρουσιάζοντας εκ των προτέρων ένα «άριστο βιογραφικό σημείωμα» γεμάτο αρετές και επιτυχίες. Ο άγγελος λέει στη Μαριάμ ότι ο Θεός της έδωσε τη χάρη του, όχι ότι θα την κατακτήσει στο μέλλον. Η ίδια η διατύπωση των λόγων του αγγέλου, μας κάνει να καταλάβουμε ότι η χάρη του Θεού είναι αδιάκοπη, όχι κάτι πρόσκαιρο ή στιγμιαίο, και ως εκ τούτου, αυτή ποτέ δεν θα εκλείψει. Και στο μέλλον θα υπάρχει πάντοτε η χάρη του Θεού για να μας στηρίζει, προπάντων στις στιγμές της δοκιμασίας και του σκοταδιού.
Η συνεχής παρουσία της θείας χάρης, μας ενθαρρύνει να αποδεχθούμε με εμπιστοσύνη την κλήση μας, που απαιτεί μια δέσμευση πιστότητας και πρέπει να ανανεώνεται κάθε μέρα. Ο δρόμος της κλήσης, πράγματι, δεν είναι απαλλαγμένος από σταυρούς: όχι μόνο από τις αρχικές αμφιβολίες, αλλά και από τους συχνούς πειρασμούς που συναντούμε κατά την πορεία. Η συναίσθηση της ανεπάρκειας συνοδεύει τον μαθητή του Χριστού μέχρι το τέλος, αλλά αυτός ξέρει ότι έχει τη συμπαράσταση και τη βοήθεια της χάρης του Θεού.
Τα λόγια του αγγέλου αφορούν τους ανθρώπινους φόβους που τους διαλύουν με τη δύναμη της καλής είδησης που φέρνουν: η ζωή μας δεν είναι τυχαία, ούτε ένα απλός αγώνας για να επιβιώσουμε, αλλά ο καθένας από μας είναι μια ιστορία αγαπημένη από τον Θεό. Το να «έχει δώσει τη χάρη του», σημαίνει ότι ο Δημιουργός διακρίνει μια μοναδική ομορφιά στο είναι μας και έχει ένα θαυμάσιο (μεγαλειώδες) σχέδιο για την ύπαρξή μας. Η συνειδητοποίηση αυτή δεν λύνει βεβαίως όλα τα προβλήματα ή δεν αφαιρεί τις αβεβαιότητες της ζωής, αλλά έχει τη δύναμη να τη μεταμορφώνει ριζικά. Το άγνωστο που μας επιφυλάσσει το αύριο δεν είναι μια σκοτεινή απειλή από την οποία είναι ανάγκη να επιβιώσουμε, αλλά ένας κατάλληλος χρόνος που μας έχει δοθεί για να ζήσουμε τη μοναδικότητα της προσωπικής μας κλήσης και να τη μοιραστούμε με τους αδελφούς και τις αδελφές μας μέσα στην Εκκλησία και μέσα στον κόσμο.
- Θάρρος στο παρόν
Από τη βεβαιότητα ότι η χάρη του Θεού είναι μαζί μας, αντλούμε τη δύναμη να έχουμε θάρρος στο παρόν μας: θάρρος για να φέρουμε σε πέρας αυτό που ο Θεός μας ζητάει εδώ και τώρα, σε κάθε περιβάλλον και περίσταση της ζωής μας. Θάρρος για να ακολουθήσουμε την κλήση που ο Θεός μας υποδεικνύει. Θάρρος για να ζούμε την πίστη μας χωρίς να την κρύβουμε ή να την μειώνουμε.
Ναι, όταν ανοιγόμαστε στη χάρη του Θεού, το αδύνατο γίνεται πραγματικότητα.: «Αν ο Θεός είναι με το μέρος μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας;» (Ρωμ. 8,31). Η χάρη του Θεού αγγίζει το σήμερα της ζωής σας, σας προσεγγίζει έτσι όπως είστε, με όλους τους φόβους και τα όριά σας, αλλά σας φανερώνει και τα θαυμαστά σχέδια του Θεού! Εσείς οι νέοι, έχετε ανάγκη να αισθάνεστε ότι κάποιος έχει πραγματικά εμπιστοσύνη σ’ εσάς: Να ξέρετε ότι ο Πάπας σας εμπιστεύεται, ότι η Εκκλησία σας εμπιστεύεται. Να έχετε και εσείς εμπιστοσύνη στην Εκκλησία!
Στη νεαρή Μαριάμ ανατέθηκε με εμπιστοσύνη ένα σπουδαίο καθήκον ακριβώς επειδή ήταν νέα. Εσείς οι νέοι έχετε δύναμη, διανύετε μια φάση της ζωής στην οποία δεν λείπει βεβαίως η ενέργεια. Αξιοποιείστε αυτήν τη δύναμη και αυτή την ενέργεια για να βελτιώσετε τον κόσμο, ξεκινώντας από τις πραγματικότητες που είναι πιο κοντά σ’ εσάς. Επιθυμία μου είναι να σας εμπιστευτούν σημαντικές ευθύνες μέσα στην Εκκλησία, να υπάρξει το θάρρος για να σας δοθεί χώρος για δράση. Και εσείς, ετοιμαστείτε για να αναλάβετε αυτές τις ευθύνες.
Σας καλώ να ατενίσετε ξανά με θαυμασμό την αγάπη της Μαριάμ: μια αγάπη γεμάτη φροντίδα, δυναμική, συγκεκριμένη. Μια αγάπη γεμάτη τόλμη, και στραμμένη όλη στην αυτοπροσφορά. Μια Εκκλησία που διαπνέεται από αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της Μαριάμ, θα είναι πάντοτε μια Εκκλησία σε έξοδο, που ξεπερνά τα δικά της όρια και σύνορα, και κάνει να ξεχειλίζει η χάρη που έλαβε. Αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παραδειγματιστεί από τη Μαριάμ, θα ζήσουμε πραγματικά αυτή την αγάπη η οποία μας ωθεί να αγαπάμε τον Θεό πάνω απ’ όλα και πάνω από τον εαυτό μας, και να αγαπούμε τα πρόσωπα με τα οποία μοιραζόμαστε την καθημερινή ζωή. Και θα αγαπήσουμε ακόμη και εκείνον που θα μπορούσε να είναι πραγματικά ελάχιστα αξιαγάπητος. Είναι μια αγάπη που γίνεται υπηρεσία και αφοσίωση, προπάντων προς τους πιο αδύναμους και πιο φτωχούς, που μεταμορφώνει τα πρόσωπά μας και μας γεμίζει χαρά.
Θα ήθελα να κλείσω το μήνυμα αυτό με τα ωραία λόγια του Αγίου Βερνάρδου από μια θαυμάσια ομιλία του πάνω στο μυστήριο του Ευαγγελισμού. Λόγια που εκφράζουν την αναμονή όλης της ανθρωπότητας για την απάντηση της Μαριάμ: «Άκουσες, Αειπάρθενε, ότι θα συλλάβεις και θα γεννήσεις ένα παιδί. Άκουσες ότι αυτό θα συμβεί όχι με τη μεσολάβηση ενός άνδρα, αλλά με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Ο άγγελος αναμένει την απάντηση. (…) Αναμένουμε, ω Δέσποινα, και εμείς έναν λόγο συμπόνιας. (…) Με τη δική σου σύντομη απάντηση οφείλουμε να ανανεωθούμε και να ανακληθούμε στη ζωή. (…) Όλος ο κόσμος είναι σε αναμονή, και έχει προσπέσει στα γόνατα ενώπιόν σου. (…) Ω Αειπάρθενε, δώσε γρήγορα την απάντηση» (Om. 4,8. Opera omnia, εκδ. Cisterc. 4,1966, 53-54).
Αγαπημένοι νέοι, ο Κύριος, η Εκκλησία, ο κόσμος, αναμένουν και τη δική σας απάντηση στο μοναδικό κάλεσμα που ο καθένας έχει σ’ αυτήν τη ζωή! Ενώ πλησιάζει η Παγκόσμια Ημέρα της Νεολαίας στον Παναμά, σας καλώ να ετοιμαστείτε γι’ αυτήν τη συνάντηση με τη χαρά και τον ενθουσιασμό εκείνου που θέλει να λάβει μέρος σε μια μεγάλη περιπέτεια. Η Παγκόσμια Ημέρα της Νεολαίας είναι για τους θαρραλέους! Όχι για νέους που αναζητούν μόνο την άνεσή τους και οπισθοχωρούν μπροστά στις δυσκολίες. Αποδέχεστε την πρόκληση;
Από το Βατικανό 11 Φεβρουαρίου 2018, 6η Κυριακή της Κοινής Περιόδου, Μνήμη της Μακαρίας Παρθένου Μαρίας της Λούρδης.
ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
Μετάφραση στα Ελληνικά: Πέτρου Ανδριώτη
