Αφήνω τον εαυτό μου, «βγαίνω από την άνεση και την ακαμψία του εαυτού μου για να επικεντρώσω την ζωή μου στον Ιησού Χριστό». Είναι «η θεμελιώδης κίνηση της εμπειρίας της πίστεως» που βρίσκεται «στην ρίζα κάθε χριστιανικού καλέσματος». Αυτό αναφέρει ο πάπας Φραγκίσκος στο μήνυμά του για την 52η Παγκόσμια Ημέρα Προσευχής για τις κλήσεις (που υπεγράφη την Κυριακή των Βαΐων και δόθηκε στην δημοσιότητα στις 14 Απριλίου), η οποία έχει ως τίτλο, «Η έξοδος, θεμελιώδης εμπειρία της κλήσεως».
«Το χριστιανικό κάλεσμα -γράφει ο Πάπας- δεν μπορεί παρά να γεννηθεί μέσα σε μια ιεραποστολική εμπειρία. Έτσι, ακούγοντας και ακολουθώντας την φωνή του Χριστού Καλού Ποιμένα, αφήνοντας να μας ελκύσει και να μας καθοδηγήσει Εκείνος, αφιερώνοντας την ζωή μας σ’ Εκείνον, επιτρέπουμε στο Άγιο Πνεύμα να μας εισάγει σε αυτό τον ιεραποστολικό δυναμισμό, εμπνέοντας σε εμάς την επιθυμία και το θάρρος να προσφέρουμε με χαρά τη ζωή μας και να την αναλώσουμε για την Βασιλεία του Θεού». «Η προσφορά της ζωής μας σ’ αυτή την ιεραποστολική στάση είναι δυνατή μόνο αν είμαστε ικανοί να βγούμε από τον εαυτό μας», επισημαίνει ο Φραγκίσκος. «Η εμπειρία της Εξόδου είναι παράδειγμα της χριστιανικής ζωής, ιδιαιτέρως για όποιον αγκαλιάζει μια κλήση ιδιαίτερης αφιέρωσης στην υπηρεσία του Ευαγγελίου». «Πρόκειται -εξηγεί- για μια συνεχώς ανανεωμένη στάση μεταστροφής και μεταμόρφωσης, παραμένοντας συνεχώς σε πορεία, σε ένα πέρασμα από τον θάνατο στην ζωή, έτσι όπως τελούμε σε όλη την λειτουργική ζωή: είναι ο πασχαλινός δυναμισμός».
Ο Πάπας λέει ότι η κλήση «είναι πάντοτε εκείνη η πράξη του Θεού που μας κάνει να βγούμε από την αρχική μας κατάσταση, μας ελευθερώνει από κάθε μορφή σκλαβιάς, μας αποκόπτει από τις συνήθειες και την αδιαφορία και μας κατευθύνει προς την χαρά της κοινωνίας με τον Θεό και τους αδελφούς». «Η απάντηση, λοιπόν, στο κάλεσμα του Θεού, είναι να αφήσουμε Εκείνον να μας βγάλει από την λανθασμένη σταθερότητά μας -προσθέτει- για να μας βάλει σε πορεία προς τον Ιησού Χριστό, ο Πρώτος και ο Έσχατος της ζωής μας και της ευτυχίας μας».
«Αυτή η δυναμική της Εξόδου δεν αφορά μόνο τον κάθε καλεσμένο μεμονωμένα, αλλά αφορά την δράση ιεραποστολής και ευαγγελισμού ολόκληρης της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι πραγματικά πιστή στον Διδάσκαλό της στο μέτρο κατά το οποίο είναι μια Εκκλησία “σε έξοδο”, δεν ανησυχεί για την ίδια, για τις δομές της και τις κατακτήσεις της, όσο για την ικανότητά της να βγει, να κινηθεί, να συναντήσει τα παιδιά του Θεού στην πραγματική τους κατάσταση και να συμπάσχει για τις πληγές τους». «Η Εκκλησία που ευαγγελίζεται -επισημαίνει ο Πάπας- βγαίνει προς συνάντηση του ανθρώπου, αναγγέλλει τον απελευθερωτικό λόγο του Ευαγγελίου, φροντίζει με την χάρη του Θεού τις πληγές των ψυχών και των σωμάτων, ανακουφίζει τους φτωχούς και τους αναγκεμένους». «Να ακούσουμε και να δεχθούμε το κάλεσμα του Κυρίου δεν είναι μια ιδιωτική και οικεία υπόθεση» αλλά «μια συγκεκριμένη δέσμευση, πραγματική και ολοκληρωτική» που «ωθεί ταυτόχρονα στην αλληλέγγυα δέσμευση προς όφελος της λύτρωσης των αδελφών, κυρίως των πιο φτωχών».
