Στη Γενική ακρόαση στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου, ο Ποντίφικας εξήγησε ότι ο Χριστός «μαρτυρεί τη νίκη επί του θανάτου, επιβεβαιώνει τον θρίαμβο της ζωής, παρά το σκοτάδι του Γολγοθά». Η εμπειρία των μαθητών της Εμμαούς, είπε, μας διδάσκει ότι όταν «η ερήμωση» κυριεύει «την καρδιά», ο Αναστημένος μάς κάνει να αλλάξουμε «ριζικά την προοπτική, εμφυσώντας ελπίδα». «Η ιστορία έχει ακόμη πολλούς λόγους να ελπίζει στο καλό».
«Ήταν μια έκρηξη ζωής και χαράς που άλλαξε το νόημα ολόκληρης της πραγματικότητας». Έτσι περιέγραψε ο πάπας Λέων ΙΔ΄ την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, η οποία δεν συνέβη με τρόπο «θεαματικό» ή βίαιο, αλλά ήπιο, κρυφό, ταπεινό. Και «είναι ένα γεγονός που ποτέ δεν παύει να μας καλεί να το στοχαζόμαστε και να το θαυμάζουμε», τόσο που «όσο πιο βαθιά το μελετά κανείς, τόσο περισσότερο μένει εκστατικός, έλκεται».
Με αυτή την εισαγωγή άνοιξε ο Ποντίφικας τη Γενική ακρόαση της 22ας Οκτωβρίου, σε μια Πλατεία Αγίου Πέτρου κάτω από γκρίζο ουρανό. Έφτασε στο προαύλιο της Βασιλικής, αφού προηγουμένως χαιρέτισε από το λευκό του τζιπ τους πιστούς και ευλόγησε αρκετά παιδιά. «Καλημέρα και καλωσορίσατε όλοι», είπε στους προσκυνητές, εξοπλισμένους με αδιάβροχα και ομπρέλες, καθώς λίγο αργότερα άρχισε η βροχή, μετατρέποντας το ημικύκλιο του Μπερνίνι σε μια πολύχρωμη θάλασσα από ομπρέλες.
Η κατήχησή του είχε θέμα: «Η Ανάσταση του Χριστού, απάντηση στη θλίψη του ανθρώπου», τη δεύτερη διδασκαλία στο κεφάλαιο «Η Ανάσταση του Χριστού και οι προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου».
Ο Ιησούς μπορεί να θεραπεύσει την ανθρώπινη θλίψη
Η θλίψη, «επώδυνη και διαδεδομένη ασθένεια της εποχής μας», «συνοδεύει τις ημέρες τόσων ανθρώπων», γεννώντας «αίσθημα επισφάλειας, ακόμη και βαθιάς απελπισίας». Διαποτίζει το εσωτερικό του ανθρώπου και «μοιάζει να υπερισχύει κάθε σπινθήρα χαράς», «αφαιρώντας το νόημα και τη ζωτικότητά του». Έτσι η ζωή «μοιάζει με ταξίδι χωρίς κατεύθυνση και χωρίς νόημα».
Ο Πάπας διαβεβαίωσε πως ο Ιησούς μπορεί να θεραπεύσει αυτή την πληγή. Το αποδεικνύει το επεισόδιο των δύο μαθητών της Εμμαούς: μετά τη σταύρωση και την ταφή του Ιησού, «απογοητευμένοι και αποθαρρυμένοι», εγκαταλείπουν την Ιερουσαλήμ «αφήνοντας πίσω τις ελπίδες που είχαν στηρίξει στον Διδάσκαλο».
Μέσα τους γεννιέται εκείνη η «θλίψη» που προκύπτει όταν «γκρεμίζεται ο στόχος στον οποίο επενδύσαμε τόση ενέργεια» και «καταρρέει ό,τι θεωρούσαμε ουσιώδες στη ζωή μας». Έτσι «η ελπίδα» χάνεται και «η ερήμωση» κυριεύει «την καρδιά».
Αυτό συνέβη στους μαθητές της Εμμαούς, που —παραδόξως— κάνουν «ένα θλιμμένο ταξίδι ήττας και επιστροφής στο συνηθισμένο», την ίδια ημέρα της νίκης του φωτός, του Πάσχα. Γυρίζουν την πλάτη τους στον Γολγοθά, στο «φοβερό σκηνικό του σταυρού» που χαράχτηκε μέσα τους, πιστεύοντας πως «όλα χάθηκαν» και πως «πρέπει να επιστρέψουν στη ζωή όπως πριν, σιωπηλά».
Κάποια στιγμή, πλάι τους εμφανίζεται ένας οδοιπόρος, ίσως ένας από τους πολλούς προσκυνητές της Ιερουσαλήμ. Είναι ο Αναστημένος Χριστός, μα εκείνοι δεν τον αναγνωρίζουν. Η θλίψη θολώνει το βλέμμα τους, σβήνει την υπόσχεση που ο Διδάσκαλος είχε επαναλάβει: ότι θα θανατωνόταν, αλλά την τρίτη ημέρα θα ανασταινόταν.
Ο Χριστός φωτίζει το βλέμμα που έχει σκοτεινιάσει από την απελπισία
Το Ευαγγέλιο του Λουκά αφηγείται πως ο Ιησούς «ακούει» τους δύο μαθητές, «τους αφήνει να ξεσπάσουν τη λύπη τους», αλλά έπειτα «με μεγάλη παρρησία τούς επιπλήττει ως «ανόητους και βραδείς στην καρδιά να πιστέψουν σε όσα είπαν οι προφήτες!’».
Τους δείχνει «μέσα από τις Γραφές» πως «ο Χριστός έπρεπε να πάθει, να πεθάνει και να αναστηθεί». Και τότε, στις καρδιές τους «ανάβει πάλι η φλόγα της ελπίδας», εξηγεί ο Πάπας Λέων. Όταν φτάνουν στον προορισμό τους, καθώς πέφτει το βράδυ, προσκαλούν τον μυστηριώδη συνοδοιπόρο να μείνει μαζί τους.
Ο Ιησούς δέχεται και κάθεται στο τραπέζι. Παίρνει το ψωμί, το ευλογεί, το κόβει και τους το προσφέρει. Εκείνη τη στιγμή, οι δύο μαθητές τον αναγνωρίζουν… και αμέσως Εκείνος εξαφανίζεται από τα μάτια τους.
Η πράξη του «κοψίματος του ψωμιού» ανοίγει πάλι τα μάτια της καρδιάς, φωτίζει το βλέμμα που είχε σκοτεινιάσει από την απελπισία. Τότε όλα ξεκαθαρίζουν: η κοινή πορεία, ο τρυφερός και δυνατός λόγος, το φως της αλήθειας…
Ξαναγεννιέται η χαρά, η ενέργεια κυλά πάλι στα κουρασμένα μέλη, η μνήμη γίνεται ευγνώμων. Και οι δύο μαθητές επιστρέφουν βιαστικά στην Ιερουσαλήμ για να διηγηθούν τα πάντα στους άλλους.
Η ιστορία έχει ακόμη λόγους να ελπίζει στο καλό
Οι μαθητές της Εμμαούς καταλαβαίνουν ότι «ο Κύριος είναι πραγματικά Αναστημένος». Αυτή είναι και η βεβαιότητα των χριστιανών: ότι ο Ιησούς άλλαξε την πορεία της ιστορίας.
Δεν αναστήθηκε «στα λόγια», αλλά με τα έργα, με το σώμα Του που φέρει ακόμη τα σημάδια του πάθους, αιώνια σφραγισμένο τεκμήριο της αγάπης Του για εμάς.
Η νίκη της ζωής δεν είναι μια κενή φράση, αλλά γεγονός αληθινό και απτό.
Η απροσδόκητη χαρά των μαθητών της Εμμαούς μάς γίνεται τρυφερή υπενθύμιση: όταν ο δρόμος γίνεται δύσβατος, είναι ο Αναστημένος που αλλάζει ριζικά την προοπτική, εμφυσώντας ελπίδα που γεμίζει το κενό της θλίψης.
Στα μονοπάτια της καρδιάς, ο Αναστημένος περπατά μαζί μας και για εμάς.
Ο Χριστός, επομένως, «μαρτυρεί τη συντριβή του θανάτου, διακηρύσσει τη νίκη της ζωής, παρά το σκοτάδι του Γολγοθά», τόνισε ο Πάπας. Και γι’ αυτό «η ιστορία έχει ακόμη πολλούς λόγους να ελπίζει στο καλό».
«Αναγνωρίζοντας την Ανάσταση», κατέληξε, «σημαίνει να αλλάζουμε ματιά προς τον κόσμο», και κάλεσε τους πιστούς να παραμείνουν «άγρυπνοι κάθε μέρα μέσα στο θαύμα του Πάσχα του Αναστημένου Ιησού, που καθιστά το αδύνατο δυνατό».
ΠΗΓΗ: Vatican news
+Νικόλαος,
Αρχιεπίσκοπος, πρώην Νάξου-Τήνου
